Η ζωή των ζωντανών νεκρών

Αυτό το άρθρο θα αρχίσει με μια ιστορία… Ο Νίκος είναι τριάντα χρονών, είναι μηχανικός υπολογιστών και εργάζεται σε μια μεγάλη πολυεθνική εταιρεία. Κερδίζει έναν σχετικά υψηλό μισθό, για τις μέρες μας, που του επιτρέπει να έχει ένα καλό βιοτικό επίπεδο.

Ο Νίκος πριν λίγο καιρό μετακόμισε σε ένα νέο διαμέρισμα που αγόρασε σε μια καλή περιοχή της Αττικής. Ρετιρέ με μεγάλα μπαλκόνια, τελευταίας τεχνολογίας κουζίνα, μπάνιο με τζακούζι, σαλόνι με τεράστια τηλεόραση και ηχητικό σύστημα, χώρο με όργανα γυμναστικής και πολλές ακόμη ανέσεις. Επίσης έχει στην κατοχή του ένα μικρό αμάξι πόλης και ένα θηριώδες και αρκετά ακριβό τζιπ. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ένας νεαρός άνδρας ο οποίος έχει όλα τα υλικά πράγματα που θα ήθελε, έχει μια καλή δουλειά και ένα καλό εισόδημα και ζει με όλες τις ανέσεις.

Αλλά ο Νίκος δεν νιώθει ότι είναι ευτυχισμένος επειδή έχει αρκετές φοβίες και παθαίνει συχνά κρίσεις πανικού. Από τότε που έπαθε πρώτη φορά δημοσίως κρίση πανικού φοβάται να κινηθεί κάπου μόνος του και δεν φεύγει από το σπίτι για να πάει κάπου αλλού εκτός από την δουλειά του. Είχε μία σχέση για κάποια χρόνια η οποία τον άφησε γιατί κουράστηκε από τον τρόπο ζωής του και επειδή δεν άντεξε να περιμένει πότε ο Νίκος θα πάρει την απόφαση να επισημοποιήσουν την σχέση τους. Ο Νίκος πια έχει μόνο έναν παλιό παιδικό του φίλο που συναντιούνται κάποιες φορές μέσα στο χρόνο και ο οποίος φαίνεται να έχει την υπομονή να τον ακούει να διαμαρτύρεται για τα βάσανα του.

Ο Νίκος είναι επίσης ένα υποχόνδριο και αρρωστοφοβικό άτομο. Συνέχεια θεωρεί πως υποφέρει από κάτι και συχνά έχει διάφορους πόνους, ζαλάδες, αρρυθμίες κτλ. Αν και έχει κάνει πάρα πολλές εξετάσεις οι γιατροί δεν βρήκαν τίποτε το παθολογικό αλλά ο ίδιος βασανίζεται από την υποψία πως έχει μια ανίατη ασθένεια. Ο Νίκος δεν είναι έτοιμος να παντρευτεί ακόμη, λέει ότι είναι ακόμη πολύ μικρός και ούτε σκοπεύει να αποκτήσει παιδιά. Φοβάται πως θα έχει έναν αποτυχημένο γάμο και νιώθει πως δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την ευθύνη του να είσαι γονιός. Ανησυχεί για το αν θα μπορεί να εξασφαλίσει το παιδί του, αν θα είναι ένα υγιές και ευτυχισμένο παιδί, αν θα έχει μια καλή συμπεριφορά και θα μελετάει αρκετά για να μπει σε μια καλή σχολή στο πανεπιστήμιο και να κάνει μια πετυχημένη καριέρα. Νιώθει ανέτοιμος και μικρός για μια τόσο μεγάλη ευθύνη. Ο Νίκος απλά θέλει να ζήσει ήσυχα και ομαλά. Αλλά η ζωή του είναι γεμάτη από αγωνία, δυστυχία, φόβο και πόνο.

Αυτή είναι μια κλασική περίπτωση ασθενών που υπάρχουν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Τις πιο πολλές φορές περιφέρονται από τον έναν γιατρό στον άλλον για να λύσουν τα προβλήματα της υγείας τους τα οποία τελικά καταλήγουν στα χέρια ενός ψυχολόγου και ενός ψυχιάτρου. Ο Νίκος είναι μέρος μιας λεγεώνας ανθρώπων που αρνούνται να ζήσουν επειδή φοβούνται μην τυχόν πληγωθούν ή πονέσουν από κάτι. Στην ουσία δεν ζουν για να αποφύγουν την όποια «ταλαιπωρία» μπορεί να περιέχει η ζωή.

Σε κανέναν δεν αρέσει να υποφέρει, αλλά η ζωή δεν είναι μόνο πόνος, δυσκολίες, στεναχώριες. Η ζωή περιέχει και χαρά, ευτυχία, γέλιο. Ο πόνος που όλοι προσπαθούμε να αποφύγουμε είναι μέρος της ζωής. Και αν παραδοθούμε σε αυτόν μπορεί να σκεπάσει όλη την ζωή μας. Αν όμως τον αντιμετωπίσουμε σαν μια στιγμή της ζωής μας μπορούμε να τον ξεπεράσουμε και να ζήσουμε πραγματικά. Πολλά από τα πράγματα που συμβαίνουν στην ζωή μας δεν μπορούν να τα ελέγξουμε και πρέπει να αποδεχθούμε πως δεν γίνεται να είναι πάντα όλα τέλεια. Είμαστε ευάλωτοι απέναντι σε πολλές καταστάσεις και νιώθουμε αβέβαιοι για πολλά πράγματά και αυτό είναι μέρος της ζωής μας. Δεν είμαστε τέλειοι, άφθαρτοι και ανίκητοι. Το να ζούμε την ζωή μας σε όλη της την έκταση είναι για μένα η καλύτερη συμβουλή. Όταν αντιταχθούμε σε αυτό και αποφεύγουμε να ζήσουμε, νιώθουμε μόνοι, δυστυχισμένοι και άδειοι.

Οι πιο ένδοξες στιγμές της ζωής δεν είναι οι λεγόμενες μέρες επιτυχίας,
αλλά περισσότερο οι μέρες εκείνες που μετά από απόρριψη και απελπισία,
αισθάνεσαι να μεγαλώνει μέσα σου η θέληση για ζωή 
και η υπόσχεση για μελλοντικά επιτεύγματα.
Gustave Flaubert

Το Κλειδί της Σκέψης