Τελικά, τι είναι Διαλογισμός;

Όλοι μας θέλουμε να διαλογιστούμε, όλοι μας νιώθουμε την παρόρμηση, αλλά κανένας δεν θέλει να κάτσει σε κουραστικές στάσεις, ή να προφέρει ακατανόητες λέξεις (μάντραμ) ή να τοποθετήσει το νου του, πού;!

Τι είναι ο Διαλογισμός; Ή τι δεν είναι ο Διαλογισμός! Σίγουρα ο διαλογισμός δεν είναι μια δύσκολη στάση (στάση= ασάνα στα σανσκριτικά). Δεν είναι να κλείσεις τα μάτια και να δείχνεις βλοσυρός!! Ούτε να προφέρεις μάντραμ (ήχους δύναμης) για ώρες. Δεν είναι να κλειστείς σε ένα δωμάτιο, δεν είναι να αποτραβηχτείς από τον κόσμο...

Ο Διαλογισμός είναι μια Κατάσταση που κάποιος μπορεί να μπει κάθε Στιγμή! Γιατί ο διαλογισμός είναι της Στιγμής! Και όσο ποιό ικανοί γινόμαστε να βρισκόμαστε στην Στιγμή τόσο ποιό κοντά βρισκόμαστε στον Διαλογισμό.

Ο Διαλογισμός δεν είναι μόνο να ελέγξουμε τον νου. Είναι και αυτό. Πριν από αυτό όμως χρειαζόμαστε την Πρόθεση. Την μουσική αυτή νότα που θα παίζει μέσα μας, και θα μας διεγείρει κάθε στιγμή στο να έρθουμε σε Διαλογισμό.

Αυτή η Νότα, είναι το ξυπνητήρι μας, και θα εγκαθιδρυθεί μέσα μας με Πρακτική. Όχι όμως πρακτική στην απομόνωση, πρακτική σε κάθε λεπτό και σε κάθε στιγμή. Και όσο πιο πολύ πρακτική θα κάνουμε τόσο πιο ακριβώς θα δουλεύει το ξυπνητήρι μας, θα είναι ένα καλοκουρδισμένο ρολόι που θα σημαίνει κάθε 10 λεπτά. Μετά κάθε 9. Αργότερα κάθε 8. Με ποιό πολύ πρακτική κάθε 7... και ούτω καθ' εξής!

Αυτή η πρακτική είναι η Αυτοενθύμηση, είναι η αυτοπαρατήρηση, είναι να ζούμε στοΕδώ και στο Τώραγνωρίζοντας τον σκοπό της Ζωής και έχοντας επίγνωση αυτής της γνώσης!

Υπάρχουν διάφορα είδη Διαλογισμού. Αλλά μέχρι εμείς να φτάσουμε στο να καταφέρουμε να διαλογιζόμαστε και μέχρι εκεί, θα κάνουμε πρακτική.

• Υπάρχει : ο αναλυτικός διαλογισμός (εκεί αναλύονται τα πάντα για να βρεθεί η αιτία, η αιτία της αιτίας κλπ. Γίνεται μέσω της σκέψης.)
• Υπάρχει : ο υπερβατικός διαλογισμός (εκεί ο νους έχει σωπάσει, και η Συνείδηση λάμπει.)
• Υπάρχει : ο διαλογισμός για τον Θάνατο (όπου μιλάμε για την ανάλυση των εγώ και την διάλυση τους. Είναι συνδυασμός των δύο παραπάνω καθώς αφού απελευθερωθεί η Ουσία μετά πρέπει να βιωθεί και αποκρυσταλλωθεί.)

Ο καθένας μπορεί να πει ότι υπάρχουν πολλά είδη διαλογισμού, και σίγουρα κάθε Δάσκαλος δίνει και μια διαφορετική προσέγγιση. Το ζητούμενο όμως παραμένει το ίδιο. Να βιωθεί η Ουσία και κατ’ ακολουθίαν το Είναι.

Μέσω του Θανάτου του Εγώ αυτό όμως γίνεται κάτι μόνιμο, και συγχωνεύεται η Σοφία με την Γνώση! Αλλά ας δούμε τι λέγεται για τα διαφορετικά είδη του διαλογισμού:

«Υπάρχουν δύο είδη διαλογιστικής πρακτικής. Η μία προσπαθεί να ηρεμήσει το νου. Κάποιοι το αποκαλούν μυαλό-μαϊμού (SHAMATA meditation, shamata= γαλήνη, είδος βουδιστικής προσέγγισης διαλογισμού προς την μη σκέψη) διότι αυτό αναφέρετε στο πήδημα μιας τυχαίας σκέψης σε μια άλλη, που είναι κάτι μου μας συμβαίνει συχνά. Η ιδέα είναι να κάνεις το μυαλό να σταθεί ακίνητο. Τρόποι που χρησιμοποιούνται για να γίνει αυτό είναι ψαλμωδίες (μάντραμ), εστίαση προσοχής στη φλόγα ενός κεριού, και αναπνευστικές ασκήσεις. Το άλλο είδος παρατηρεί το νου να τρέχει, χωρίς να ασκεί κριτική εάν οι σκέψεις είναι καλές ή κακές, αλλά ότι απλά είναι· απλά υπάρχουν. Είναι μια μέθοδος που δεν εγκρίνουμε ή απορρίπτουμε κάτι, παρά μόνο παρατηρούμε την δράση του μυαλού. »

*Εικόνα αριστερά: Διαλογισμός Σαμάτα ή Ήρεμη Παραμονή. Τα 9 στάδια στο Μονοπάτι του Ελέγχου του Νου. Για περαιτέρω ανάλυση δείτε τις δημοσιεύσεις που αναφέρονται στην σελίδα ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ)*

Εμάς μας βολεύουν και οι δύο τρόποι! Ας δούμε τι λέει ο Δάσκαλος Sri Swami Sivananda στο Απλά βήματα για Yoga:

«Υπάρχουν διάφορα είδη διαλογισμού. Ένα ιδιαίτερο είδος είναι καλύτερα ταιριαστό για ένα ιδιαίτερο νου. Το είδος το διαλογισμού ποικίλει ανάλογα με το γούστο, το ταπεραμέντο, τις ικανότητες και το τύπο του νου του προσώπου. »

Είναι χρήσιμο να καταλάβουμε ότι ο διαλογισμός είναι κάτι που το καλλιεργούμε ανοίγοντας (ΠΡΟΘΕΣΗ) τις πόρτες του νου μας και της καρδιάς μας (ΘΕΛΗΣΗ).

Να μάθουμε να σκεπτόμαστε αφαιρετικά, να εκπαιδέψουμε το νου στο αφηρημένο και στο απόλυτο, και να οδηγήσουμε όλη την προσοχή μας στην καρδιά, στο Ιερό του Ναού του Ζώντος Θεού.

Ας δούμε και τι λέει ο Δάσκαλος Σαμαέλ:

«Σε μια αίθουσα διαλογισμού στην ανατολή ένας μοναχός ρώτησε ένα Δάσκαλο: Ποιο είναι το Φωτισμένο Κενό; Λένε τα κείμενα ότι ο Δάσκαλος έδωσε μια κλοτσιά στο μαθητή στο στομάχι, και αυτός έπεσε αναίσθητος, μετά ο μαθητής σηκώθηκε και αγκάλιασε το Δάσκαλο: "Ευχαριστώ, Δάσκαλε, έχω πειραματισθεί το Φωτισμένο Κενό".

Παράλογο!, θα έλεγαν πολλοί, όμως δεν είναι έτσι, αυτό που συμβαίνει είναι ότι παρουσιάζονται πολύ ειδικά φαινόμενα για το Φωτισμένο Κενό. Όταν ένα πουλάκι είναι έτοιμο να βγει από το τσόφλι, η μάνα του το βοηθάει ραμφίζοντας από μόνη της το τσόφλι. Το πουλάκι συνεχίζει να ραμφίζει, με τη βοήθεια μας και βγαίνει. Έτσι όταν κάποιος έχει ωριμάσει, δέχεται την βοήθεια της θεϊκής Μητέρας Κουνταλίνι, βγαίνει από το τσόφλι της προσωπικότητας και του εγώ, για να πειραματισθεί το Φωτισμένο Κενό, όμως πρέπει να επιμείνουμε στο διαλογισμό.

Πρέπει να συνδυάζουμε έξυπνα τη συγκέντρωση με τον ύπνο, •ύπνος και συγκέντρωση αναμιγμένα προκαλούν φώτιση. Πολλοί, εσωτεριστές πιστεύουν πως με κανένα τρόπο δεν πρέπει να συνδυάζεται ο διαλογισμός με τον ύπνο του σώματος, όμως όσοι σκέφτονται έτσι σφάλλουν, διότι ο διαλογισμός χωρίς ύπνο καταστρέφει τον εγκέφαλο, πρέπει πάντα να χρησιμοποιούμε τον ύπνο σε συνδυασμό με την τεχνική του διαλογισμού, αλλά ν έναν ελεγχόμενο ύπνο, έναν εκούσιο ύπνο, όχι ένα ύπνο χωρίς έλεγχο, όχι έναν παράλογο ύπνο διαλογισμό και ύπνο συνδυασμένοι έξυπνα. Εάν μάθουμε να καβαλήσουμε τον ύπνο, τότε θα θριαμβεύσουμε- εάν ο ύπνος μας καβαλήσει, έχουμε αποτύχει• αλλά να χρησιμοποιούμε τον ύπνο, το διαλογισμό σε συνδυασμό με τον ύπνο. Η τεχνική θα φέρει τους μαθητές μας στο Shamadi, στην εμπειρία του Φωτισμένου Κενού•καθημερινά πρέπει να τον ασκούμε. Τι ώρα; Τη στιγμή που αισθανόμαστε τη διάθεση να το κάνουμε, και ιδιαίτερα όταν αισθανόμαστε νύστα,να το εκμεταλλευτούμε για το διαλογισμό. Εάν οι μαθητές ακολουθούν αυτές τις οδηγίες, θα μπορέσουν κάποια μέρα να λάβουν το ΤΑΟ, θα μπορέσουν να πειραματισθούν την Αλήθεια... 

Προφανώς υπάρχουν δύο τύποι διαλεκτικής: η λογική διαλεκτική του νου και η διαλεκτική της συνείδησης. Κατά τη διάρκεια του Satori, δουλεύει η διαλεκτική της συνείδησης, τότε όλα τα εννοούμε από διαίσθηση ή μέσω λέξεων ή συμβολικών μορφών είναι η γλώσσα των παραβολών του χριστικού ευαγγελίου, η ζωντανή γλώσσα της Υπέρτατης Συνείδησης του Είναι. Στο Είναι, για παράδειγμα, η διαλεκτική της συνείδησης προβαδίζει πάντα από τη διαλεκτική της λογικής. 

Bodidharma

Ρώτησαν ένα μοναχό ζεν: "Γιατί o Bodidharma ήρθε από τη δύση;" Απάντηση: "Το κυπαρίσσι που είναι στον κήπο". Οποιοσδήποτε θα έλεγε: αυτό δεν έχει καμία συνάρτηση, αλλά όμως έχει, είναι μία απάντηση που ξεπερνάει τη διαλεκτική της λογικής, βγαίνει από την Ουσία. Το κυπαρίσσι, το δένδρο της ζωής, βρίσκεται παντού, δεν έχει σημασία η ανατολή, ούτε η δύση, αυτή είναι η έννοια της απάντησης. Στο Φωτισμένο Κενό όλα γνωρίζονται "γιατί έτσι", από την άμεση εμπειρία της Αλήθειας. 

Ο μαθητής θα πρέπει να εξοικειωθεί με τη διαλεκτική της συνείδησης. Δυστυχώς, η ικανότητα διατύπωσης λογικών εννοιών, όσο λαμπερή και αν είναι και μέχρι και χρήσιμη ακόμα για όλες τις απόψεις της πρακτικής ζωής, καταλήγει εμπόδιο για τη διαλεκτική της συνείδησης. Με αυτό δεν θέλω να απορρίψω την ικανότητα διατύπωσης των λογικών εννοιών, διότι όλοι τις χρειαζόμαστε στο πεδίο των πρακτικών γεγονότων της ύπαρξης, αλλά κάθε ικανότητα έχει αναμφισβήτητα την ιδιαίτερη τροχιά της και είναι χρήσιμη μέσα στην τροχιά της, έξω από την τροχιά της καταλήγει, να είναι άχρηστη και βλαβερή. Ας αφήσουμε την ικανότητα διατύπωσης των λογικών εννοιώ νμέσα στην τροχιά της, και μέσα στο Shamadi ή στο Pan—Shamadi ή στο διαλογισμό, πρέπει πάντα να συλλαμβάνουμε, να βιώνουμε, τη διαλεκτική της συνείδησης. Αυτό είναι ζήτημα πείρας που ο ακόλουθος θα αποκτήσει σύμφωνα με το πώς εξασκεί την τεχνική του διαλογισμού. 

Ο δρόμος του βαθέος διαλογισμού απαιτεί πολλή υπομονή. Οι ανυπόμονοι ποτέ δεν θα μπορέσουν να θριαμβεύσουν, δεν είναι δυνατόν να βιώσουμε την εμπειρία του Φωτισμένου Κενού, όσο υπάρχει σ' εμάς η ανυπομονησία. Το εγώ της ανυπομονησίας πρέπει να εξαλειφθεί αφού κατανοηθεί, αυτό να το καταλάβετε καθαρά, εάν έτσι πράττουμε, θα λάβουμε το ΤΑΟ, αυτό είναι φανερό. Ποτέ δεν θα μπορούσε να έρθει σε μας η εμπειρία του πραγματικού, όσο η συνείδηση θα συνέχιζε χωμένη μέσα στο εγώ. Το εγώ καθ' εαυτό είναι χρόνος, όλη αυτή η πολλαπλότητα φαντασματικών στοιχείων που συνιστούν το εμένα τον ίδιο, είναι μία σύνοψη του χρόνου. Η εμπειρία του Φωτισμένου Κενού είναι η αντίθεση, καταλήγει αχρονική, είναι πιο πέρα από το χρόν οκαι το νου, ο χρόνος είναι όλη η πολλαπλότητα του εγώ, το εγώ είναι ο χρόνος. Έτσι, λοιπόν, ο χρόνος είναι υποκειμενικός, ασυνάρτητος, αδέξιος, βαρύς, δεν έχει αντικειμενική πραγματικότητα. 

Όταν κάθεται κάποιος σε μία αίθουσα διαλογισμού, ή απλά στο σπίτι του, να διαλογισθεί, όταν θέλει να εξασκήσει αυτή τη τεχνική, πρέπει να ξεχάσει την ιδέα χρόνος και να ζήσει μέσα σε μία αιώνια στιγμή. Όποιοι αφοσιώνονται στο να διαλογίζονται και συνέχεια προσέχουν το ρολόι, προφανώς δεν πετυχαίνουν την εμπειρία του Φωτισμένου Κενού. Εάν θα με ρωτούσανε πόσα λεπτά καθημερινά πρέπει να χρησιμοποιήσουμε για το διαλογισμό, μισή ώρα, ή μία ώρα, ή δύο ώρες, δεν θα υπήρχε απάντηση, διότι αν κάποιος μπαίνει σε διαλογισμό και έχει το νου του στην ώρα, δεν μπορεί να πειραματισθεί το Φωτισμένο Κενό, διότι αυτό δεν είναι του χρόνου. Θα έμοιαζε με ένα πουλί που ενώ προσπαθούσε να πετάξει έχει δεμένο το πόδι του σ' ένα ξύλο, δε θα μπορούσε να πετάξει, θα υπήρχε ένα εμπόδιο. Για να πειραματισθούμε το Φωτισμένο Κενό θα πρέπει να ελευθερωθούμε από κάθε εμπόδιο. Το σημαντικό βέβαια είναι να πειραματισθούμε την Αλήθεια, η Αλήθεια βρίσκεται μέσα στο Φωτισμένο Κενό. Όταν τον Ιησού, τον Μέγα Καβίρ, του είπαν: "Ποια είναι η Αλήθεια;", ο Δάσκαλος διατήρησε βαθιά σιωπή, και όταν έκαναν την ίδια ερώτηση στο Gautama Sakiamuni, γύρισε την πλάτη και έφυγε. Δεν μπορεί να περιγραφεί η αλήθεια, δεν μπορεί να εξηγηθεί, ο καθένας πρέπει να την πειραματισθεί από μόνος του, μέσω της τεχνικής του διαλογισμού. 

Στο Φωτισμένο Κενό πειραματιζόμαστε την Αλήθεια, αυτό είναι ένα στοιχείο που μας μετατρέπει ριζικά. Πρέπει να εμμένουμε, πρέπει να είμαστε επίμονοι, μπορεί στην αρχή να μην πετύχουμε τίποτα, αλλά με το πέρασμα του χρόνου θα αισθανθούμε ότι κάθε φορά γινόμαστε πιο βαθύς, και έτσι μία οποιαδήποτε μέρα θα εισβάλει στο νου μας η εμπειρία του Φωτισμένου Κενού. 

Αναμφισβήτητα, το Φωτισμένο Κενό καθ' εαυτού είναι το Άγιο Okidanokh, το Ενεργό Okidanokh, πανταχού παρών, που διαπερνά τα πάντα, ο παντογνώστης, που πηγάζει από τον ίδιο τον Ιερό Απόλυτο Ήλιο. Μακάριος αυτός που θα πετύχει να εισχωρήσειμέσα στο Φωτισμένο Κενό όπου δεν ζει κανένα πλάσμα, διότι είναι εκεί ακριβώς, όπου θα πειραματισθεί το Πραγματικό, την Αλήθεια. Η επιμονή γίνεται απαραίτητη, καθημερινά πρέπει να δουλεύουμε σε βάθος, μέχρι να πετύχουμε τον τελειωτικό θρίαμβο. Καταλήγει θαυματουργή η εμπειρία της αλήθειας μέσω του διαλογισμού, πειραματιζόμενοι την Αλήθεια, αισθανόμαστε με δύναμη για να επιμείνουμε στη δουλειά πάνω στον εαυτό μας.

Λαμπροί συγγραφείς έχουν μιλήσει καθ' εαυτού για τη δουλειά πάνω στο εγώ, πάνω στον εαυτό μου. Καλά έκαναν με το να μιλήσουν έτσι, αλλά ξέχασαν κάτι: την εμπειρία της Αλήθειας. Ενώ ένας άνθρωπος δεν έχει πειραματισθεί το πραγματικό, δε αισθάνεται εμψυχωμένος, δεν αισθάνεται με αρκετή δύναμη για να δουλεύει πάνω στον εαυτό του, πάνω στο εγώ. Όταν κάποιος αληθινά, έχει περάσει από μια τέτοια μυστικιστική εμπειρία, είναι διαφορετικό τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την επιθυμία του για την απελευθέρωση, θα δουλεύει αδιάκοπα πάντα στον εαυτό του, για να πετύχει αληθινά μία ριζική τελική και οριστική αλλαγή. Τώρα θα καταλάβατε εσείς, αγαπητοί μου φίλοι, γιατί είναι απαραίτητες οι αίθουσες διαλογισμού. » 

Απ’ το «Διαλογισμός» του Δάσκαλου Σαμαέλ.

Πραγματικά καταπληκτικές οι διδασκαλίες του Αξιοσέβαστου Δάσκαλου. Ο Δάσκαλος Σαμαέλ μας κατατοπίζει, όπως μας κατατοπίζει και κάθε Δάσκαλος για το τι χρειάζεται εμείς να κάνουμε ώστε να φτάσουμε στην εμπειρία. 

Πολύ λένε: α, οι διδασκαλίες αυτές είναι ψεύτικες, είναι μια εξαπάτηση, είναι μια αίρεση κλπ. Άλλοι λένε: αυτά που λέει ο Δάσκαλος είναι αλήθεια, το νιώθω, έχει δίκιο κλπ. κλπ. αλλά κανένας από αυτούς δεν λέει: Εγώ δοκίμασα αυτές τις πρακτικές! Επέμεινα και αυτό είναι το αποτέλεσμα των πράξεων μου ή αυτό κατανόησα... Τότε αυτές οι Διδασκαλίες καταλήγουν να είναι ένα δόγμα για φανατικούς, για ανθρώπους που θέλουν να ανήκουν κάπου ή που δεν έχουν καταλάβει την δουλειά πραγματικά.

Απευθύνομαι σε όλους αυτούς που αμέσως μόλις διάβασαν αυτό είπαν από μέσα τους: όχι, εγώ δεν είμαι ένας τέτοιος... ή Ευτυχώς, που δεν είμαι έτσι.

-Ποιός το είπε αυτό; ας συλλογιστούμε γρήγορα. . . ας είμαστε επάγρυπνοι όπως ο φρουρός εν καιρώ πολέμου.

Για να διαλογιστούμε βαθιά στην Καρδιά μας, για να αναζητήσουμε απαντήσεις σε ερωτήσεις, όχι από την σκέψη, αλλά από την μη σκέψη. 

"Δεν μπορεί να περιγραφεί η αλήθεια, δεν μπορεί να εξηγηθεί, ο καθένας πρέπει να την πειραματισθεί από μόνος του, μέσω της τεχνικής του διαλογισμού."

Ο Διαλογισμός είναι αυτή η Τέχνη, του να ξέρουμε να κάνουμε το μυαλό να σωπάσει. Να του πούμε Σσσσσσσς... ηρέμησε τώρα... και να πάμε στην καρδιά!

Το μυαλό δεν σωπά! Είναι ένα όργανο που έχει μάθει να σκέφτεται! Δεν είναι κακό, απλώς δεν είναι χρήσιμο! Όλοι νομίζουν τον εαυτό τους για πολύ σπουδαίο άνθρωπο, αλλά ποιός από αυτούς μπορεί να πάψει το νου για 1 λεπτάκι; 

Για αυτό πρέπει να μάθουμε να χαλαρώνουμε, πρέπει να μάθουμε να αφηνόμαστε. Η προσπάθεια είναι καλή και χρειάζεται αλλά πρέπει να μάθουμε και να αφηνόμαστε. Τα χέρια είναι σφιγμένα, τα δόντια είναι σφιγμένα, τα μάτια είναι σφιγμένα, γιατί ξεχνάμε τι κάνουμε και ο νους καλπάζει. 

Οι πιο πολλοί από εμάς έχουμε πολύ ένταση. Για αυτό κάποιος καπνίζει, πίνει αλκοόλ, πίνει καφέ, φλερτάρει, τρώει νόστιμα "πραγματάκια", κάνει shoppinh therapy κλπ. κλπ. Βέβαια υπάρχουν και άλλοι τρόποι να απελευθερώσουμε την ένταση πιο υγιείς, χωρίς να εννοώ τον διαλογισμό. Έχουμε πολλά υποκατάστατα για να ηρεμούμε. Ο Διαλογισμός χτίζει την σχέση αυτή με τον Εαυτό μας. Για αυτό είναι δύσκολο, γιατί η σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας είναι μηχανική και ενστικτώδης. 

Αυτός είναι και ο λόγος που ο διαλογισμός χρειάζεται Συνειδητή προσπάθεια. Γιατί ενώ η φύση του ανθρώπου είναι μηχανική, η ανώτερη του φύση είναι συνειδησιακή. Και για να καλυφθεί αυτή η απόσταση χρειάζεται μια προσπάθεια αυτοανακάλυψης και αλλαγής.

Πρέπει πρώτα απ' όλα να μάθουμε να διαλογιζόμαστε. Μπορούμε να διαλέξουμε, τον πρώτο ή τον δεύτερο τρόπο. Αν και κατα την άποψη μου, ο δεύτερος τρόπος είναι πιο προσεγγίσιμος για αρχή. Αυτό φυσικά προϋποθέτει να διαχωρίσουμε τον εαυτό μας σε παρατηρητή και σε παρατηρούμενο.

Το ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕΝΟ, είναι αυτό που συμβαίνει. Είτε συμβαίνει στο νου, είτε στα συναισθήματα, είτε στο σεξουαλικό κομμάτι, είτε στο κινητικό, είτε στο ενστικτώδες. Αυτοί οι διαχωρισμοί, είναι βασικοί, και είναι η βάση για να κατανοήσουμε τηνπολλαπλότητα της ψυχολογικής μας χώρας μέσα σε εμάς και όπου τα εγώ λαμβάνουν δράση. Αυτό δεν σημαίνει ότι μπορεί ένα γεγονός να λαμβάνει μέρος σε πολλά κέντρα ταυτόχρονα ή να αλλάζει κέντρο ή να προέρχεται απο ένα κέντρο και να δημιουργεί αποτέλεσμα σε ένα άλλο.

Αυτά πρέπει να τα ανακαλύψουμε μέσω του ΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ. Ο παρατηρητής είναι η ίδια μας η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Απλά έχει επίγνωση του τι συμβαίνει, και φυσικά εάν είμαστε και σε Αυτοενθύμηση έχει επίγνωση της επίγνωσης της. ΑΥΤΟΣ που παρατηρεί, δεν μιλάει, δεν σχολιάζει, δεν αναλύει, δεν συμμετέχει, απλά παρατηρεί. 

Αυτή είναι η λεγόμενη ΑΥΤΟΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ.

Είναι η κατάσταση που προκαλείται μέσω της δεύτερης ερώτησης του κλειδιού Υ.Α.Τ.την ερώτηση: Τι κάνω;

Όταν μάθουμε να πειραματιζόμαστε με αυτές τις καταστάσεις, ενεργοποιούμε μέσα μας την Ουσία και την κάνουμε να δονήτε. Καθώς αυξάνουμε την συχνότητα και τηνποιότητα της πρακτικής αποκτάμε σιγά σιγά την Αίσθηση της Ψυχολογικής Αυτοπαρατήρησης, 

Αφού έχουμε δημιουργήσει αυτή την ΠΡΟΘΕΣΗ μέσα μας, μας επιστρέφει κάθε στιγμή για να μας υπενθυμίσει να μην ξεχνιόμαστε. Να είμαστε στο ΕΔΩ και ΤΩΡΑ. Στην συνέχεια αφού βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση, προσπαθούμε να την διατηρούμε σε ότι κάνουμε, προσπαθούμε να μην χάσου με αυτή την αίσθηση, που εξάλλου είναι ευδαιμονική και δεν θα θέλουμε να την αφήσουμε, αλλά πρέπει πρώτα να την κερδίσουμε με προσπάθεια. 

Γιατί υπάρχουν οι ταυτίσεις και τα πράγματα που μπορούν να μας αποσπάσουν, μπορούν να μας κάνουν να ξεχαστούμε. Γιατί ακόμα είμαστε προσκολλημένοι στα πράγμα, έχοντας εγωϊκό ψυχισμό σε μεγάλο ποσοστό, δεν έχουμε ακόμα κέντρο βαρύτητας, και κάθε αντικείμενο με τάδε δονητική συχνότητα μας μαγνητίζει πάνω του. Για αυτό χρειάζεται και η μετατροπή των ΕΝΤΥΠΩΣΕΩΝ σε πιό προχωρημένο επίπεδο. Αλλά ας περιοριστούμε στηνΑυτοσυνείδηση για αρχή.

Θα διαπιστώσετε ότι όσο πιο καλά έχετε καταφέρει αυτή την πρακτική κατά την διάρκεια της ημέρας, πιο εφικτός θα είναι ο διαλογισμός στο τέλος αυτής, όταν θα έχουμε αυτό τον πολύτιμο χρόνο για να αφιερώσουμε στον Εαυτό μας, στο Είναι. 

Εκεί θα αποζητήσουμε έπειτα την Αρμονία, την Γαλήνη, την Ειρήνη, την Γλυκιά Σιγή. Εκεί θα βιώσουμε το Φως που έρχεται από μέσα, απ' το κέντρο, απ' το Ιερό μας - την Καρδιά και μας οδηγεί προς το Ιερό του Σύμπαντος και της Πλάσης. 

Ο Διαλογισμός δεν είναι αγγαρεία είναι Ένωση. Και η Ένωση είναι ο Σκοπός της Ζωής.

Να είστε όλοι καλά! Καλή πρακτική.

kyanosdrakos.blogspot.gr

#parallelquantum

Μην ψάχνεις τον τέλειο σύντροφο...

...γίνε ο τέλειος σύντροφος !

Και με τον άλλον; Τι γίνεται με τον άλλον; Ακόμη κι αν εγώ γίνω ο ιδανικός, ο τέλειος σύντροφος, τι γίνεται με τον άλλον; (…σ’ ακούω με αγωνία να με ρωτάς…)

Θα προσπαθήσω να σου απαντήσω, τι γίνεται με τον άλλον. Ίσως αλλάζοντας εσύ να συμπαρασύρεις και τον σύντροφό σου στην αλλαγή. Ίσως όμως και να μην αλλάξει ποτέ, να συνεχίσει να σου επιτίθεται λεκτικά, να συνεχίσει να σε ταλαιπωρεί ή να σε βασανίζει. Όμως, θα έπρεπε τώρα να αναρωτηθείς: «ποιος είναι αυτός που ρωτάει;» Ρωτάει ο τέλειος σύντροφος που έχεις ήδη καταφέρεις να γίνεις ή η ατελής, γεμάτη ελαττώματα, καρικατούρα του. Από που λες να προέρχεται αυτή η ερώτηση;

Η ερώτηση έρχεται από αυτό, που δεν μπορεί να υπάρξει μόνο του, χωρίς αυτόν τον σύντροφο που σε τυραννάει! Ρωτάει αυτό που φαντάζεται τη ζωή του προσαρτημένη επάνω σ’ αυτόν τον σύντροφο που πιστεύεις ότι έχεις ανάγκη. Εσύ, όταν θα γίνεις ο ιδανικός σύντροφος, δεν θα έχεις πλέον καμία ερώτηση, δεν θα έχεις πλέον καμία προσκόλληση. Η ερώτηση προέρχεται καθαρά από το επίπεδο συνειδητότητας του μη ιδανικού συντρόφου όπου ο νους είναι ακόμη κομματιασμένος.

Σου μίλησε ο σύντροφός σου, ο φίλος σου, ο συνοδοιπόρος σου άσχημα; Και τι έγινε; Δεν έχει καμιά σχέση με σένα. Αυτά τα οποία λέγονται από τους άλλους για σένα δεν έχουν σχέση με σένα. Καμία απολύτως. Για τον εαυτό τους μιλούν. Οι άνθρωποι όταν επικοινωνούν, απλά κάνουν προβολή του νου τους. Η επικοινωνία συνήθως έγκειται πάνω στο τι πιστεύει, η αισθάνεται ο καθένας μας. Και συνήθως οι άνθρωποι προβάλλουν στον άλλον, αυτό το οποίο συμβαίνει μέσα στους ίδιους. Για να υπάρχει αληθινή επικοινωνία, πρέπει να μην υπάρχει εγώ, ώστε να μη μπορεί να γίνει η προβολή του. Ο ιδανικός σύντροφος δεν έχει εγώ. Ποτέ δεν προβάλει τον εαυτό του στους άλλους, ούτε ταράσσεται απ’ τις δικές τους προβολές. Δεν υπάρχει διχασμός στον ιδανικό σύντροφο. Δεν υπάρχει ναι και όχι, υπέρ και κατά, δεν υπάρχουν ερωτήσεις, μόνο πληρότητα, είτε είναι μονάχος του, είτε με συντροφιά. Ρωτάς εσύ που ζεις στο διχασμό και στην αντίθεση κι ακόμη κι αν πραγματοποιηθούν όλες οι ματαιόδοξες ελπίδες σου, πάλι δε θα’ σαι ευχαριστημένος και θα συνεχίσεις να ρωτάς. Μπροστά στον ίδιο τον Θεό να καθίσεις, θα του βρεις ελαττώματα γιατί θα συνεχίσεις ολοφάνερα, τις δικές σου ατέλειες να προβάλλεις. 

Τι να σου κάνει ο σύντροφος σου; Βρίσκεις έναν άνθρωπο και ίσως να έχεις τον φόβο ότι κάθε λίγο σε απατάει. Ναι, συμβαίνουν συνέχεια αυτά. Τελικά δεν αντέχεις άλλο να υποφέρεις και χωρίζεις. Αλλάζεις σύντροφο για να ησυχάσεις αλλά και με τον νέο σύντροφο νιώθεις πάλι τον ίδιο φόβο. Δεν είναι ο σύντροφος η αιτία που φοβάσαι, είσαι εσύ! Δεν είναι ο γιαλός στραβός, στραβά αρμενίζεις. Αν δεν μάθεις κάποτε να αρμενίζεις σωστά, θα συνεχίσεις να υποφέρεις από φόβο, από κατάθλιψη, από άγχος. Θα προσπαθείς να καλύπτεις το κενό και να κρύβεις τον πόνο σου στο τρυφερό άγγιγμα του ιδανικού συντρόφου τον οποίο ποτέ δε θα είσαι ικανός να γνωρίσεις.

Κάποιος όμως που υποφέρει από κατάθλιψη ή άγχος ή φοβίες ή που έχει τραυματισμένη αντίληψη του εαυτού του, ακόμη και να βρίσκεται δίπλα στον ιδανικό σύντροφο τις περισσότερες φορές δε θα ανταποκριθεί καθόλου στις τρυφερές χειρονομίες αγάπης αυτού του συντρόφου. Για να βρούμε την αγάπη είναι απαραίτητο να θεωρούμε τον εαυτό μας ικανό να γίνει το αντικείμενο της αγάπης. Τελικά, τι απαιτείται για να είναι κανείς ο ιδανικός σύντροφος, που σημαίνει να ανακαλύψει την αγάπη μέσα του; Απαιτείται η απουσία εγωισμού και φόβου. Ο εγωισμός περιορίζει την ύπαρξη σ’ αυτό το απειροελάχιστο κατασκεύασμα που θεωρούμε ότι είναι ο εαυτός μας και ο φόβος μας εμποδίζει να βρούμε και να γνωρίσουμε την αληθινή αγάπη. Η αγάπη δε χρειάζεται ψάξιμο. Όπως ο αέρας που αναπνέουμε, υπάρχει, είναι μέρος της φύσης μας, είναι δεδομένη. Όμως σε έναν κόσμο αλληλοσυγκρουόμενων αξιών, αυτή η απλή δήλωση καταλήγει συγκεχυμένη και σύνθετη. Η ομίχλη της ψευδαίσθησης προκαλεί φόβο. Αν αφαιρέσουμε τον φόβο, αυτό που θα απομείνει είναι η αγάπη. Ας πάψουμε λοιπόν να αναζητούμε την αγάπη εξωτερικά κι ας την ψάξουμε μέσα στον εαυτό μας. Αν γίνουμε εμείς οι ιδανικοί σύντροφοι, οι «άλλοι» μπορεί να ακολουθήσουν ή μπορεί να αποχωρήσουν. Έτσι κι αλλιώς, δε θα τους έχουμε πλέον ανάγκη, καθώς θα είμαστε απόλυτα ολόκληροι, μέσα στη μοναχικότητά μας. 

«Θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί, μόνο και μόνο, γιατί μας αρέσει αυτό το “μαζί”, αλλά πολύ συχνά μένουμε με τον άλλο, επειδή νοιώθουμε άσχημα “χωρίς” αυτόν. Μόνο αν νικήσουμε το φόβο της μοναξιάς, θα είμαστε ικανοί για την αγάπη. Μόνο αν αγαπήσεις την μοναξιά, κάθε λεπτό που ζεις με τον άλλον, γίνεται μια επιλογή αγάπης.

Η αγάπη είναι ένα σπάνιο λουλούδι. Είναι σπάνιο, επειδή μπορεί να συμβεί μόνο όταν δεν υπάρχει φόβος. Ποτέ πριν. Αυτό σημαίνει ότι η αγάπη μπορεί να συμβεί μόνο σ’ ένα βαθειά πνευματικό άτομο.»

Osho

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό…

  

nekthl.blogspot.gr
#parallelquantum

Η ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ

Νευροχειρούργος του πανεπιστημίου Χάρβαρντ, και ένας από τους εγκυρότερους πρώην σκεπτικιστές για την ζωή μετά τον θάνατο, ξύπνησε από κώμα 7 ημερών και μίλησε λέγοντας ότι... πήγε και ήρθε!

Σε μια πολύκροτη εκπομπή του ABC channel που έσπασε σε θεαματικότητες κάθε ρεκόρ, ο καθηγητής Νευροχειρουργικής του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ Εμπεν Αλεξάντερ περιέγραψε το Ταξίδι από το οποίο επέστρεψε, λέγοντας ότι ήρθε από μακριά.

Στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, στα «κεντρικά» της Βοστόνης, με τους πιο έγκυρους του κόσμου νευροχειρούργους και νευροψυχίατρους για ομάδα θεραπόντων, οι νοσοκόμες εξέταζαν το σώμα του νευροχειρούργου Αlexander που είχε υποστεί βαριά βακτηριακή μηνιγγίτιδα, επανειλημμένως, ανοίγοντας τα βλέφαρα και φωτίζοντας τα μάτια του Alexander με τoν πιο εκτυφλωτικό φακό. 'Βut nobody was there', ανέφεραν διαρκώς κάθε μέρα επί μία εβδομάδα στο επίσημο ιστορικό.

Και ο ίδιος όμως ο κορυφαίος καθηγητής, από την ώρα που ξύπνησε, όπως και στην συνέντευξή του στο ABC, δηλώνει ότι «Δεν Ήταν Εκεί». Το Ταξίδι που πήγε στον Παράδεισο, επιμένει ότι ήταν Αληθινό.

Ο καθηγητής Νευροχειρουργικής του Χάρβαρντ, που ήδη εξέδωσε το βιβλίο του «Απόδειξη Παραδείσου», ("Proof of Heaven"), απέδειξε, όταν επανήλθε στις αισθήσεις του- και τον πραγματικό χρόνο αυτής της ζωής-, ότι ο εγκέφαλος του δεν είχε καμία δυνατότητα ούτε να σκεφτεί, ούτε να ονειρευτεί, ούτε να θυμηθεί ή να σχηματίσει πλάνα και εικόνες, όπως αυτά που έφερε μαζί του ο Alexander γυρνώντας απ το κώμα!

Υποστηρίζει τώρα, ότι υπάρχουμε πέρα από το σώμα μας και γνωρίζουμε πέρα απ τον εγκέφαλο μας. Προτρέπει την σύγχρονη Επιστήμη να αλλάξει αντίληψη για την Αντίληψή μας, και περιγράφει τον παράδεισο...

«Δεν είχα γλώσσα, ούτε καμιά από τις γήινες αναμνήσεις μου. Δεν είχα αίσθηση του σώματος μου καθόλου, αλλά βρέθηκα σε μια κατάφυτη κοιλάδα από μια άλλη διάσταση, αλλά υπερ-πραγματική. Από έναν κόσμο, rich ultra-real world, όπως λέει, μιας Ασύλληπτα Σοφής Σύλληψης...».

Ο καθηγητής νευροχειρουργικής του πιο έγκυρου στο κόσμο Κέντρου Γνώσης της Ιατρικής, του Χάρβαρντ, που λόγω ειδικότητας είναι ο καθ'ύλην αρμόδιος να γνωρίζει τις λειτουργίες, τα όρια και τους μηχανισμούς κάθε νευρώνα του ανθρώπινου εγκεφάλου, έχει ήδη αποδείξει με το παράδειγμα του, σε επιστημονικούς όρους ότι, η Εμπειρία κ η Ανάμνηση, με τις Εικόνες Ζωντανές αφότου ξύπνησε απ το κώμα, είναι απολύτως αδύνατον να συνέβησαν σε ανθρώπινο εγκέφαλο με τόσο μολυσματική βακτηριακή μηνιγγίτιδα η οποία είχε εξαφανίσει, από τον δικό του εγκέφαλο, κάθε επίπεδο γλυκόζης!

Ο Δρ. Αλεξάντερ εξήγησε στην εκπομπή του ABC το «περιστατικό του εαυτού του», λέγοντας ότι τα εγκεφαλογραφήματα έδειχναν απολύτως νεκρές τις περιοχές του εγκεφάλου που προσδίδουν συνείδηση, σκέψη, μνήμη και κατανόηση: «..Γνωρίζω ότι πολλοί θα το αποδώσουν σε παραίσθηση, αλλά εγώ επιστημονικά αποδεικνύω ότι δεν ήταν ούτε όνειρο ούτε παραίσθηση, ούτε μυθοπλασίες, και προσωπικά γνωρίζω ότι Έχει συμβεί, αλλά Έξω από το Μυαλό μου».

«...Οι παραισθήσεις, στις οποίες αποδίδαμε ως σκεπτικιστές την εξήγηση από τις περιγραφές ασθενών με Επιθανάτιες Εμπειρίες, απαιτούν τη λειτουργία κάποιου ελάχιστου, βασικού να μη τι άλλο, συγχρονισμού στο φλοιό του εγκεφάλου. Στη δική μου περίπτωση, τα επίπεδα της γλυκόζης που με μια βακτηριακή μηνιγγίτιδα πέφτουν από 100 στο 80 - 60, και με μια επιθετική μηνιγγιτίδα φτάνουν στο 20, σε μένα είχαν φτάσει στο 1. Κανένας ασθενής δε θα θυμόταν τίποτα σ αυτά τα επίπεδα, ούτε ο εγκέφαλος θα ήταν ικανός να τα παράξει».

Στο πιο επιστημονικό Ταξίδι στο Παράδεισο που άκουσαν οι άνθρωποι ποτέ, ο δρ Αλεξάντερ περιγράφει: «Ήμουν μια κουκίδα Επίγνωσης χωρίς να κουβαλάω καμία από τις γήινες εμπειρίες μου, ούτε το σώμα μου. Στην αρχή, (πριν φτάσω στον Παράδεισο) βρέθηκα ένα κατασκότεινο περιβάλλον με κάποιου τύπου 'καλωδίωση'. Σαν να θυμάμαι ρίζες, και διακλαδώσεις, και εκεί νομίζω ότι έμεινα για πολύ καιρό, θα έλεγα, για χρόνια».

«... Ελευθερώθηκα από εκείνο το πανέμορφο σπειροειδές λευκό φως που εξέπεμπε μια απίστευτα συγκλονιστική μελώδια που με εισήγαγε στη Φωτεινή Κοιλάδα...»

Σαν σκηνή από παιδικό παραμύθι ο Dr.Alexander θυμάται μια νεαρή γυναίκα να εμφανίζεται διάσπαρτα στον Χωροχρόνο (..."να τσουλάει μπροστά του στον Χώρο και τον Χρόνο"...!) και χωρίς λόγια να του μιλά: «Με κοίταζε, και χωρίς καμία λέξη καταλάβαινα αμέσως ό,τι μου έλεγε, έπαιρνα το μήνυμα μόνο από το κοίταγμά της: "... Είσαι αγάπη, είσαι εκλεκτός, δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι..."

Κι όμως ναι, ο τόσο αυστηρός ακαδημαϊκά καθηγητής του Χάρβαρντ, θυμάται, και περιγράφει επιστημονικά στην μαρτυρία της δικής του Επιθανάτιας Εμπειρίας, Near-Death Experience, τη νεαρή γυναίκα να ίπταται πάνω σ’ ένα φτερό πεταλούδας!

Ενδιαφέρον έχει η περιγραφή του Αλεξάντερ για τον Θεό. Τον αντιλήφθηκε μέσα από μια σφαίρα κρυστάλλινου φωτός.

«Ο Θεός...», λέει χαρακτηριστικά, «...ήταν μια απέραντη παρουσία αγάπης, ήταν το όλον της αιωνιότητας και της υπαρκτής συνείδησης. Αλλά ήταν αυτή η σφαίρα κρυστάλλινου φωτός ο απαραίτητος μετασχηματιστής, σαν ένας μεταφραστής που ήταν απαραίτητος για να υπάρξει το Άπλετο Φως του Θείου και Απίστευτου...»

Το ενδιαφέρον είναι ότι στα εξονυχιστικά τεστ αντιληπτότητας, μνήμης και κάθε άλλης εγκεφαλικής λειτουργίας που περίμεναν τον Δόκτορα όταν γύρισε από... το κώμα,- για τα γήινα-, του έδειξαν, αμέσως μόλις ξύπνησε στην ΜΕΘ (και αυτό χαρακτηρίζεται επιστημονικά απρόβλεπτο, ή και θαύμα, γιατί δεν υπήρχαν πιθανότητες ο εγκέφαλός του να επανέλθει) , και μια σειρά από φωτογραφίες γνωστών και άγνωστων στην ζωή του μέχρι πριν από το ατύχημα. Αναγνώρισε την βιολογική του αδελφή,- που ποτέ όσο ζούσε πριν το νοσοκομείο δεν είχε συναντήσει γιατί ήταν υιοθετημένος-, στο πρόσωπο της νεράιδας του απ τον Χωροχρόνο.

Τώρα, με πλήρως αποκατεστημένη την λειτουργία του εγκέφαλου του,- τόσο θεαματικά που σκίζουν πτυχία στο Χάρβαρντ!-, o Alexander προκαλεί, από το THINK-TANK της Γνώσης για τον Άνθρωπο όπου βρίσκεται, την Επιστήμη, να αλλάξει κι αυτή με τη σειρά της, μυαλά!

«Είναι πια ξεκάθαρο για την Σύγχρονη Γνώση ότι πρέπει να αναποδογυρίσουμε το πλάνο και να το δούμε από την άλλη πλευρά,» λέει. «...Η συνειδητότητα υπάρχει σε μια πολύ πιο πλούσια μορφή, ελεύθερη και ανεξάρτητη από τον εγκέφαλο, γιατί πηγάζει από την συνείδηση των ψυχών μας οι οποίες είναι αιώνιες, και το γεγονός ότι η Επίγνωση, η Συνείδηση, η Ψυχή, το Πνεύμα μας, δεν εξαρτώνται από την ύπαρξη του εγκεφάλου στο φυσικό σύμπαν.

Στην πραγματικότητα η συνειδητότητα απελευθερώνεται σε πολύ πιο πλούσια επίγνωση όταν είμαστε Εκτός...»

lifebeyonddeath.net
#parallelquantum

Η θετική σκέψη από μόνη της δεν βοηθάει στην επίγνωση παρά μόνον η υπέρβαση της σκέψης

Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει πανάκεια η φιλοσοφία της θετικής σκέψης και η προτροπή μετατροπής από τον άνθρωπο όλων των αρνητικών του  σκέψεων σε θετικές. Έχουν γραφτεί χιλιάδες βιβλία που έχουν γίνει ευπώλητα και περιγράφουν πως με τη βοήθεια της θετικής σκέψης θα αλλάξουμε τη ζωή μας εντυπωσιακά, πως θα οδηγηθούμε από την αποτυχία στην επιτυχία και από την δυστυχία στην ευτυχία. Από την ανούσια, μουντή καθημερινότητα θα περάσουμε σ' έναν κόσμο φωτεινό, όπου όλα θα μας χαμογελούν καθώς εμείς θα τα παρακινούμε να μας χαμογελάσουν και θα ανακαλύψουμε ότι δεν υπάρχουν όρια στο τι μπορούμε να καταφέρουμε αρκεί να το θελήσουμε πραγματικά και να μάθουμε να σκεφτόμαστε θετικά.

Είναι εντελώς διαφορετική βέβαια η προσπάθεια της ανίχνευσης των θετικών στοιχείων σε μια αρνητική κατάσταση (ουδέν κακόν αμιγές καλού θα λέγανε οι πρόγονοί μας) έτσι ώστε να αποκτήσουμε ευρύτερη αντίληψη της κατάστασης, από την προσπάθεια να συμπιέσουμε κάθε αρνητική σκέψη στο υποσυνείδητο ώστε να διακοσμήσουμε το συνειδητό μας μόνο με θετικές σκέψεις. Διότι μ’ αυτό τον τρόπο γινόμαστε ψεύτες, υποκριτές και ανειλικρινείς. Σημαίνει ότι βλέπουμε ένα συγκεκριμένο πράγμα και παρ’ όλα αυτά αρνούμαστε αυτό που είδαμε. Σημαίνει ότι εξαπατούμε τον εαυτό μας και τους γύρω μας ότι όλα είναι καλά ή ότι όλα στο τέλος θα γίνουν καλά. Πως οτιδήποτε και να μας συμβαίνει σ’ αυτή τη ζωή δεν έχει τελικά μεγάλη σημασία γιατί είμαστε αιώνιες αγγελικές ψυχές πλασμένες από φως… Σίγουρα όμως αυτή η τακτική όχι μόνο δεν οδηγεί στην αυτογνωσία αλλά μας βυθίζει σε μεγαλύτερη πλάνη, σε βαθύτερο ύπνο. 

Όπως ακριβώς βγάζουμε τα σκουπίδια έξω από το σπίτι μας και δεν τα στολίζουμε με λουλούδια για να καλύψουμε τη δυσοσμία τους έτσι και τις αρνητικές σκέψεις του μυαλού μας πρέπει να τις απελευθερώνουμε και όχι να τις καλύπτουμε και να τις καταπιέζουμε με θετικές σκέψεις. Είναι σφάλμα να κρύβουμε το θυμό μας πίσω από ένα χαμόγελο και να μην τον αφήνουμε να εκδηλωθεί ώστε να εκτονωθεί, όπως είναι σφάλμα να αφήσουμε ένα πυρωμένο κάρβουνο πάνω στο στήθος μας και να προσποιηθούμε πως δεν υπάρχει. Είναι υποκρισία να μην παραδεχόμαστε ότι κάποια άτομα μας δημιουργούν αρνητικά συναισθήματα και να προσποιούμαστε ότι αγαπάμε τους πάντες και ότι στέλνουμε προς όλους θετικές σκέψεις, αγάπη και φως, την ώρα που μέσα μας σιγοβράζει η κόλαση.  Και όπως λέει ο φίλος Ιωάννης Δογάνης: “Η εστίαση μόνο στο θετικό, αποτελεί αλλοιωμένη αντίληψη της πραγματικότητας∙ μη ολιστική όραση. Επιβάλλεται να εστιάσεις και στο σκοτάδι γιατί αν δεν το αναγνωρίσεις και δεν το αποδεχτείς σαν σκοτάδι, δεν έχεις καμιά πιθανότητα ούτε να το διαχειριστείς, πόσο μάλλον να το εξαλείψεις”.

Τελικά, αν οξύνουμε την παρατηρητικότητα μας την ώρα που αρνητικές σκέψεις ή συναισθήματα έρχονται στο προσκήνιο και δεν προσπαθήσουμε να κουκουλώσουμε την αρνητικότητα αυτή αλλά την αφήσουμε φυσικά να εκδηλωθεί, ίσως εκπλαγούμε βλέποντας ότι η ζωή μας αρχίζει να εκφράζει μια κατάσταση πέρα από το θετικό και το αρνητικό, μια κατάσταση ανώτερη κι απ’ τα δύο. Στην σκέψη πάντα ενκρύπτεται ο εγωισμός. Η σκέψη δημιουργεί το φαντασιακό πλαίσιο, την θεατρική σκηνή, του πλαστού έργου που βασίζεται στον εγωισμό που πλάθει έναν χαρακτήρα. Όσο βλέπουμε τους γύρω και τα γύρω μας μόνο με τα μάτια θα τους κρίνουμε με φίλτρο τον εγωισμό ενώ αν μάθουμε να τους βιώνουμε και να τους αισθανόμαστε τότε η επεξεργασία των προσλήψεων δε θα περνά αποκλειστικά από την σκέψη και δεν θα υπάρχει η κατηγοριοποίηση σε καλό-κακό ή όποιο άλλο δίπολο προσφέρεται για αντίθεση.Δε θα κρίνουμε πλέον αλλά θα προσλαμβάνουμε αυτό που είναι με τα μάτια της ψυχής. Όπως το νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις έτσι κι ο νους μας είτε θετικός, είτε αρνητικός μας παγιδεύει στα χαμηλότερα στρώματα της ύπαρξης. Δεν είναι αρκετό να μεταβούμε από την αρνητική στη θετική σκέψη γιατί απλώς θα αλλάξουμε την όψη του ίδιου νομίσματος. Η προσπάθειά μας θα πρέπει να αποσκοπεί στο να υπερβούμε και τις δύο αυτές μορφές, αφού τις αφήσουμε να εκδηλωθούν και αφού τις παρατηρήσουμε με προσοχή, έτσι ώστε να προσεγγίσουμε τελικά την καθαρή συνειδητότητα που στέκεται πέρα και πάνω από κάθε μορφή σκέψης. Από αυτό το ανώτερο από τη σκέψη επίπεδο ό,τι κι αν κάνουμε πλέον θα είναι σωστό και θα αποπνέει πληρότητα, χαρά, ομορφιά και αισιοδοξία.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

nekthl.blogspot.gr
#parallelquantum