Χρονική καθυστέρηση και Υλοποίηση

Στην πέμπτη διάσταση δεν υπάρχει καθυστέρηση μεταξύ της σκέψης και του χρόνου που υλοποιείται. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό σε όλες τις υψηλότερες διαστάσεις, επειδή ο γραμμικός χρόνος υπάρχει μόνο στα χαμηλότερα επίπεδα. Η πρόκληση παρουσιάζεται στην τρίτη διάσταση, γιατί εδώ δεν είμαστε ακόμα κύριοι των σκέψεων μας. Εάν ίσχυε η στιγμιαία υλοποίηση, μέσα σε λίγο χρόνο θα υλοποιούσαμε τους χειρότερους φόβους μας. Η χρονική καθυστέρηση των υλοποιήσεων είναι απαραίτητη για να μπορούμε να αλληλεπιδρούμε αποτελεσματικά στην τρίτη διάσταση.  

Στην τρίτη διάσταση υπάρχει ένα διάστημα που μεσολαβεί μεταξύ του χρόνου που μπαίνει σε κίνηση μια υλοποίηση και του χρόνου που πραγματοποιείται. Είναι σαν το Σύμπαν να μας ρώτα: «Είσαι σίγουρος;» 

Η συν-δημιουργία* ταξιδεύει μέσα σε αυτό το διάστημα χρονικής καθυστέρησης και παρουσιάζεται μόνο εάν είμαστε στην ίδια δόνηση που είχαμε όταν ξεκινήσαμε. Εάν σε οποιαδήποτε στιγμή αλλάξαμε την δόνηση μας ή τη συν-δημιουργία μας σε αυτό το χρονικό διάστημα, η συν-δημιουργία ακυρώνεται και η διαδικασία θα πρέπει να ξεκινήσει πάλι από την αρχή. 

Με άπλα λόγια, από την ώρα που θα εκτελέσουμε μια «ενεργειακή» εργασία, υπάρχει διάστημα χρόνου έως ότου υλοποιηθεί. Πολλές φορές οι εργασίες μας δεν υλοποιούνται ποτέ και αυτό συμβαίνει γιατί η πρόθεση μας μπορεί να άλλαξε σε αυτό το διάστημα ή η να άλλαξε η δόνηση μας. Για μια επιτυχημένη εργασία θα πρέπει από την στιγμή που θα εκτελεστεί να διατηρούμε ακριβώς την ίδια δόνηση και πρόθεση έως ότου υλοποιηθεί.

*Συν- δημιουργία: Είναι όταν ο άνθρωπος βάζει την πρόθεση για μια υλοποίηση και ζητά από το πνεύμα να την φέρει σε πέρας.

akashaspiritualknowledgecenter.blogspot.gr
#parallelquantum

5 Things More Addictive Than Heroin

#5 INTERNET

People associate Internet addiction with being a nerd, and once upon a time that was probably true. However, the Internet has changed tremendously in the last twenty years (hell, it’s changed tremendously in the last twenty minutes!) and now it’s considered a huge part of everyday life for people of all walks of life.

Ivan Goldberg was the first to address Internet addiction back in 1995. He compared it to problem gambling in an essay as a bit of a joke, but it got taken seriously by quite a few experts, who have since invested a lot of time into studying the problem.

The broader term of technology addiction is said to date all the way back to the introduction of the radio back in the 1930’s but really, where do you draw the line with something like that? “Technology” and “addiction” are both open to interpretation, so in that sense a caveman constantly using his new rock hammer can be argued as technology addiction.

Apparently, Internet addiction doesn’t exist though. No one is addicted to the Internet service itself. It’s the spin-offs of different types of content and information people get addicted to, like social networking, cybersex, cyber relationships, computer gaming (there you go, that’s the nerd factor) and various other kinds of information that appeal to particular people. In a nutshell, the Internet caters to addictive personalities extremely well.

But reading online content, playing computer games, or watching a high number of videos are only seen as troubling in that they interfere with regular, extra-curricular or social activities. They aren’t physically damaging to someone’s health like drugs and alcohol or other addictive substances are. Therefore, Internet addiction isn’t classified as a clinical condition despite its harmful qualities.

The ‘Catfish’ phenomenon is something that may well gain the addiction a classification one day though. People are attracted to the anonymity of the Internet, and those who suffer social anxiety or general awkwardness tend to gravitate towards cyber relationships, where they can tweak or – in more extreme cases – completely change who they are. This deception can be very dangerous on a whole bunch of levels, not just for the victim but for the anonymous liar too, as this kind of behaviour is addictive and compulsive.

After all that intense chitchat, it’s worth mentioning that evidence suggests Internet addiction is self-correcting. That is, most people who use the Internet excessively seem to curb their habits within a year of the problem starting.

#4 SEX

Well you knew this one would be in here, didn’t you? Sex addiction is obviously the inability to control sexual urges, behaviours and thoughts. It’s a controversial subject in the scientific and therapeutic worlds as every single study they conduct seems to contradict all the other ones, which leads to mass debate over it’s legitimacy as a disorder.

Whether it existed before the seventies or not, it sure wasn’t talked about until then, when members of Alcoholics Anonymous started applying the twelve-step program to other aspects of their lives. A lot of said alcoholics had infidelity issues or other ex-sex-sive (get it?!) behavioral problems, so they would adopt the twelve-step program in the bedroom as a means to bring their habits under control.

Sexual addiction isn’t currently mentioned in the Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders as a clinical condition, but it is a widely familiar term and therapists of all fields recognize and treat it.

#3 SHOPPING

“Live to spend, dress to kill, shop your way to happiness.” Have you seen that episode of How I Met Your Mother where Lily racks up a huge credit card debt on designer clothing, and is so stressed about it that she racks up an even bigger debt trying to make herself feel better? This is an actual common disorder, and in real-life it’s a lot less funny.

Oniomania (onio means ‘for sale’) has been referred to as an impulse control disorder, obsessive-compulsive disorder, bipolar disorder, and a clinical addiction… yet the majority of people don’t take this one seriously!

Why not? Everyone acknowledges sex addiction, and people are generally aware that being on our smartphones every minute of the day is a growing concern, so how is inappropriate shopping any different? Think of any time you’ve purchased something to make yourself feel better, to try to define yourself, or because you think you want it despite not needing it, not being able to afford it, or not being able to justify buying it.

We’re not talking about grocery shopping while hungry and inadvertently spending $250 on food you’re going to regret once you get home and eat that sandwich in the fridge. This is people who consistently spend upwards of hundreds of dollars a week on what’s come to be known as ‘retail therapy’.

If anything, it’s a socially acceptable disorder even though it can be hugely damaging to marriages, other relationships, jobs, credit history and general financial situations. Credit cards are an oniomaniac’s worst friend and unfortunately, online shopping, smartphones, and other mediums revolutionizing the way we spend money is merely fueling the fire for debt.

People who have investigated the subject have found sufferers can sometimes relate a retail transaction to signs of affection or approval. This suggests that lonely children who rely on toys or other material things for comfort are more likely to grow up into chronic shopaholics.

If this sounds like you than cut up that credit card, stay offline, and when you go to the shops for groceries just make a beeline for the supermarket!

#2 OVER-EATING

Worried about reading further with this one? Relax, I think we’ve all had our moments on the couch surrounded by chip packets and the gooey remains of ice cream containers.

Compulsive over-eating is to engage in uncontrollable episodes of eating past the point of being full and believe it or not, it’s common for a compulsive over-eater to cancel plans for the following day after one of these episodes because they feel fat.

Compulsive over-eaters experience the same feelings of guilt as bulimics, which suggests the only thing holding this condition back from more professionally-regarded recognition is the lack of fasting, vomiting or laxatives afterwards.

Contrary to popular belief, binge eating isn’t exclusive to overweight or obese people. In fact, people who regularly exercise and stay in shape have been known to frequently splurge and eat way beyond their needs.

Another form of compulsive over-eating is grazing, where a person might not sit there and stuff their face for two hours in front of the television, but will constantly be picking at food throughout the day. This is much less noticeable (not just to others, but to the person him or herself) but still adds up to an indulgent daily intake.

If left unchecked, compulsive over-eating can lead to high cholesterol, diabetes, heart disease, hypertension, sleep apnea and depression, and if we’re really talking years of stomach abuse here, even kidney disease, arthritis, bone deterioration or a stroke!

But it won’t happen after one bag of Maltesers at the cinemas during whatever superhero movie they’ve remade this week so don’t panic.

#1 GAMBLING 

I left this one until last because not everyone gambles, whereas every adult does eat, shop, use the Internet and (hopefully) have sex. But gambling, or ludomania, is a big one. It’s also the only disorder listed in the Diagnostic and Statistical Manual for Mental Disorders that isn’t a substance, like a drug.

But really, it is a drug, and it can be just as damaging to a person and their family as the most harmful drugs out there. In fact, Dr. Hans Breiter of the Massachusetts General Hospital’s Emotion Neuroscience Centre said, “Monetary reward in a gambling-like experiment produces brain activation very similar to that observed in a cocaine addict receiving an infusion of cocaine.” Basically, a gambling win actually gives a problem gambler a chemical high the same way a drug does.

Unfortunately for the problem gambler, they usually experience a loss much more often than a win. However, this won’t be the point where they give up and go home because of a philosophy called the gambler’s fallacy, which is the misguided illusion that if you’ve suffered a whole series of consistent losses than you’re about due for a win.

If that were the case, problem gambling wouldn’t have a social cost of $4.7 billion in a year in Australia alone and it wouldn’t be undeniably linked to suicide.

It’s estimated that around 3% of the world population (which is more than the entire population of Brazil) have a problem with gambling and of that 3%, less than 4% seek treatment or any kind of help for their disorder.

For a proper diagnosis, a person must possess at least five of the following symptoms: being consistently preoccupied with gambling, building a tolerance to it and therefore gambling more, withdrawals when not gambling, gambling to escape personal issues, chasing a high by gambling, lying about gambling and therefore risking a significant relationship, losing control over other areas of their life, committing illegal acts as a result of or to continue gambling, and needing a bailout because of gambling.

Most countries have plenty of resources in place to help problem gamblers, and a quick Google search will bring you helpful websites and numbers for help lines in your country. Australians can visit http://www.gamblinghelponline.org.au .

mobilelikez.com
#parallelquantum

Οι 12 νόμοι του σύμπαντος.

1.

O νόμος της ενότητας.

Ο νόμος εξηγεί ότι κάθε τι σε αυτόν τον κόσμο συνδέεται με κάτι άλλο. Ο,τιδήποτε πιστεύουμε , νομίζουμε ή κάνουμε ή λέμε επηρεάζει τον κόσμο γύρω μας και το σύμπαν.

2.

Ο  νόμος της ενέργειας ή της δόνησης.

Σύμφωνα με αυτό το νόμο όλα  δονούνται και ισχύει για όλους τους τομείς της ζωής μας.

Οι σκέψεις , τα συναισθήματα και τα όνειρα δονούνται.

Κάθε συχνότητα έχει τη δική της μοναδική δόνηση.

3.

Ο νόμος της δράσης.

Η δράση φέρνει αποτελέσματα. Η υλοποίηση εξαρτάται από τις σκέψεις μας , τα όνειρα μας , τα συναισθήματα , τις λέξεις. Επομένως η δράση μας πρέπει να στηρίζει τα όνειρα  μας , τα συναισθήματα μας και τις λέξεις.

4.

Ο νόμος της ανταπόκρισης.

Σύμφωνα με αυτό το νόμο είμαστε στο κάθισμα του οδηγού της ζωής μας.

Ο εξωτερικός σου κόσμος είναι αντανάκλαση του εσωτερικού σου κόσμου παίρνοντας ευθύνη για την ζωή σου.

Ο νόμος αυτός μας βγάζει από το ρόλο του θύματος και μας καθιστά μοναδικούς δημιουργούς της ζωής μας.

5.

Ο νόμος του αποτελέσματος και της συνέπειας.

Τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία . Γι αυτό τον νόμο κοιτάμε την κάθε πράξη. Κάθε πράξη έχει μια αντίστοιχη αντίδραση . Σύμφωνα με αυτό τον νόμο πρέπει να πάρουμε την ευθύνη για κάθε πράξη μας. Κάθε πράξη έχει μια αντίδραση ή συνέπεια. 

6.

Ο νόμος της έλξης

Αυτός ο νόμος δημιουργεί πράγματα , γεγονότα και ανθρώπους που έρχονται στη ζωή μας μέσα από τα συναισθήματα , λέξεις και πράξεις. Όλες αυτές οι πράξεις είναι ενέργεια και προσελκύουμε ανάλογη ενέργεια.

Με άλλα λόγια αν ακτινοβολούμε αρνητική ενέργεια θα προσελκύσουμε άλλες αρνητικές ενέργειες και ακτινοβολώντας θετικές ενέργειες θα προσελκύσουμε θετικές ενέργειες.

Εχουμε όλη την δύναμη να αλλάξουμε κάθε κατάσταση στη ζωή μας. Αν δονούμαστε σε υψηλότερες δονήσεις μεταμορφώνουμε τις χαμηλότερες.

7.

Ο νόμος της σχετικότητας.

Ο καθένας από εμάς θα βιώσει καταστάσεις για να ενδυναμώσει τις ενέργειες μέσα του. Αυτός ο νόμος μας δίνει την δυνατότητα να παραμείνουμε συνδεδεμένοι με τις καρδιές μας καθώς προχωράμε για να επιλύσουμε διάφορες καταστάσεις. Αυτός ο νόμος επίσης μας διδάσκει να μην συγκρίνουμε τα προβλήματα μας  με των άλλων ανθρώπων τα προβλήματα.

8.

Ο νόμος της αποζημίωσης 

Ο νόμος της αποζημίωσης ειναι η ευλογίες και τα πλούτη που έρχονται στη ζωη  μας. Η αποζημίωση είναι τα ορατά αποτελεσματα που έρχονται στη ζωής μας σαν συνέπεια των πράξεων μας. Μπορεί να εμφανιστούν σαν χρήματα σαν δώρα , φιλίες ή ευλογίες που μας δίνονται σαν αποτέλεσμα των πράξεων μας.

9.

Ο νόμος του φύλλου.

Ο νόμος του θηλυκού και του αρσενικού φτειάχνει την βάση για όλη την δημιουργία. Σαν πνευματικά όντα πρέπει να έχουμε την θηλυκές  και αρσενικές ενέργειες σε ισσοροπία για να γίνουμε αληθινοί συνδημιουργοί με τον Θεό.

10.

Νόμος της μεταμόρφωσης της ενέργειας. Kαθώς είμαστε ενέργεια έχουμε την δύναμη να αλλάξουμε κάθε κατάσταση στη ζωή μας. Οι υψηλότερες δονήσεις μεταμορφώνουν τις χαμηλώτερες. Αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να αλλάξουμε την ενέργεια στη ζωή μας κατανοώντας τους συμπαντικούς νόμους και εφαρμόζωντας τις αρχές που έχουν σαν αποτέλεσμα τις αλλαγές.

11.

Ο νόμος της πολικότητας.

Αυτός ο νόμος δηλώνει ότι το κάθε τι έχει το αντίθετο του.

Το φως πρέπει να έχει σκοτάδι. Αν εμείς αλλάξουμε μια επιθυμητή σκέψη με μια άλλη , εστιάζοντας στην αντίθετη σκέψη, .εχουμε το επιθυμητο αποτέλεσμα.

12.

Ο νόμος του ρυθμού. 

Ο νόμος δηλώνει ότι κάθε τι δονείται και κινείται με ένα ρυθμό. Κάθε ρυθμός δημιουργεί κύκλους, εποχές . στάδια ανάπτυξης, παγειωμένες συμπεριφορές. Για να μπορείς να χειρίζεσαι αυτό το ρυθμό εσύ πρεπει να υψωθείς πάνω από κάθε αρνητικά μέρη του κύκλου.

sevastivola.blogspot.gr
#Quantumnaut

H AΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΑ ΔΩΔΕΚΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ

Μια μέρα ο Δάσκαλός μου μου είπε ότι η αγάπη είναι ένα δωδεκάπλευρο διαμάντι. Όταν τον ρώτησα ποιες ήταν αυτές οι δώδεκα πλευρές, μου απάντησε να τις ανακαλύψω μόνος μου. Αυτές είναι οι δώδεκα πλευρές που ανακάλυψα:

1. Η πρώτη πλευρά του διαμαντιού είναι η χαρά.

Μπορείτε αμέσως να καταλάβετε αν υπάρχει αγάπη, βλέποντας αν υπάρχει χαρά. Η αγάπη φέρνει χαρά. Στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται να προσπαθήσετε να αυξήσετε ή να μειώσετε την αγάπη.Το μυστικό για να έχετε αγάπη στη ζωή σας είναι να απομακρύνετε τα εμπόδια από τη φύση σας και η αγάπη θα κυλήσει μέσα σας. Τα εμπόδια της αγάπης είναι η άσχημη ομιλία και οι σκέψεις, τα αρνητικά συναισθήματα, η χωριστικότητα, οι θυμαπάτες και οι πλάνες. Αν απομακρύνετε αυτά τα εμπόδια από τον νου, τα συναισθήματα και τις πράξεις σας, θα δείτε ότι η αγάπη θα αυξάνεται μέσα σας. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς αγάπη. Αν δεν υπάρχει αγάπη, όλα γίνονται άνοστα στη ζωή. Πολλές φορές μίλησα με ανθρώπους που είχαν αποπειραθεί να αυτοκτονήσουν. Όλοι μου είπαν: “Κανένας δε με αγαπάει. Κανένας δε με καταλαβαίνει. Γιατί να ζήσω;”

2. Η αγάπη χαρίζει ελευθερία

Η αγάπη δημιουργεί ελευθερία. Αν η αγάπη γίνεται μια φυλακή για εσάς, δεν είναι αγάπη. Αν παρακολουθείτε κάθε στιγμή για να δείτε τι κάνει ή σε ποιον μιλάει ο σύντροφος ή ο φίλος σας, τότε δεν υπάρχει αγάπη. Προσπαθείτε να δημιουργήσετε έναν σκλάβο. Το χειρότερο πράγμα είναι να αγαπάτε έναν σκλάβο.

3. Η αγάπη χαρίζει έμπνευση

Οι περισσότεροι επιτυχημένοι άνθρωποι είναι αυτοί που έχουν αγαπηθεί. Και αντιθέτως εκείνοι που αποτυγχάνουν είναι εκείνοι που δεν αγαπήθηκαν.

4.Η αγάπη προκαλεί μεταμόρφωση

Είναι αδύνατον δύο άτομα να παραμείνουν ίδια, αν αγαπιούνται μεταξύ τους. Αλλάζουν και γίνονται πιο εκλεπτυσμένα και πιο όμορφα.Η αγάπη προκαλεί μεταμόρφωση επειδή η συχνότητά της είναι θεία. Έλκει το άτομο προς την τελειότητα. Μπορούμε να μεταμορφώσουμε τα άτομα που είναι κοντά μας δείχνοντάς τους αληθινή αγάπη και φροντίδα. Η αγάπη θα μας βοηθήσει να αποκαταστήσουμε ορθές ανθρώπινες σχέσεις και ειρήνη πάνω στη γη.

5.Η αγάπη εμπνέει τους ανθρώπους να εργαστούν σκληρά

Κάποτε ήρθε σ’ εμένα ένα ζευγάρι λέγοντας ότι χάνουν τη δουλειά τους. “Οτιδήποτε κάνουμε δεν έχει επιτυχία”. Ζήτησα από τη γυναίκα να βγει από το δωμάτιο και ύστερα μίλησα με το σύζυγο. Εκείνος μου ομολόγησε, “Την μισώ”. “Γιατί λοιπόν παραπονιέστε για την αποτυχία;Είστε προορισμένοι να αποτύχετε αν μισείτε. Η επιτυχία έρχεται μόνο όταν αγαπάτε”.Αν αρχίσετε να αγαπάτε τον σύντροφό σας, θα δείτε ότι αυτός θα αρχίσει να εργάζεται και να μοχθεί για να βελτιώσει τα πράγματα. Αν δεν υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχει επιτυχία. Οποιαδήποτε επιτυχία κερδίζετε χωρίς αγάπη, θα σας είναι πρόβλημα και θα σας φέρει δυστυχία και πόνο.

6. Η αγάπη δημιουργεί ανεκτικότητα

Αν αγαπάτε ο ένας τον άλλον, ανέχεστε τις διαφορές. Για παράδειγμα, ο άνδρας θέλει να πηγαίνει σε βουδιστικό ναό και η σύζυγος θέλει να πηγαίνει σε χριστιανική εκκλησία. Ο κάθε σύζυγος πρέπει να μπορεί να είναι αυτό που θέλει να είναι. Η ανεκτικότητα είναι η ικανότητα να κατανοείτε τις απόψεις και το επίπεδο συνείδησης των άλλων.Μια τέτοια ανεκτικότητα αφήνει χώρο σε κάθε μέλος της οικογένειας να αναπτυχθεί και να υπηρετήσει τα συμφέροντα της οικογένειας.

7. Η αληθινή αγάπη κάνει τους ανθρώπους να απαρνούνται τα χωριστικά τους συμφέροντα

Η αυταπάρνηση έρχεται αυτομάτως μαζί με την αγάπη. Μια γυναίκα ακόμα και αν θέλει παπούτσια, θα αγοράσει παπούτσια και ρούχα για τον άντρα της εξαιτίας της αγάπης της για εκείνον. Όταν βλέπετε την αυταπάρνηση στους ανθρώπους, ξέρετε ότι υπάρχει αγάπη στο σπίτι τους. Αν όμως ο καθένας ασχολείται με το να προσπαθεί να ικανοποιήσει τα δικά του χωριστικά συμφέροντα, δεν υπάρχει αγάπη

8. Η αγάπη ξυπνά τη δημιουργικότητα

Αν έχετε αγάπη είναι αδύνατον να μην έχετε δημιουργικότητα. Όλες οι δημιουργημένες μορφές της Φύσης-άστρα και γαλαξίες, άνθη και πουλιά, ανθρώπινα όντα-είναι αποτέλεσμα της αγάπης. Όταν αγαπάτε, τα εσώτατα μυστήρια σας, η ομορφιά, η δόξα που έχετε μέσα σας, θέλουν να εκδηλωθούν.Αυτό είναι δημιουργικότητα, η εκδήλωση της ουσίας σας. Όσο περισσότερο αγαπάτε, τόσο περισσότερο εκδηλώνετε τον Εαυτό σας. Αν αγαπάτε τον σύντροφό σας, τον κάνετε δημιουργικό. Πίσω από κάθε μεγάλο καλλιτέχνη, από κάθε αληθινά δημιουργικό άτομο, είναι κάποιος που αγαπάει αυτό το άτομο. Αν δεν είναι παρούσα η αγάπη, βαθμιαία η δημιουργικότητα εξαφανίζεται. Μπορεί να είναι μια μυστική αγάπη, η αγάπη ενός αόρατου Δασκάλου ή αγάπη από έναν πατέρα ή μητέρα. Η αγάπη δεν χρειάζεται να έρχεται μόνο από έναν σύντροφο. Αν παρατηρείτε ότι η δημιουργικότητά σας εξαφανίζεται, δεν πρέπει να πιέσετε τον εαυτό σας να δημιουργεί, αλλά αντίθετα, να βρείτε τα εμπόδια που φράζουν την ροή της αγάπης.

9. Η αγάπη δίνει δύναμη, ενέργεια, ισχύ

Κάποτε ήρθε μια γυναίκα και μου είπε: “Δεν έχω καθόλου ενέργεια” Όταν τη ρώτησα αν υπήρχαν προβλήματα στο σπίτι απάντησε: “Ασφαλώς και υπάρχουν, δεν μπορώ να αντέξω τον άντρα μου”. Αυτό ήταν η αιτία για το ενεργειακό της πρόβλημα. Μόλις το ρεύμα της αγάπης σταματήσει, το άτομο νιώθει απώλεια ζωτικότητας. Ένας άνθρωπος μπορεί να νιώσει μια ξαφνική απώλεια ενέργειας, αλλά να μην βλέπει κανέναν προφανή λόγο για αυτήν. Αν εκείνη τη στιγμή η σύζυγος ή η σύντροφός του μιλούσε αρνητικά για αυτόν σε κάποιον άλλο, η ενέργεια χάνεται. Το αιθερικό ρεύμα εξατμίζεται καθώς το συνδετικό νήμα ανάμεσα στο ζευγάρι σπάει.

10. Η αγάπη προστατεύει

Όταν αγαπάτε κάποιον, προστατεύετε το άτομο αυτό με τις σκέψεις και τις ιδέες σας, με τα γλυκά λόγια και την ευγένεια σας. Η προστασία δεν είναι επιβολή. Μπορείτε να προστατέψετε τη σύζυγό σας με τις υποδείξεις σας. Μπορείτε να πείτε: “Αγάπη μου, δε νομίζω ότι θα πρέπει να φας αυτό το φαγητό, γιατί δεν θα σου κάνει καλό. Αν όμως θέλεις να το φας, φάε το. Σε αγαπώ ό,τι και αν κάνεις”.Με τέτοιους τρόπους μπορείτε να προστατεύσετε την υγεία των αγαπημένων σας και σε όλους τους τομείς των συναισθημάτων, του νου και του πνεύματος, προσέχοντας ταυτόχρονα να μην επεμβαίνετε στις πράξεις του. Υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή ανάμεσα στην προστασία και την επέμβαση. Αν χώνετε υπερβολικά τη μύτη σας στις υποθέσεις του αγαπημένου σας και βάζετε πολλές απαγορεύσεις, τον κάνετε σαν φυλακισμένο.

11. Η αγάπη διαφωτίζει

Ένας ψυχολόγος έδωσε μια διάλεξη σε ένα σχολείο για το πώς η αγάπη διαφωτίζει και ένας καθηγητής πήγε έπειτα και τον βρήκε και ισχυρίστηκε ότι δεν είναι αλήθεια πως η αγάπη μπορεί να επηρεάσει το νου. Τότε ο ψυχολόγος του πρότεινε ένα πείραμα. “Φέρε εδώ τρία αγόρια” του είπε. Στο πρώτο αγόρι που ήρθε του είπε ότι οι άνθρωποι το αγαπούσαν πραγματικά και ότι ήταν έξυπνο, όμορφο και ταλαντούχο. Τα άλλα δύο αγόρια ο ψυχολόγος τα προσέβαλε. Τους είπε ότι δεν τα πήγαιναν καλά και ότι οι άλλοι δεν τα συμπαθούσαν. Στη συνέχεια δόθηκε και στα τρία παιδιά να λύσουν ένα μαθηματικό πρόβλημα. Μόνο εκείνο που νόμιζε ότι το αγαπούσαν τα κατάφερε

12. Η αγάπη χαρίζει διαίσθηση

Όταν αγαπάτε, βλέπετε το μέλλον της αγάπης σας. Αν αυτός που αγαπάτε βρίσκεται σε κίνδυνο, το νιώθετε. Όταν αγαπάτε γίνεστε ένα μάτι του Θεού.

Στην αγάπη υπάρχει η αντιμετώπιση του άλλου, αντί της προσπάθειας για φυγή. Στην αγάπη αντιμετωπίζετε τα ζητήματα κατάφατσα, κάθεστε και συζητάτε. Όταν ένα άτομο είναι απρόθυμο να συζητήσει όταν υπάρχει ένα πρόβλημα, μπορείτε να υποθέσετε ότι είναι ένοχο για κάποιο είδος “απάτης”. Εκείνοι που θέλουν να μιλήσουν, ακόμα και αν έχουν κάνει λάθος, είναι εκείνοι που προσπαθούν να αγαπήσουν. Εκείνος που δε θέλει να μιλήσει αναζητά μια φυγή από τον εαυτό του. Αν υπάρχουν προβλήματα στο σπίτι σας, μη σωπαίνετε και βράζετε σιωπηλά. Βρείτε τον χρόνο να καθίσετε και να μιλήσετε για τα προβλήματά σας.

Η αληθινή αγάπη δεν μπορεί να είναι αγάπη αν δεν δοκιμάζεται και δεν αποδεικνύεται.Στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο ακούμε συνέχεια ανθρώπους να λένε “Σ’ αγαπώ”. Αυτή δεν είναι απαραίτητα η φωνή της αληθινής αγάπης. Η αγάπη πρέπει να αποδεικνύεται. Αγάπη σημαίνει δέσμευση. Δεν μπορείτε να παίζετε με την αγάπη. Δεν μπορείτε να υπάρχετε αληθινά αν δε δείχνετε την αγάπη σας. Ακόμα και η αγάπη του Θεού δεν μπορούσε να υπάρχει μέχρις ότου την απέδειξε προσφέροντας τον Υιό του. Ο Χριστός, επίσης, απέδειξε την αγάπη του όταν σταυρώθηκε. Η αγάπη δίνει. Αν αγαπάτε δίνετε. Αν δεν αγαπάτε, παίρνετε.

Στις Ουπανισάντ βρίσκουμε μερικές πολύ ενδιαφέρουσες γραμμές:

Αγαπώ τη σύζυγό μου επειδή αγαπώ τον Έναν Εαυτό.

Αγαπώ τα παιδιά μου επειδή σ’ αυτά βρίσκω τον Έναν Εαυτό.

Αγαπώ τα δέντρα και τους θάμνους επειδή σ’ αυτά βρίσκω τον Έναν Εαυτό.

Αγαπώ τους βράχους και τους καταρράκτες επειδή σ’ αυτούς βρίσκω τον Έναν Εαυτό.

“Σεξ, Οικογένεια και Γυναίκα στην Κοινωνία”, Τορκόμ Σαραινταριάν, Εκδόσεις Αιώνιος Ηνίοχος

Τορκόμ Σαραινταριάν

#parallelquantum

Θεοί; Άλλη μια Ψευδαίσθηση!

Μύθοι των Θεών για να Ζεις, άλλη μία Ψευδαίσθηση! Χωρίς αμφιβολία, σημαντικός φορέας της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας είναι ο μύθος, η μυθολογία με την οποία μεγάλωσαν αρκετές γενιές και τότε, αλλά και σήμερα. Ο Δυτικός όμως πολιτισμός εδώ και χρόνια αντί να κατανοήσει ότι αυτοί οι μύθοι δεν παίζουν κανένα άλλο ρόλο παρά να διδάξουν τον ίδιο τον άνθρωπο, ότι αφορούν αυτόν άμεσα, αυτόν και τους κατ’ όνομα θεούς του, αντιμετωπίζει το μύθο σαν μία ανθολογία ευχάριστων ιστοριών που οι καλύτερες από αυτές φθάνουν στο κινηματογραφικό πανί με ή χωρίς γυαλιά 3D.

Χωρίς να απορρίπτουμε και αυτή τη διάσταση στον αρχαίο ελληνικό μύθο ή τον ρόλο των θεών μέσα σε αυτό, οι μύθοι αποτελούν αφηγήσεις με τη διαφορά ότι ενσωματώνουν και έναν υπερβατικό χαρακτήρα, δηλαδή προσπαθούν να εξηγήσουν τη σχέση του ανθρώπου με τις δυνάμεις εκείνες που δρουν και υπάρχουν εκτός του πεδίου της δράσης του.

Ένας από τους πιο αναγνωρισμένους μελετητές του Ελληνικού μύθου, ο Joseph Campell στην ερώτηση γιατί η μυθολογία είναι τόσο σημαντική απαντάει: «[ο μύθος] σε φέρνει σε επαφή με ένα πεδίο γνώσης που είναι εκτός από εσένα, εκτός από την ίδια σου την ύπαρξη, το ίδιο σου το είναι. Αποκαλύπτει το απόλυτο μυστήριο της ύπαρξης και της ανυπαρξίας και ξεπερνά όλη τη γνώση και τη σκέψη.

Ο τρόπος που λειτουργούν τα μυθολογικά σύμβολα είναι να σας δώσουν την αίσθηση ότι: Α, ναι! Το αναγνωρίζω αυτό στον εαυτό μου!»…Παρόλο αυτά, το να αναζητούμε την αλήθεια στον μύθο είναι λίγο παραπλανητικό γιατί όταν μιλάμε για την αλήθεια θεωρούμε ότι είναι κάτι που μπορούμε να το αντιληφθούμε χειροπιαστά. Όμως δεν λειτουργεί καθόλου με αυτόν τον τρόπο.»

Αυτό ίσως να είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα των μυαλών του 20ου αιώνα, η σύγχυση μεταξύ επιστήμης και ιστορίας. Ο μύθος χρησιμοποιεί μία εικονογραφία ή διαφορετικά έναν συμβολισμό για να διηγηθεί αυτά που δεν μπορούν να περιγραφούν διαφορετικά, και τότε είναι που ο σύγχρονος νους επιχειρεί να μεταφράσει αυτά όχι με έναν συμβολικό τρόπο, αλλά μέσω εμπειρίας.

Τα σύμβολα και τα δρώμενα του μύθου ντύνονται με το ένδυμα της ιστορικής αναφοράς γεγονός όμως που ακυρώνει την ίδια τη φύση του συμβόλου το οποίο εξακολουθεί να λειτουργεί σε ένα πεδίο ερμηνείας και ύπαρξης μέσα στον ίδιο τον παρατηρητή. Μαθαίνοντας το μύθο μαθαίνεις για τον ίδιο το ρόλο σου μέσα σε αυτόν τον κόσμο της δημιουργίας.

Ο μύθος λειτουργεί σαν μία διαφάνεια μπροστά στα μάτια του παρατηρητή μέσω της οποίας θα μπορέσει να περιγράψει την υπερβατικότητα της ίδιας της ύπαρξής του. Αν ένας οποιοσδήποτε θεός μπει μπροστά από αυτή τη διαφάνεια, (δηλ. η αδυναμία του σύγχρονου ανθρώπου να αντιληφθεί τον κόσμο του με έναν συμβολικό τρόπο) τότε αποκόβει τον άνθρωπο από αυτή την υπερβατικότητα και τον μετατρέπει σε έναν πιστό ακόλουθο και λατρευτή που δεν έχει ούτε μπορεί κατά διάνοια να εισχωρήσει στο ίδιο το μυστήριο της ύπαρξής του.

Νοσεί με λίγα λόγια από από την παθολογία της θεολογίας και της επιστημονικότητας, την παθολογία της πραγματικότητας των πέντε αισθήσεων, την παθολογία της ερμηνείας σύμφωνα με το ιερό βιβλίο είτε θρησκευτικό είτε επιστημονικό, την παθολογία της σωστής ερμηνείας της λέξης που είναι φυσικά δογματικά μία και μοναδική.

Δεν είναι τυχαίο που σε κάθε μυθολογία του κόσμου δεν υπάρχει ένα ενιαίο και αδιάσπαστο σώμα ιστοριών, παρά συναντάμε ένα πλήθος παραλλαγών τις οποίες οι αρχαίοι δεν ασχολήθηκαν ποτέ να τις κανονικοποιήσουν σε ένα συγκεντρωτικό έργο όπως μετέπειτα έγινε με τη Βίβλο. Κοσμογονίες- Θεογονίες, Οι Επικρατούσες Θεωρήσεις ! 

Ο μύθος έχοντας ουσιαστικά τέσσερεις αρκετά ενεργούς ρόλους—μυστικιστικό, κοσμολογικό, κοινωνιολογικό και διδακτικό—εμπεριέχει μία δυναμική που αν συνδυαστεί με την εσωτερική δύναμη του κάθε ατόμου μπορεί να υποστηρίξει άξια την πορεία του σε αυτή τη ζωή. Πολλοί από εμάς ακολουθούμε πιστά διάφορους μύθους που άκριτα υιοθετήσαμε, τους λατρεύουμε τους πιστεύουμε ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι εκείνοι που βρίσκονται σε αρμονία με την ίδια μας την ύπαρξη, αλλά σε συμφωνία με τις τσέπες κάποιων αυτοαποκαλούμενων ερευνητών-διδασκάλων, θρησκευτικών, πολιτικών, επιστημονικών κτλ. Ο μύθος δεν έχει σκοπό να δέσει την αντίληψη του ανθρώπου, αλλά εφόσον γνωρίσει εκείνα τα ερεθίσματα και τις εικόνες που τον εμπνέουν να τον στηρίξει διαμορφώνοντας τη δική του προσωπική μυθολογία.

Σημαντικό κομμάτι ενός μύθου είναι το δρώμενο, η πράξη ή διαφορετικά εκείνη η αναπαράσταση που σκοπό έχει να ενθυμίσει στον θεατή ποια είναι η θέση του μέσα στο σύμπαν. Αν και σήμερα μπορεί να μην πράττουμε τα ίδια δρώμενα της αρχαίας Ελλάδας ή να συμμετέχουμε σε αυτά, η ίδια η ζωή και πολύ περισσότερο οι πράξεις μας λειτουργούν σαν ένα δρώμενο. Ακόμα και η ετοιμασία του καθημερινού μας φαγητού είναι μία πράξη, ένα είδος τελετουργικού που αποκτά και ένα κοινωνικό χαρακτήρα όταν σε ένα δείπνο συμμετέχουν και οι φίλοι μας.

Αν και ποτέ δεν το πολυσκεφτόμαστε αυτό όταν τρώμε, ότι κάνουμε δηλαδή κάτι αρκετά σημαντικό στην πραγματικότητα κάθε φορά συμβαίνει αυτό, συμμετέχουμε σε ένα δρώμενο που ταυτόχρονα δεν έχουμε και επίγνωση του τι κάνουμε (αν και δεν θα έπρεπε παντα να συμβαίνει αυτό) και δεν αντιλαμβανόμαστε τις επιμέρους προεκτάσεις αυτής της πράξης.

Ο άνθρωπος μπορεί λόγω του πεπερασμένου της φύσης του να μην είναι ικανός να αντιληφθεί άμεσα όλες αυτές τις λεπτές ενέργειες που τον περιτριγυρίζουν, αλλά μπορεί να τις νιώσει μέσα από την ίδια του την εμπειρία και τις πράξεις ή τα δρώμενα στα οποία αποφασίζει να συμμετάσχει. Ο μύθος όπως αναφέραμε τον βοηθάει σαν ένα εργαλείο να δώσει μορφή σε αυτή την υπερβατικότητα, να την περιγράψει και να την κατανοήσει όσο αυτό είναι δυνατό, για αυτό το λόγο είναι πάντα εύκαμπτος, εύπλαστος και όχι δογματικός. Πού βρίσκονται όμως οι θεοί σε όλο αυτό το δρώμενο; (Μιλούν τα Αγάλματα ! Τι λένε;)

Στην τραγωδία του Ευριπίδη, Ηρακλής, ο ομώνυμος ήρωας, γιος του Δία και μίας θνητής, θα έλεγε κανείς πως πράττοντας τους άθλους του εξασφάλισε για πολλούς ανθρώπους μία πιο ήρεμη ζωή στην οποία μπορούσαν καλύτερα να προσφέρουν θυσίες στους θεούς τους. Παρόλα αυτά, η Ήρα γεμάτη ζήλεια για τα ερωτικά παραπτώματα του συζύγου της τρελαίνει τον Ηρακλή και τον παρακινεί παρά τη θέλησή του να σκοτώσει την αγαπημένη του γυναίκα και τα παιδιά του.

Ο ίδιος ο Ηρακλής αρνείται να δεχθεί αυτό που έχει γίνει και μέσα από τα λόγια του ποιητή αναφωνεί: «Τα βάσανά μου έχουν φθάσει στα όριά τους. Δεν πιστεύω ότι οι θεοί διακατέχονται από σφοδρή επιθυμία για παράνομες σχέσεις ή ότι αλυσοδένουν ο ένας τον άλλον…. Αυτός ο θεός που είναι πραγματικός θεός δεν έχει ανάγκη υλικών αγαθών. Όλα αυτά είναι απλά παραμύθια για τους ποιητές.»

Με λίγα λόγια ο Ηρακλής ποσώς ενδιαφέρεται για τα παιχνιδάκια που παίζουν οι θεοί μεταξύ τους—στα οποία είναι και το θύμα—για τον πολύ απλό λόγο πως όλα αυτά δεν τον βοηθούν στο να μάθει πώς πρέπει να ζει. Αν το σκεφτεί κανείς διαφορετικά, ακόμα και η αθανασία που τάζουν οι θεοί στους ήρωες δεν είναι τίποτα άλλο από την θέση που θα αποκτήσει ο ήρωας μόνος του, δηλ. εκείνη της λατρείας του ήρωα σαν ανάμνηση, υπενθύμιση και παράδειγμα προς μίμηση για τις επόμενες γενεές.

Με λίγα λόγια οι ίδιοι οι άνθρωποι έχουν την υποχρέωση να φτιάξουν τον δρόμο τους και να φανούν ανώτεροι από τους ίδιους εκείνους τους ασήμαντους θεούς τους, ενώ παράλληλα αποδεικνύουν ότι στην ουσία δεν υφίστανται—τουλάχιστον σαν πραγματικοί θεοί.

Στην καλύτερη περίπτωση λοιπόν η αρχαία Ελληνική θρησκεία—αν αυτή είναι η σωστή λέξη που την περιγράφει, ή μήπως όχι;—αφήνει ένα σημαντικό πλεονέκτημα αφού επιτρέπει στους θνητούς να ξεδιπλώσουν το χαρακτήρα τους. Είναι ένα σύνολο συμπεριφοράς για εκείνους που μπορούν να φέρουν ευθύνες παρά να καρπώνονται αγαθά και να λαμβάνουν απολαβές και τιμές. Δεν υπάρχει ενιαίο δόγμα ή θεολογική συνάφεια, δεν υπάρχει αγία έδρα, ισχυρό ιερατείο, δεν υπάρχει μία και μοναδική πίστη και ασφαλώς καμία εξασφάλιση ότι ο θεός του καθενός θα συμπεριφερθεί σωστά (αλήθεια τι ακριβώς σημαίνει αυτό το τελευταίο).

Ο Campbell θα έλεγε ότι οι Ελληνικοί θεοί δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία άλλη ράτσα ανθρώπων και θα θεωρούσε για παράδειγμα την επίσκεψη του Οδυσσέα στο νησί του θεού Ήλιου εκείνη τη στιγμή που ο ήρωας φθάνει στο ύψιστο σημείο της φώτισής του κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του. Από τις πρώτες ραψωδίες της Ιλιάδας ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται άμεσα ότι όλοι αυτοί οι ήρωες δεν μπορούν να καταφέρουν σχεδόν τίποτα από μόνοι τους αν δεν βοηθηθούν σε σημαντικό βαθμό από τους θεούς τους ή τις επιπτώσεις των πράξεών τους. Το παράδειγμα του Αχιλλέα είναι χαρακτηριστικό.

Η θέση του να αποσυρθεί από τη μάχη σαν αντίποινα για την αρπαγή της Βρισηίδας από τον Αγαμέμνονα θέτει σε κίνδυνο όχι μόνο την έκβαση του πολέμου, αλλά οδηγεί και στο θάνατο του καλύτερού του φίλου, του Πατρόκλου. Από τους πρώτους στίχους του προοιμίου μας πληροφορεί ο ποιητής πως όλα γίνονται σύμφωνα με τις επιταγές του Δία, «Διός ετελείωτο βουλη.»

Οι θνητοί στην Ιλιάδα βρίσκονται μέσα σε μία συνεχή ομίχλη για το τι πραγματικά συμβαίνει εφόσον οι θεοί παίρνουν μέρος στον πόλεμο μεταμφιεσμένοι, παρεμβαίνουν για να σώσουν τους αγαπημένους τους ήρωες και κάποιες φορές τραυματίζονται (ναι, αν και αθάνατοι συμβαίνει και αυτό).

Άλλες φορές γίνονται παρεμβατικοί στέλνοντας όνειρα στους θνητούς είτε για να τους εμψυχώσουν είτε για να τους παραπλανήσουν και άλλες φορές στέλνουν οιωνούς που οι θνητοί επιβάλλεται να τους λάβουν πάρα πολύ σοβαρά.

Σε άλλες πτυχές της ανθρώπινης ζωής μαθαίνουμε ότι οι θνητοί πριν κάποιο σημαντικό ξεκίνημα πρέπει να έχουν την εύνοια των θεών και μερικοί από αυτούς είναι ακόμα και σε θέση να προβλέψουν το μέλλον για αυτούς μέσω αντιπροσώπων σε μαντεία. Αλήθεια γιατί ένας θεός όπως ο Απόλλωνας να μιλάει με γρίφους στο μαντείο του στους Δελφούς και πόσο μάλλον να προβλέπει το μέλλον αν δεν το ξέρει ήδη όντας ένας θεός; Μία απάντηση σε αυτό δίνει ο φιλόσοφος Ηράκλειτος λέγοντας ότι ο Απόλλωνας ούτε αποκαλύπτει, αλλά ούτε και κρύβει την αλήθεια. Στέλνει οιωνούς.»

Συνοψίζοντας οι αρχαίοι Ελληνικοί θεοί είναι απόμακροι και μιλούν με γρίφους ή στην χειρότερη περίπτωση εξαπατούν τους θνητούς επίτηδες. Είναι θεοί που τους παραπλανούν και καμιά φορά τους αφαιρούν τη ζωή, θεοί που δεν δίνουν πάντα τις καλύτερες συμβουλές στους θνητούς-πιστούς τους και παίρνουν ενεργό μέρος σε πολέμους ευνοώντας την μία ή την άλλη παράταξη. Κανένας αρχαίος Έλληνας, αλλά ούτε και Ρωμαίος θα ήταν φυσικά σε θέση να θεωρήσει ότι οι θεοί του έδιναν μεγάλη σημασία και ενδιαφέρονταν ουσιαστικά για την ανθρωπότητα.

Εκείνοι οι θεοί που βρίσκονταν στις υψηλές θέσεις τις ιεραρχίες κατοικούσαν απομονωμένοι μακριά από τους θνητούς στον Όλυμπο. Αν και καμιά φορά κάποιους από αυτούς έδειχνε συναισθήματα αγάπης και προστασίας απέναντι σε ορισμένους διαλεχτούς θνητούς, ιδιαίτερα εκείνους με τους οποίους είχαν κάνει παιδιά μαζί τους, δεν μπορούμε να πούμε ότι αυτή τους η πράξη είναι ανιδιοτελής. Συνήθως ένας θεός ή θεά ερωτεύεται έναν ωραίο θνητό ή θνητή, κάνουν ένα παιδί και αργά ή γρήγορα (μάλλον γρήγορα) τους εγκαταλείπουν.

Ακόμα και στην περίπτωση της θεάς Αθηνάς και του πολυαγαπημένου της ήρωα Οδυσσέα δεν βρίσκεται εκείνη πάντα για αυτόν όταν τη χρειάζεται. Πάντα παίρνει τη μορφή θνητής μπροστά του και ενώ τον διαβεβαιώνει ότι δεν θα τον εγκαταλείψει ποτέ, τον αφήνει στην τύχη του γιατί δεν μπορεί να αντιταχθεί στην οργή του θείου της Ποσειδώνα. Τα ομηρικά έπη παρουσιάζουν με τον καλύτερο τρόπο τι είναι οι θεοί και γιατί είναι τόσο διαφορετικοί από τους θνητούς.

Έχουν σκοπό να δείξουν ποια είναι τα όρια της ανθρώπινης αντίληψης, το μέγεθος της άγνοιας που έχουν οι θνητοί εφόσον οι θεοί παίζουν μαζί τους, αλλά και κάτι αρκετά σημαντικό: παρουσιάζουν ότι κάθε φορά που ο ήρωας φθάνει στο έσχατο σημείο της καταστροφής του εξαθλιωμένος με αυτά που τον έχουν βρει καθόλου τυχαία και είναι έτοιμος να ενεργοποιηθεί είτε για να πάρει εκδίκηση, είτε για να πάρει τη ζωή στα χέρια του, πάντα στη γωνία τον περιμένει ένας θεός να τον σταματήσει, να τον κάνει να σκεφθεί λογικά, να του προσφέρει υποστήριξη, να τον ελέγξει και να τον κάνει—για κάποιους από τους πιο τυχερούς—«αθάνατο.»

Η περίπτωση της Αθηνάς με τον Οδυσσέα, αλλά και τον Ηρακλή όπως αναφέραμε πιο πάνω είναι μόνο μερικά παραδείγματα. Ένα άλλο παράδειγμα είναι αυτό του Οιδίποδα που από τη στιγμή που γεννήθηκε οι θεοί όχι μόνο τον σπρώχνουν προς την καταστροφή με κάθε δυνατό τρόπο, όχι μόνο επιτρέπουν να γίνουν αυτά τα εγκλήματα που έκανε, αλλά του έχουν στερήσει ίσως το πολυτιμότερο αγαθό: την ίδια του την ταυτότητα. Και το δράμα για την οικογένεια του Οιδίποδα δεν σταματάει εδώ: πολύ σωστά ο Σοφοκλής αναφέρει στην τραγωδία του «Αντιγόνη» ότι ο ένας φόνος θα φέρει τον άλλον μέχρι που οι θεοί να καταστρέψουν ολόκληρη την οικογένεια.

Μπορεί πολλοί από εσάς να αναρωτιέστε ήδη τι μπορεί να διδάξει ο μύθος, παρά το να κλειστεί κάποιος στο σπίτι του προσπαθώντας να μείνει αδρανής. Στις Βάκχες του Ευριπίδη διαβάζουμε ότι το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να «διατηρείτε το μέτρο και προσφέρετε δεήσεις, προσευχές και τιμές στους θεούς. Αυτή είναι και η καλύτερη θέση που μπορούν να υιοθετήσουν οι θνητοί.» Ενδεχομένως αυτή η συμβουλή να είναι συνετή, αλλά γίνεται να την ακολουθήσει κάποιος; Πώς μπορεί να γνωρίζει κάποιος τι είναι μέτρο, αν και εφόσον είμαστε θνητοί συνήθως διαπράττουμε σφάλματα;

Πώς μπορεί κάποιος να γνωρίζει τη βούληση των θεών αν τα μηνύματα που στέλνουν είναι αμφιλεγόμενα, αν οι θεοί δεν εμφανίζονται ποτέ και ακόμα και αν εμφανιστούν ανάμεσά μας μπορεί να μην είναι και η πιο σωστή κίνηση είτε να τους μιλήσουμε είτε να τους κοιτάξουμε; (δες την ιστορία του Ακταίονα).

Γιατί λοιπόν οι θεοί δεν βοηθούν τους ανθρώπους να απελευθερωθούν από την άγνοιά τους; Ίσως αυτό συμβαίνει γιατί αυτό που ονομάζουμε θεοί δεν υπάρχουν για αυτό το λόγο. Γιατί μπορεί ο Δίας και όλη του η οικογένεια ή οι αντίστοιχοι θεοί που έχουν τη δύναμη να μη δημιούργησαν αυτή την ανθρωπότητα. Πολύ απλά την κληρονόμησαν όπως και οι προκάτοχοί τους. Σε καμία περίπτωση αυτοί οι θεοί δεν έσκυψαν με αγάπη ή ανάλογα συναισθήματα πάνω από αυτή την ανθρωπότητα, δες το μύθο του Προμηθέα και της Πανδώρας. ( Cthulhu στα Κάρβουνα με σώς Μυημένων! )

Οι μύθοι λοιπόν, ένας συνδυασμός ρεαλιστικότητας και φαντασίας είναι ένας τρόπος όπου επιβεβαιώνει ότι ο κόσμος αυτός δεν είναι δίκαιος, ακόμα και αν κάποιος έχει δίκιο (βλέπε την περίπτωση της Αντιγόνης) και ότι η ίδια η ζωή δεν είναι καθόλου εύκολη και εξαιρετικά μίζερη για τους θνητούς. Μία εξαιρετική σκηνή από τον Όμηρο που δείχνει στον αναγνώστη ότι σε ύστατες στιγμές πόνου και δυστυχίας κανένας ήρωας δεν στρέφει τη σκέψη του προς τους θεούς του είναι όταν ο βασιλιάς της Τροίας, Πρίαμος πηγαίνει σαν ικέτης στον Αχιλλέα για να ζητήσει το νεκρό σώμα του γιου του, Έκτορα για ταφή. Εκεί ο Αχιλλέας αφηγείται μία ιστορία στον Πρίαμο, για δύο πιθάρια που έχει ο Δίας. Το ένα πιθάρι είναι γεμάτο καλά πράγματα και το άλλο αντίθετα γεμάτο με κακό.
Ο Δίας έχει την ικανότητα να δώσει τους ανθρώπους λίγο από το ένα και λίγο από το άλλο περιεχόμενο ή μόνο κακό. Το ίδιο το κείμενο επιβεβαιώνει ότι η απόλυτη ευτυχία δεν είναι προνόμιο των θνητών. Και εκείνη τη στιγμή που κανένας θεός δεν μπορεί να συμπάσχει μαζί με έναν θνητό για τις δυστυχίες του, είναι ο Αχιλλέας που παρηγορεί τον Πρίαμο όταν εκείνος του φιλάει τα χέρια που σκότωσαν πολλούς από τους γιους του. Ακόμα και στο τέλος του Οιδίποδα μετά την τύφλωσή του ζητάει τις κόρες του να τον συνοδεύσουν.

Ακόμα και στην περίπτωση που οι θεοί συγκινηθούν για το χαμό κάποιου θνητού, οπως στην περίπτωση του Δία που έχυσε δάκρυα αίματος για τον επικείμενο θάνατο του γιου του Σαρπηδόνα, ο τελευταίος δεν είναι σε θέση να αντιληφθεί ότι αυτό γίνεται προς τιμήν του.

Ένα από τα πράγματα, λοιπόν που ο αρχαίος Ελληνικός μύθος διδάσκει είναι η υπευθυνότητα που πρέπει να έχει κάποιος απέναντι στον εαυτό του για αυτό και πρόκειται για ένα σύστημα που απευθύνεται σε όχι μικρούς ανθρώπους, ένα σύστημα που θα σε φορτώσει με πολύ περισσότερες υποχρεώσεις, παρά τιμές. Είναι ένας δρόμος που στο βάθος του δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να ενθαρρύνει τους ήρωες να αμφισβητούν τους θεούς γιατί η ίδια αυτή η πράξη τούς βοηθήσει να ορίσουν και κατανοήσουν τα ανθρώπινα όριά τους.

Είναι ξεκάθαρο ότι παρά τις εμφανείς διαφορές του τότε και του σήμερα αυτές οι ίδιες ιστορίες αποτελούν έναν αρκετά καλό οδηγό και σύμβουλο αρκεί να μην περιμένετε να έρθετε σε επαφή με αυτές μέσω του κινηματογράφου, αλλά διαβάζοντας αυτές αυτούσιες. Είναι πολύ καλύτερο βάζετε εσείς οι ίδιοι τα όρια της δράσης σας ακόμα και αν αυτά είναι κάποιες φορές πεπερασμένα από να σας τα βάζουν κάποιοι συνεχώς δογματικά και αυθαίρετα.

Διάβασε τους μύθους με μάτια γεμάτα θαυμασμό καθώς οι μύθοι αποκαλύπτουν κοσμικά μηνύματα. Διάβασε τους μύθους χρησιμοποιώντας τον ενεστώτα χρόνο: η αιωνιότητα είναι το Τώρα. Διάβασε τους μύθους στο πρώτο πληθυντικό πρόσωπο: ο μύθος ζει ακόμα μέσα σου. Κάθε μύθος που έχει αξία εκπέμπει και σήμερα έναν μαγνητισμό. Παρατήρησε τις εικόνες και τις ιστορίες οι οποίες σε ελκύουν και εκείνες που σε απωθούν. ( Ποιός είναι ο Σκοπός ενός Πολεμιστή; )

Ψάξε να βρεις για επαναλαμβανόμενα πρότυπα, αλλά μη χαθείς σε λεπτομέρειες. Σπάσε τους παρωχημένους τρόπους σκέψεις και άνοιξε τους ορίζοντές σου: η μυθολογία βρίσκεται παντού και αναπαράγεται παντού δρώντας σαν ένας συνεκτικός κρίκος συνεργειακά και τελετουργικά. Να θυμάσαι ότι οι μύθοι είναι δημόσια όνειρα και τα όνειρα προσωπικοί μύθοι.

Χρησιμοποιήθηκαν: M. Lefkowitz, Greek Gods, Human Lives: What We Can Learn from Myths (2003)

J. Campbell, Myths to Live by (1993)

terrapapers.com
#parallelquantum