Κάτι από τον Osho

Αν υπάρχει ένα άτομο στον 20^ο αιώνα που να του ταιριάζει γάντι η φράση «διάσημος γκουρού» αυτός είναι ο Osho.  Χωρίς αμφιβολία ο χαμογελαστός γκουρού που συνεπήρε τη Δύση είναι ο μεγάλος μετρ του είδους του. Δραστήριος, παιχνιδιάρης, ροκ σαν σταρ, ήπιος αλλά και αυστηρός, media persona από τις λίγες, πολυγραφότατος και ανατρεπτικός υπήρξε δάσκαλος που άλλαξε την ζωή πολλών και που διαβάζεται ακόμα παθιασμένα. Ίσως γιατί όσα είπε , τα είπε ακριβώς, με λόγο που τον καταλάβαμε όλοι, κόβοντας και ράβοντας την ανατολική φιλοσοφία χιλιετιών σε τέλειο  ρούχο για τον δυτικό άνθρωπο, χρησιμοποιώντας  όλα τα πολιτιστικά του εργαλεία (επικοινωνία, μέσα ενημέρωσης, χρήματα, οργάνωση και στυλ) αλλά διατηρώντας μέχρι το τέλος της ζωής του κάτι ακέραιο.

Στα τόσα που έχει γράψει ο Osho πάντα βρίσκεις  διαμάντια, σκέψεις και ιδέες που μαγικά αποσαφηνίζουν, ξαναθυμίζουν ή φέρνουν στο φως πράγματα που νοιώθεις ότι είναι σωστά, αλλά δεν τα θυμάσαι την στιγμή που τα χρειάζεσαι ή τα ‘χεις ξεχάσει. Ή κάποιος τα διατυπώνει έτσι όπως πρέπει.

Από όλα αυτά, τα πολλά, ξεχωρίζουμε ένα αγαπημένο απόσπασμα των λόγων του Osho . Σ’αυτό δίνει μια άλλη όψη της ευτυχίας και  πως μπορείς να την έχεις απλά αφήνοντας την δυστυχία να εκπνεύσει, να καεί από την έντασή της και να απομείνει αδύναμη. Μιλάει για το πώς πρέπει μερικές φορές να δέχεσαι απλά τα πράγματα, να είσαι βαθύτατα υπομονετικός, να κάνεις ότι καλύτερο για να ζεις με αυτά χωρίς να τα αποφεύγεις, και πως ορισμένες φορές οι υπερβολικές μας προσπάθειες περισσότερο μας μπλοκάρουν και μας εμποδίζουν να πλησιάσουμε τους στόχους μας αφού «αυτό που είναι σημαντικό, υπέρτατο στη ζωή δεν μπορεί να αποκτηθεί με τις προσπάθειές μας».  Για μας, τους αγωνιώδεις αναζητητές της μόνιμης ευτυχίας –μια χίμαιρα διογκωμένη από τις απαιτήσεις του σύγχρονου κόσμου- τους αγχωμένους να κατακτήσουμε την τέλεια εικόνα του εαυτού μας ο λόγος του Osho είναι δυνατός και παρηγορητικός .

Για να ξεφύγουμε από όλα τα παραπάνω άγχη, λέει κοντολογίς ο γκουρού, ίσως η μόνη δυνατότητά μας είναι να αφήνουμε τα πράγματα να συμβούν. Φέρνει σαν παράδειγμα τη βία, αλλά στη θέση της βίας μπορεί να βάλει κανείς ότι νομίζει, την δυστυχία την ζήλια, ο,τιδήποτε. Πρέπει να  ζούμε τα πράγματα στην μεγαλύτερη δυνατή ένταση λέει ο Osho, χωρίς εκπτώσεις και χωρίς δειλία, να μπαίνουμε μέσα σε αυτά, ώστε να τους επιτρέψουμε κάποια στιγμή να μας αφήσουν. Όσο και αν φαίνεται παράξενο σε μια κοινωνία που η παραμικρή απόκλιση από τη νόρμα λογαριάζεται σαν αρρώστια, ακόμα και οι «καταθλίψεις» μπορούν να λειτουργήσουν ως μεγάλα μαθήματα ζωής. Ακούγεται εξωφρενικό για την δυτική κουλτούρα όπου και η ελάχιστη μελαγχολία αντιμετωπίζεται σαν «γρίπη ψυχική» σαν ιός που πρέπει να καταπολεμηθεί, αλλά και η κατάθλιψη, για κάποιον που την έχει νικήσει και που έχει πάρει τα όποια σκληρά μαθήματα είχε να του δώσει, μπορεί να είναι μια μοναδική διαδικασία υπέρβασης, μια εμπειρία που τον βοηθά να αναθεωρήσει τη ζωή του και να την επαναδιοργανώσει σε ανώτερο επίπεδο.

Ο Osho λέει:

«Ναι, μπορεί να συμβεί σε κάποιον που ζει με δυστυχισμένο
τρόπο να βαρεθεί απλά και να καταρρεύσει η δυστυχία του.
Τότε δε θα έρθει η ευτυχία αλλά η δυστυχία του θα καταρρεύσει.
Η δυστυχία θα θρυμματιστεί και θα εξαφανιστεί εντελώς.
Και κάποιο μέρος μπορεί να δει ότι αποζημιώθηκε. Θα έχει
πέσει το ένδυμα της δυστυχίας κι αυτός μέσα στην έκπληξή
του θ’ αναφωνήσει: Α χά! Αυτό είναι κάτι καινούργιο!
Αυτό που συνέβη είναι εμπειρία ευτυχίας!

   Έτσι, η ευτυχία είναι ένα συμβάν, κάτι που είναι απροσχεδίαστο
γεγονός, όχι μια κατάκτηση, όχι ένα προσχεδιασμένο και
προοδευτικά πετυχημένο κατόρθωμα. Κανείς δεν μπορεί
να φτάσει εκεί σκαλί-σκαλί σαν να ήταν πάνω σε σκάλα.
Ζώντας όμως – και ζώντας μη-ευτυχισμένα- aυτή η δυστυχία
μπορεί απλά να συντριβεί. Λέω ότι η ευτυχία δεν μπορεί να
είναι στόχος, η άγνοια όμως και η δυστυχία μπορούν να
διαλυθούν.
Και την στιγμή που διαλύεται η άγνοια, το υπόλοιπο – αυτό που απομένει- είναι η ύψιστη γνώση. Η άποψή μου είναι παρόμοια για τα πάντα. Κανένα βίαιο άτομο δεν μπορεί να γίνει μη βίαιο. Πώς μπορεί ένας βίαιος να γίνει μη βίαιος; Ό,τι και να κάνει θα είναι βίαιος. Στην προσπάθειά του να είναι μη βίαιος , θα γίνει βίαιος. Είναι βίαιος και αν προσποιηθεί τον μη βίαιο, θα παραμείνει απόλυτα βίαιος εσωτερικά. Θα χρησιμοποιήσει βία για να γίνει μη βίαιος.

Αυτό όμως που είναι δυνατόν είναι πως κάποια μέρα μπορεί να κουραστεί κάποιος από τη βία. Κάποιος που είναι γεμάτος ένταση –καταθλιμμένος και ταλαιπωρημένος από τα βάσανά του–- μπορεί να γεμίσει τόσο πολύ από αφόρητη δυστυχία που να κάνει το άλμα πέρα απ’ τη βία. Είναι σαν να πηδάς ξαφνικά όταν δεις ένα θανατηφόρο φίδι να σου κλείνει το δρόμο, ή σαν να βγαίνεις τρέχοντας απ’ το σπίτι που έχει πιάσει φωτιά. Μπορεί να γίνει κάποιος τόσο βίαιος, η ίδια η βία μπορεί να γεννήσει τόσο πόνο και τόσα βάσανα που να φτάσει σε σημείο που να μην μπορέσει να ξαναγίνει βίαιος πια. Κάτι μέσα του μπορεί να σπάσει και να συντριβεί, και να δει ότι τώρα έχει γίνει μη βίαιος.

Συνεπώς, το να γίνεις μη βίαιος είναι ένα συμβάν και όχι μια διαδικασία ή μια βαθμιαία κατάκτηση όπου μπορεί κανείς να σκαρφαλώσει σκαλί-σκαλί.

…Έτσι, αυτό που είναι σημαντικό στη ζωή, υπέρτατο, δεν μπορεί να απαιτηθεί με τις προσπάθειές μας.”