Υπνωτισμένοι άνθρωποι-ρομπότ, σκλάβοι στην άρρωστη, παρά φύση και καταστροφική σύγχρονη κοινωνία μας
«Η ζωή δεν έχει σκοπό. Μη σοκάρεσαι γι΄ αυτό.
Όλη η ιδέα του σκοπού είναι λανθασμένη,
προέρχεται από την απληστία.
Η ζωή είναι καθαρή χαρά, είναι παιχνίδι,
είναι διασκέδαση, είναι γέλιο,
χωρίς απολύτως κανένα σκοπό.
Η ζωή είναι από μόνη της σκοπός…
Ακριβώς, όπως τα μικρά παιδιά, που παίζουν στην παραλία
και μαζεύουν κοχύλια και χρωματιστά βότσαλα,
για ποιο σκοπό; Δεν υπάρχει σκοπός.»
Όσσο («Διαλογισμός», σελ. 7)
Όποιος μπορεί να αντιληφθεί το βάθος αυτής τής φράσης, έχει καταλάβει πολλά. Γεννιόμαστε σ΄ αυτό τον κόσμο ύστερα από εννέα μήνες κύησης αν και πλέον τα περισσότερα βρέφη γεννιούνται πρόωρα… Αυτά επιτάσσει η εποχή μας. Φάρμακα, καισαρικές, επιπλοκές, νοσήλια, όλα στο βωμό τού κέρδους. Η κύηση, η γέννηση και η ζωή αποτελούν κάποια από τα πολλά ανεξήγητα και θαυμαστά φαινόμενα, που συντελούνται στη φύση. Οι εννέα μήνες κύησης αντιστοιχούν στην παρελθοντική πορεία τής ανθρώπινης εξέλιξης, από τότε, που ήμασταν μονοκύτταροι οργανισμοί (σπερματοζωάρια), μέχρι τη στιγμή, που γίναμε θηλαστικά και άνθρωποι. Όλη αυτή η περίοδος, το πέρασμα αυτό, η εξέλιξη αυτή, που συντελέστηκε πάνω στην γη, αντικατοπτρίζεται κατά την κύηση στην κοιλιά τής μητέρας μας.
Έτσι, το υδρόβιο βρέφος γεννιέται αμφίβιο και σε μικρό χρονικό διάστημα χάνει την ιδιότητά του αυτή και γίνεται χερσαίο ον. Τότε, συμπεριφέρεται σαν ερπετό, όταν αρχίζει να μπουσουλάει και να σέρνεται. Σιγά σιγά θα σηκωθεί στα δύο του πόδια, θα μιμηθεί τα πιθηκοειδή και σε κάποιο χρονικό διάστημα θα εξελιχθεί σε άνθρωπο.
Πόσο σοφά, πόσο τέλεια, πόσο αρμονικά αποτυπώνει η φύση την πορεία και την εξέλιξη αυτή μέσα από όλη αυτή τη μετάβαση των εννέα μηνών στην κοιλιά τής μητέρας και τη γέννηση. Ουσιαστικά, μιλάμε για μια γρήγορη εξελικτική πορεία από μικροοργανισμό σε υδρόβιο, σε αμφίβιο, σε ερπετό, σε θηλαστικό. Όλη η ανθρώπινη εξέλιξη εκατομμυρίων ετών, αποτυπώνεται στην βρεφική εξέλιξη μέσα στους πρώτους μήνες τής ζωής μας…
Κάθε βρέφος γεννιέται αγνό κι αληθινό, αγαπάει έντονα, κλαίει πραγματικά, γελάει αληθινά, δεν υποκρίνεται, δεν κοροϊδεύει, δεν λέει ψέματα. Αισθάνεται, αλλά δεν γνωρίζει τίποτα από τον ψεύτικο κόσμο μας. Γι΄ αυτό και είναι σοφό, επειδή γνωρίζει, ότι δεν γνωρίζει, μόνο αισθάνεται.
«Καθώς λοιπόν έφευγα σκεφτόμουν, ότι απ' αυτόν τον άνθρωπο εγώ είμαι σοφότερος. Γιατί, όπως φαίνεται, κανένας από τους δύο μας δεν γνωρίζει τίποτα σπουδαίο. Όμως αυτός, νομίζει ότι γνωρίζει, ενώ δεν γνωρίζει. Ενώ εγώ δεν γνωρίζω βέβαια τίποτα, αλλά ούτε και νομίζω ότι γνωρίζω. Φαίνεται, ότι από εκείνον, γι' αυτόν ακριβώς το λόγο, είμαι λίγο σοφότερος, γιατί εκείνα, που δεν γνωρίζω δεν νομίζω, ότι τα γνωρίζω. Μετά πήγα σε κάποιον άλλον, από εκείνους, που θεωρούνται σοφότεροι απ' αυτόν, και κατάλαβα, ότι συμβαίνει και μ' αυτόν ακριβώς το ίδιο. Έτσι, με αντιπάθησε κι εκείνος και πολλοί άλλοι.» (Σωκράτους «Απολογία»).
Σωκράτης. Ένας άνθρωπος αγνός και σοφός όσο ένα βρέφος.
Γνώριζε, ότι δεν γνώριζε, γι΄αυτό λοιδωρήθηκε, δικάστηκε και τελικά δολοφονήθηκε από τις μάζες τής εποχής του…
Ας έρθουμε πάλι στο βρέφος. Το βρέφος αγαπάει αρχικά τον εαυτό του, αλλά και τη μητέρα του, που όμως είναι ακόμα κομμάτι της, που μόλις διαχωρίστηκε. Ένας διαχωρισμός επώδυνος, τραυματικός. Είναι η πρώτη αρνητική, αλλά και φυσική εμπειρία, που βιώνει έντονα στη ζωή του. Εμπειρία απαραίτητη, για να φθάσει στην ανεξαρτητοποίησή του, για δημιουργηθεί το εγώ του. Απ΄αυτό το σημείο αρχίζει η απομάκρυνσή του από την αγνότητα και τη σοφία. Η ανάπτυξη τού εγώ και τού μυαλού του, θα τον βάλουν στην σφαίρα τού ψέματος και τής φαντασίας. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, η ζωή του εξελισσόταν φυσιολογικά. Ο παρθένος οργανισμός του όμως, σύντομα θα μολυνθεί, αφού έρχεται η στιγμή, να γευτεί το βαρύ δηλητήριο, που λέγεται κοινωνία.
Η κοινωνία έρχεται για να καταστρέψει όλη αυτή την αγνότητα, την αγάπη, την ασφάλεια, που βίωσε τα πρώτα αυτά χρόνια τής ζωής του. Οι θαυμαστές εξελικτικές εμπειρίες, που απέκτησε, πρόκειται να ξεχαστούν και να διαστρεβλωθούν, η αγάπη για τον εαυτό του, επίσης θα καταστραφεί. Αυτά επιτάσσει η άρρωστη κοινωνία μας. Πρέπει η φυσιολογική του λειτουργία να αντιστραφεί με τέτοιο τρόπο, ώστε οι γνώσεις, που απέκτησε από την εμπειρία τής κύησης και τής γέννησης να χαθούν δια παντός. Η αγάπη, που ένοιωθε για τον εαυτό του, πρέπει κι αυτή να διαστραφεί και να κατευθυνθεί προς τα έξω. Αποτέλεσμα είναι να χάσει οριστικά την ατομικότητα και τη σοφία του και να αρχίσει να κοπαδοποιείται…
Κατ΄αυτό τον τρόπο το παιδί μαθαίνει ν΄ασχολείται με όλους τους άλλους, που υπάρχουν γύρω του (γονείς, συγγενείς, φίλους) κι αρχίζει να ξεχνάει τον εαυτό του. Είναι και η εποχή, που χτίζεται ο ψεύτικος εαυτός του, το εγώ. Σύντομα θα ταυτιστεί με αυτό. Το εγώ είναι αναγκαίο, για να μπορέσει να επιβιώσει στον κόσμο που ζούμε, όμως είναι και υπεύθυνο για την πτώση αυτή.
Χάνει την εμπειρία και αποκτάει το νου μέσω τής ομιλίας και τής γλώσσας. Ξεχνά την πραγματικότητα τού βιώματος και μπαίνει στον ψεύτικο κόσμο τού λόγου και τού νου. Ουσιαστικά, αφήνει τον αληθινό κόσμο, που διαβιούσε, για να μπει σε ένα κόσμο παραλογισμού και φαντασίας, σ΄ένα κόσμο βλακείας και αυταπάτης.
Οι θεσμοί τής κοινωνίας μας
ουσιαστικά αποτελούν
το ίδιο της το πρόβλημα.
Πατρίς - Θρησκεία - Σχιζοφρένεια...
Γεννιόμαστε βρέφη μέσα στο γέλιο, στη χαρά και στον αυθορμητισμό και ενήλικοι πνιγόμαστε μέσα στο μίσος, στη λύπη και στη υποκρισία. Ουσιαστικά, γεννιόμαστε αυτοκράτορες και μεγαλώνουμε ως δούλοι, ή αλλιώς γεννιόμαστε σοφοί και πεθαίνουμε τρελοί… (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»:Γεννιόμαστε αγνοί - πεθαίνουμε τρελοί.)
Η κοινωνία είναι υπεύθυνη γι΄αυτή την πτώση. Η θρησκεία, ο στυλοβάτης της, είναι ο εχθρός τής αγάπης, αφού μας μαθαίνει να αγαπάμε τους θεούς κι όχι τον εαυτό μας. Μάς φορτώνει με ενοχές και μάς κάνει να μισούμε το σώμα μας, τον εαυτό μας. Μάς κάνει να μισούμε τους συνανθρώπους μας, επειδή πιστεύουν διαφορετικές βλακείες από τις δικές μας. Η αγάπη τού παιδιού για τον εαυτό ξεχνιέται. Το παιδί κατευθύνεται ν΄αγαπάει επιλεκτικά και μόνο τους ομοϊδεάτες του. Η κοινωνία μάς μαθαίνει να αγαπάμε κάποια ομάδα ανθρώπων και να μισούμε τις άλλες, να αγαπάμε κάποιο από τα κόμματα με τους πολιτικούς του και να μισούμε τα άλλα, να αγαπάμε την ομάδα μας και να μισούμε τις άλλες, να αγαπάμε το έθνος και να μισούμε τα άλλα έθνη, να αγαπάμε την οικογένειά μας και ν΄αδιαφορούμε για τις άλλες. Τελικά, μαθαίνουμε οι άλλοι άνθρωποι να μη μας ενδιαφέρουν, αρκεί εμείς να ζούμε καλά και άνετα και οι άλλοι ας υποφέρουν και ας λιμοκτονούν.
«Ο καθένας από εμάς είναι γεμάτος μίσος για τον εαυτό του. Και νομίζεις, πως αν μισείς τον εαυτό σου, μπορείς να βρεις κάποιον άλλο, που να σε αγαπάει; Αν ούτε και συ είσαι έτοιμος να αγαπήσεις τον εαυτό σου, είναι αδύνατον να σε αγαπήσει κάποιος άλλος. Έχεις αποδεχθεί την ιδέα, ότι αν δεν ακολουθείς συγκεκριμένους κανόνες, θρησκευτικά δόγματα, πολιτικές ιδεολογίες, δεν έχεις καμμία αξία.» (Όσσο «Από την κρίση στην αυτογνωσία», σελ.19).
Σπουδαία λόγια από μία ελεύθερη κι ανεξάρτητη προσωπικότητα. Ένας άνδρας, που δολοφονήθηκε, όπως κι ο Σωκράτης. Η Αμερική τον δολοφόνησε, επειδή δεν μπορούσε να τον ακούει, για τον ίδιο λόγο, που δολοφόνησε το Σωκράτη η κλασική Αθήνα.
Πέθανε για τη θρησκεία σου, για τους ανύπαρκτους θεούς τους, το Χριστό, τον Αλλάχ, το Γιαχβέ, το Σίβα, το Δία! Είναι οι ψευτιές των παπάδων, που σε έχουν πείσε, ότι έτσι θα πας στον παράδεισο, στη βαλχάλα, στα ουρί... Πέθανε για την πατρίδα σου, δηλαδή για κάποιες γραμμές στο χάρτη, αυτές είναι οι βλακείες των αξιωματικών σου. Φανατίσου, χτύπα, ακόμα μαχαίρωσε τους άλλους οπαδούς για την ομάδα σου, για τους φιλάθλους σου, για τη φανέλα τής ομάδας σου. Μίσησε, αφόρισε, σκότωσε ακόμα αν χρειαστεί τους αλλόθρησκους, για τη θρησκεία σου.
Όσσο.
Ένας πολύ ελεύθερος άνθρωπος
για τους τόσο συντηρητικούς αμερικανούς.
Αν πεθάνεις για το έθνος σου γίνεσαι ήρωας, αν πεθάνεις για τη θρησκεία σου γίνεσαι μάρτυρας, αν πεθάνεις για την ομάδα σου γίνεσαι πραγματικός οπαδός. Όλα αυτά όμως δεν είναι τίποτε άλλο παρά διαφορετικοί τρόποι, για να χάσεις την δική σου ζωή και να καταστρέψεις τις ζωές των άλλων. Ουσιαστικά, είναι ένας άλλος τρόπος για ν΄ αυτοκτονήσεις…
Μάς έχουν χειραγωγήσει και δεν το έχουμε καταλάβει, γι΄αυτό κι έχουμε ξεπέσει τόσο πολύ. Έχουμε φτάσει να αδιαφορούμε ή και να μισούμε θανάσιμα τους εαυτούς μας χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Ας προσέξουμε πώς συμπεριφερόμαστε στα σώματά μας: πίνουμε αλκοόλ, καπνίζουμε, παίρνουμε ναρκωτικά, είμαστε παχύσαρκοι ή ισχνοί, χάνουμε τον πολύτιμο ύπνο μας ξενυχτάμε, τρεφόμαστε με σκουπίδια, που απλά είναι νόστιμα, καταπίνουμε φάρμακα σαν καραμέλες, δεν γυμναζόμαστε, δεν διασκεδάζουμε, δεν αγαπάμε.
Αντιθέτως, ζηλεύουμε, οργιζόμαστε, βρίζουμε, χτυπάμε, κλέβουμε, κριτικάρουμε… Η ανθρωπότητα όλη έχει ακολουθήσει τελείως λάθος δρόμο μέχρι τώρα, αυτοκαταστρεφόμαστε και δεν μας νοιάζει καθόλου γι΄αυτό.
Γεννήθηκες τελείως διαφορετικός, ποτέ δεν ήσουν αυτός, που είσαι τώρα. Όταν γεννήθηκες δεν ήσουν χριστιανός, μουσουλμάνος ή κομμουνιστής, έλληνας, γερμανός ή μεξικανός. Ήσουν ένα άγραφο λευκό χαρτί, γάργαρο τρεχούμενο νερό, απάτητο καθάριο χιόνι στις βουνοκορφές. Τίποτα δεν είχε γραφτεί επάνω σου, όταν γεννήθηκες, καμμία λάσπη δεν είχε μολύνει το αίμα σου, ούτε η Βίβλος ούτε το Κοράνι ούτε το Κεφάλαιο τού Μαρξ. Είχες μόνο ως παρακαταθήκη τις σπουδαίες εμπειρίες τής γήινης εξέλιξής σου. Κι αντί να τις αναπτύξεις κι άλλο και να εξελιχθείς, έπεσες στην παγίδα, μπήκες στο Σύστημα.
Τα κοπάδια των υπνωτισμένων, οι φρουροί τού συστήματος, κατά τη διάρκεια τού ύπνου τους.
Όλοι αυτοί, κατασπάραξαν την αθωότητά σου, σε έκαναν όμοιό τους, άρρωστο ψυχικά και σωματικά, έκαναν μουτζούρες πάνω στο λευκό χαρτί σου, μόλυναν το αίμα σου, λέρωσαν την ψυχή σου. Σε έκαναν να πιστέψεις, πως όλες αυτές οι βρωμιές τους είναι κληρονομιά σου.
Η παράδοση (εθνική, θρησκευτική, οικογενειακή κ.λπ.) αποτελεί μια από τις χειρότερες μορφές καταπίεσης, αλλοτρίωσης και χειραγώγησης τού ανθρώπου.
Τί σού λένε οι γιατροί σου; Ότι η κληρονομικότητα παίζει σπουδαίο ρόλο στις ασθένειές σου. Ψέμματα, οι ίδιοι παίζουν ρόλο στις ασθένειές σου. Αυτοί στις φτιάχνουν και αυτοί τις συντηρούν! Η άγνοια και η παραπληροφόρηση, που σε ποτίζουν, παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην περαιτέρω υγεία σου. Σού φορτώνουν χημικά και δηλητήρια μέσα από τις τροφές σου, ιούς και αρρώστειες μέσα από τα εμβόλια και τα φάρμακα και συ πας και τα αγοράζεις, αφού σε έπεισαν, ότι έτσι πρέπει να κάνεις. Αρρωσταίνεις απ΄αυτούς και καταφεύγεις σ΄αυτούς, χωρίς να αντιλαμβάνεσαι, ότι είναι οι δήμιοι τής υγείας σου. Ούτε κι ίδιοι το ξέρουν, οι περισσότεροι τουλάχιστον, είναι κι αυτοί κομμάτι τού Συστήματος...
Το βρέφος γεννιέται συνήθως ως ένας υγιής και παρθένος οργανισμός. Όμως, «για το καλό μας» εκεί έξω καραδοκούν οι δήμιοι τής υγείας μας υπνωτισμένοι κι αυτοί, έτοιμοι, μάς μολύνουν με εμβόλια, χημικά φάρμακα, χημικά στις τροφές, λάθος τροφές κ.ά.. Τους έπλυναν και τους πότισαν τα μυαλά πείθοντάς τους, ότι έτσι πρέπει να γίνει…
Τώρα είναι εφικτό κι εύκολο για όλους αυτούς να σε υποδουλώσουν, να σε χειραγωγήσουν, να σε κάνουν ό,τι θέλουν. Ο άρρωστος και ταυτόχρονα ο παραπληροφορημένος είναι εύκολο να χειραγωγηθεί. Και το πρόβλημα είναι, ότι εσύ δεν έχεις καταλάβει τίποτα. Γύρω σου λυμαίνονται πολιτικές μαφίες, ιατρικές μαφίες, θρησκευτικές μαφίες, πατριωτικές μαφίες, ποδοσφαιρικές μαφίες, φιλοσοφικές μαφίες, βαμπίρ, που εξακολουθούν να σού πίνουν το αίμα κάθε μέρα, κάθε ώρα, να σε εκμεταλλεύονται και να σε καταστρέφουν ως ον. Μπορεί να εμφανίζονται ως εχθροί μεταξύ τους, όμως μάχονται για το ποιος θα σε αρμέξει και θα σε χειραγωγήσει περισσότερο από τον άλλον.
Κι εσύ, εκεί, πιστό σκυλί, είσαι έτοιμος να κατασπαράξεις όποιον τολμήσει να σού πει, έι… ξύπνα σε έχουν κοιμίσει, σε έχουν εκμεταλλευτεί, σε έχουν κάνει θύμα τους… Είσαι το θύμα, μα και ο φανατικός φρουρός τού Συστήματος. Δε χρειάζονται οι μπάτσοι, για να σε επαναφέρουν στην τάξη. Με την άγνοιά σου συντηρείς εσύ το Σύστημα. Αιμορραγείς καθημερινά, μα το υπομένεις καρτερικά, δεν κάνεις τίποτα, για να αλλάξεις, να σταματήσεις την αιμορραγία σου, αφού έμαθες να ζεις ως θύμα. Αυτή είναι η άσχημη αλήθεια, πράσινε ή κόκκινε στρατιώτη, δούλε τού θεού, ορκισμένε μπάτσε, εξαρτημένε ηρωινομανή, φανατισμένε πατριώτη, συμπλεγματικέ κομμουνιστή.
Στην αλληγορία τού Σπηλαίου στην «Πολιτεία», ο Πλάτων εξηγεί, πώς τα ίδια τα θύματα γίνονται εν τέλει οι φρουροί τού Συστήματος.
Γεννιέσαι υγιής κι αμόλυντος κι οι γιατροί σου σε μολύνουν και σε αρρωσταίνουν με εμβόλια και χημικά φάρμακα.
Γεννιέσαι αθώος και φιλικός και οι δάσκαλοί σου σε φανατίζουν με ατελείωτα ψέματα, ιστορικά, θρησκευτικά, πατριωτικά κ.λπ..
Γεννιέσαι αγαθός και τολμηρός και οι παπάδες σου σε γεμίζουν με φόβους και αμαρτίες.
Γεννιέσαι ειρηνικός και φιλικός και οι στρατιωτικοί σου σε κάνουν πολεμική μηχανή και δολοφόνο.
Γεννιέσαι αγνός κι αληθινός και οι πολιτικοί σου σε κάνουν ψεύτη και υποκριτή.
Γεννιέσαι καλός και τρυφερός και η κοινωνία σου σε κάνει σκληρό και άκαρδο.
Κοιμήσου ήσυχος,
κοιμήσου για μια ζωή...
Μέσα από την αίσθηση, πως δεν αξίζεις, οι μεσσίες σου (στην πραγματικότητα δήμιοί σου) γίνονται ολοένα και σπουδαιότεροι. Εκείνοι εμφανίζονται δήθεν για να σε σώσουν, όμως σε βουλιάζουν ακόμα πιο βαθιά στο τέλμα, που σού έφτιαξαν. Κανένας από αυτούς δεν μπορεί να σε σώσει, μόνος σου μπορείς να σωθείς. Αναρωτιέσαι πώς; Απλά ξεφορτώσου τους όλους. Αυτοί, δεν θα σου επιτρέψουν ποτέ να μάθεις να κολυμπάς. Αντίθετα, σε πάνε για πνίξιμο και σε πνίγουν κάθε μέρα χωρίς να το καταλαβαίνεις.
Οι πολιτικοί σου, θα συνεχίσουν να σού δίνουν ελπίδες, ότι σύντομα θα εξαλείψουν τη φτώχεια. Όμως, η φτώχεια συνεχώς μεγαλώνει.
Οι διαιτολόγοι, ειδικοί τής διατροφής, θα σε πείσουν, ότι οι τροφές που διαφημίζουν και οι δίαιτες που σού πασάρουν είναι για να αδυνατίσεις. Όμως, οι παχύσαρκοι συνεχώς αυξάνονται στις χώρες, που υπάρχουν οι διαιτολόγοι.
Οι γιατροί, σού υπόσχονται, ότι σύντομα θα βρουν τα φάρμακα, που θα εξαλείψουν όλες τις ασθένειες. Όμως, οι ασθένειες και οι ασθενείς αυξάνονται με ραγδαίο ρυθμό στις χώρες, όπου υπάρχουν γιατροί.
Οι παπάδες σου, σε πείθουν, πως η θρησκεία σου πρεσβεύει την αγάπη και την ενότητα. Όμως, όσο πιο πολύ θρήσκος γίνεσαι, τόσο πιο πολύ μισείς τον ίδιο σου τον εαυτό και τους γύρω σου...
Κοπάδια εκπαιδευμένων εγκληματιών, ονόματι στρατιώτες, έτοιμοι να δολοφονήσουν ό,τι κινηθεί μπροστά από το οπτικό τους πεδίο. Οι άνθρωποι αυτοί, γεννήθηκαν αθώοι και φιλικοί, όμως με την πλύση εγκεφάλου, που τους έγινε, κατέληξαν ως στυγνοί εγκληματίες. Η «κοινωνία» μας, έκανε πάλι το «καθήκον» της...
Όλα ξεκινούν από την ανευθυνότητά σου αγαπητέ φίλε μου. Σε έμαθαν να είσαι ανεύθυνος, είναι η διδασκαλία τους τέτοια. Σε αυτή την θέση στηρίζεται όλο το σαθρό οικοδόμημά τους. Ο θεός σου είναι υπεύθυνος για την μοίρα σου κι όχι εσύ. Ο γιατρός σου είναι υπεύθυνος για την υγεία σου κι όχι εσύ. Ο διαιτολόγος σου είναι υπεύθυνος για το βάρος σου κι όχι εσύ. Ο δάσκαλός σου είναι υπεύθυνος για τις γνώσεις σου κι όχι εσύ. Ο μπάτσος είναι υπεύθυνος για τη τάξη κι όχι εσύ. Ουσιαστικά, μας λείπουν οι γνώσεις γι αυτό μας κοροϊδεύουν και μας χειραγωγούν κι εμείς δεν καταλαβαίνουμε τίποτα. Μάς λείπει η πραγματική παιδεία, η ελευθερία, η αγάπη, η αλληλεγγύη, η πειθαρχία, η αξιοκρατία…
Με αυτόν τον τρόπο ανήκεις και συ στις μάζες, χάνεις την ατομικότητά σου. Γίνε ξανά μονάδα ξεχωριστή, όπως όταν γεννήθηκες, άτομο ανεξάρτητο, να εξαρτάσαι μόνο από τη φύση σου, όπως εξαρτιόσουν από τη μητέρα σου, όταν ήσουν βρέφος. Το ν΄αποφεύγεις τις ευθύνες σου και να τις φορτώνεις σε άλλους είναι καταστροφικό για την ύπαρξή σου. Αποδέξου επιτέλους τις ευθύνες σου, αυτό είναι το κλειδί για να ανοίξεις τη φυλακή, που σου έφτιαξαν οι δεσμώτες σου. Μάθε, γνώρισε, αποδέξου, ανάλαβε...
Εσύ είσαι ο υπεύθυνος αυτής τής άσχημης κατάστασης, που βιώνεις. Εσύ την έχεις στηρίξει, εσύ την έχεις χτίσει με την ανευθυνότητά σου.
Ο Σωκράτης έλεγε λόγια, που οι μάζες δεν τα άντεχαν: «Μη διαμαρτύρεστε, άνδρες αθηναίοι, κάντε ό,τι σάς παρακάλεσα. Μην διαμαρτύρεστε για ό,τι λέω, αλλά ακούτε. Γιατί πιστεύω, ότι ακούγοντάς με θα ωφεληθείτε. Γι' αυτά τα άλλα, που πρόκειται να σας πω, θα βάλετε ίσως τις φωνές, αλλά να μην το κάνετε. Να ξέρετε καλά όμως, ότι αν με θανατώσετε, και είμαι πράγματι αυτός που λέω εγώ, δεν θα βλάψετε τόσο εμένα όσο θα βλάψετε τους εαυτούς σας.» (Σωκράτους «Απολογία»).
Ο Σωκράτης τιμωρήθηκε από την αθηναϊκή κοινωνία τής εποχής του. Ίδια και απαράλλακτη ήταν η αρχαία Αθήνα με το σημερινό δυτικό κόσμο. Άνθρωποι σαν το Σωκράτη είναι αναπόφευκτο να τιμωρούνται σε κάθε κοινωνία, αφού δεν επιτρέπουν σε κανένα να επιβάλλεται και να κυριαρχεί πάνω τους. Ο Σωκράτης τιμωρήθηκε από τους σκοταδιστές τής εποχής του, επειδή «διέφθειρε τους νέους» λέγοντάς τους να μην ακούνε τις βλακείες των γονέων τους και επειδή έλεγε, ότι «ο ήλιος είναι πέτρα» και «η σελήνη είναι γη». Αυτό ήταν φυσικό να προκαλέσει το θρησκευτικό φανατισμό της συντηρητικής Αθήνας. Ο Σωκράτης, υπήρξε κυρίαρχος τού εαυτού του και απόλυτα υπεύθυνος για όσα έπραττε. Το μόνο έγκλημά του ήταν, ότι προκαλούσε μεγάλο φθόνο στις μάζες, οι οποίες ζούσαν μέσα στη δυστυχία και στη μιζέρια. Δεν μπορούσαν να τον αντέξουν, επειδή ήταν ευτυχισμένος κι ανεξάρτητος γι΄αυτό και τον σκότωσαν. Άμα λειτουργήσεις έτσι, το πλήθος πιθανόν να μη σε συγχωρήσει ποτέ. Όμως, μόνο τότε θα ελευθερωθείς.
Όχλοι - μάζες σαν κι αυτούς που ζούσαν στην αρχαία Αθήνα, αποτελούν διαχρονικό φαινόμενο των κοινωνιών τού Σιδηρού Γένους.
Έχεις χάσει το γέλιο, με το οποίο γεννήθηκες, έχεις χάσει τον τρόπο να είσαι φυσικός και υγιής. Επέλεξες το θάνατο αντί για τη ζωή, τη θλίψη αντί για τη χαρά, την υποκρισία αντί τον αυθορμητισμό, το ψέμα αντί την αλήθεια. Ζεις ένα είδος κοινωνικού κώματος και αφασίας. Έχεις μπει μέσα στον τάφο τής κοινωνίας. Βγες από εκεί, αναστήσου, γίνε ξανά μωρό, γέλα αυθόρμητα με την καρδιά σου, τραγούδα χαρούμενα, πήδα, τρέξε ανέμελα, κοίτα ξανά το ηλιοβασίλεμα, την ανατολή. Πέτα τα δεκανίκια σου και τις ταυτότητες, που σού έδωσε η κοινωνία σου, τρέξε ελεύθερος στη φύση. Ακόμα και το γέλιο σου ψεύτικο είναι. Όταν γελάς από την καρδιά σου, τότε το σκοτάδι εξαφανίζεται, τότε γίνεσαι πάλι αυθεντικός. Η δυστυχία είναι αποδεκτή από την κοινωνία σου, η χαρά όχι.
«Πρέπει ν΄ αναλάβεις εσύ την ευθύνη για τον εαυτό σου. Θα είσαι σε θέση να την αναλάβεις, μόνο, όταν αρχίσεις να αγαπάς αυτό που είσαι. Έτσι σε θέλει η ύπαρξή σου να είσαι... Να είσαι ο εαυτός σου και μόνο. Και να θυμάσαι, ότι παίρνεις μεγάλο ρίσκο, όταν δηλώνεις, πως είσαι απλώς ο εαυτός σου. Δεν ανήκεις πλέον σε κανένα πλήθος, σε κανένα κοπάδι. Όλα αυτά είναι απλά κοπάδια...» (Όσσο «Από την κρίση στην αυτογνωσία», σελ. 29).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου