Απελευθέρωση από τις ενοχές!

Αν και συχνά ακούμε τους ανθρώπους να λένε: «Νιώθω ένοχος», η ενοχή στην πραγματικότητα δεν είναι συναίσθημα, αλλά νοητική κρίση. Είναι λες και το μυαλό μας κατηγορεί για όσα έχουμε διαπράξει, μας δικάζει. Σφετερίζεται τους ρόλους του δικαστή και των ενόρκων και καταλήγει σε μια απόφαση εναντίον μας. Αισθανόμαστε σα να έχουμε διαπράξει κάποιο φριχτό έγκλημα… κι έτσι αρχίζει το μαρτύριο. Η ειρωνεία είναι πως όλη αυτή η διαδικασία λαμβάνει χώρα μόνο μέσα στην φαντασία μας.

Όταν κρίνουμε τον εαυτό μας ένοχο, συχνά υποθάλπτουμε και ένα συναίσθημα φόβου. Ο φόβος προέρχεται από την υποσυνείδητη προσμονή της τιμωρίας που μας περιμένει γι’ αυτό το φανταστικό έγκλημα –ακριβώς όπως στο σύστημα της δικαιοσύνης μια κρίση ενοχής ακολουθείται από μια καταδίκη. Ολόκληρο το σενάριο της ενοχής είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία –αν πιστεύουμε στην κρίση ενοχής του νου, πάντα θα αντιμετωπίζουμε στη ζωή μας καταστάσεις που θα φαίνονται να μας τιμωρούν. Έστω κι αν δεν μας αρέσουν αυτές οι δύσκολες καταστάσεις και πιστεύουμε πως η ζωή μάς φέρεται άδικα, βαθιά μέσα μας πιστεύουμε πως η τιμωρία μάς αξίζει επειδή το ίδιο μας το μυαλό μάς έχει καταδικάσει.

Κατ’ αρχάς, οι πνευματικά υγιείς άνθρωποι δε ζουν με βάση τις υπαγορεύσεις του νου τους. Δίνουν μικρή σημασία στις κρίσεις του μυαλού και έτσι δεν υποφέρουν από ενοχές. Γνωρίζουν πως η νοητική διαδικασία της ‘κρίσης και καταδίκης’ είναι μια βαριά κατάχρηση του νου. Κατανοούν πως στον πραγματικό κόσμο τα πράγματα που έχουν ήδη συμβεί δε θα μπορούσαν να συμβούν διαφορετικά εξαιτίας των πολλών συνισταμένων που οδηγούν σε κάθε αποτέλεσμα. Για να γίνουμε πιο σαφείς, οι πνευματικά υγιείς άνθρωποι θεωρούν τον εαυτό τους αθώο –όχι άγιο, αλλά αθώο- με τον τρόπο που ολόκληρη η φύση είναι αθώα. Ακόμα κι όταν τα φυσικά συμβάντα εμφανίζονται καταστροφικά και ανελέητα, δεν υπάρχει κάποιο κακόβουλο κίνητρο που να τα προκαλεί. Τις περισσότερες φορές, κακόβουλα κίνητρα δεν υπάρχουν ούτε στις ανθρώπινες πράξεις. Και φροντίζουν αυτό να ισχύει όχι μόνο για τους ίδιους αλλά και τους άλλους.

Στο μυθιστόρημα ‘Οι Ομίχλες του Άβαλον’, ο μάγος Μέρλιν λέει σχετικά με αυτό το θέμα: «Θα κάνουμε αυτό που κάναμε πάντα –αυτό που πρέπει, κι αυτό που προστάζουν οι Θεοί. Θα κάνουμε ο, τι καλύτερο μπορούμε». Αυτή δεν είναι η αλήθεια για όλους μας;