Κατ' αρχήν, ζητώ την κατανόησή σας για το μακροσκελές και χρονοβόρο περιεχόμενο.
Περίμενα την χρονική στιγμή που κάποιο ερέθισμα θα μου έδινε την ώθηση, να ξανά πιάσω το θέμα των Παράλληλων Συμπάντων , που τόσο πολύ σας είχα υποσχεθεί. .
Ξέρω πως δεν είναι καθόλου εύκολο να μεταδόσεις κάτι, που νομίζεις πως το έχεις συλλάβει με την βοήθεια του διαβάσματος, των επιστημονικών απόψεων και των διαλογισμών. Παρ΄ όλα αυτά διαπίστωσα, πως ακόμα και οι επιστήμονες, διαφωνούν.
Λίγη σημασία έχει όμως.
Σε θέματα που άπτονται προσωπικής καθαρά εσωτερικής διεργασίας (θα ήθελα να πρόσθετα την λέξη αγνής, αλλά δεν μπορώ να βεβηλώσω την λέξη, αφού αντιπροσωπεύει κάτι πολύ υψηλό και άπιαστο), σημασία έχει, αυτό στο οποίο ανταποκρίνεται η όσο γίνεται ανεξάρτητη εσωτερικότητά μας.
Η σύλληψη μιας ιδέας, συμβαίνει την στιγμή που αισθάνεσαι πως κάτι νέο ανοίγει μέσα στον εγκέφαλό σου. Μία αίσθηση, που δεν μπορώ να την περιγράψω. Πορτούλες κλεισμένες, που τρίζουν όταν ανοίγουν αφήνοντας μια φωτεινή χαραμάδα προς νέους ορίζοντες / διαστάσεις, αφού περιμένουν να βρούμε τα κλειδιά τους. Όλα είναι στο μυαλό μας, αλλά έχει φορτωθεί με τόσα σκουπίδια, που κάνει τον “αναποφάσιστο”, τον “τεμπέλη”, τον “φοβητσιάρη”, τον “φονταμενταλιστή”, τον “καθολικά απόλυτο αποδέκτη των δεδομένων ”, τον “εγωπαθή” , να μην τολμά να προσπαθήσει το δικό του άνοιγμα, να ακούσει την δική του ατόφια σκέψη, να κάνει την δική του απόδραση.
Κατακλυσμένοι από σκόρπιες έννοιες που εμπεριέχουν μέσα τους μεγάλες ή μικρότερες αλήθειες, τύπου UFO, φαντάσματα, ημερολόγιο των Μάγια, Blue Beam και την ευθυγράμμιση του Ήλιου με το πλανητικό μας σύστημα με άγνωστα αποτελέσματα, fractals το μυστικο του Θεού, επιβάλουν στον καθένα από εμάς, να βάλουμε κάποια τάξη, κυρίως σε βασικά σημεία.
Το επιτάσσει η εποχή, ώστε να έχουμε περισσότερα εφόδια, σε ότι τυχόν μπορεί να ακολουθήσει και που πιθανόν να αποβεί, καθοριστικό για την ανθρώπινη ύπαρξη.
Πως μπορεί όμως κάποιος να αποδράσει, όταν του είπαν πως πρέπει να πατά σε στέρεο έδαφος και εκείνος πήρε καρφί και κάρφωσε, μάλλον ηλεκτροκόλυσε, χωρίς πολύ πολύ σκέψη ;
Βρήκα όμως το καταπληκτικό βίντεο του Πλωτίνου, που ακολουθεί πρώτο και μου έδωσε το κέντρισμα, τελικά να το προσπαθήσω. Είμαι σίγουρη, πως το βίντεο θα βοηθήσει πολύ, στην επιπλέον απλή δική μου προσπάθεια.
Σίγουρα πάρα πολλοί, μπορούν να έχουν κάνει τις δικές τους διεργασίες στο θέμα και να έχουν καταλήξει στα δικά τους συμπεράσματα. Υπάρχουν όμως πολύ περισσότεροι, που δεν έχει καν περάσει απ' το μυαλό τους μια τέτοια ιδέα, ούτε ακόμα για τον κόσμο αυτόν που ζουν. Απλά κοιτούν, χωρίς να παρατηρούν ή να στοχάζονται ή να ονειροπολούν.
Σε αυτούς απευθύνομαι, ως κάτι επιπρόσθετο, στα όσα γνωρίζουν ή έχουν στρέψει την προσοχή τους.
Όλοι έχουμε κάποια άποψη περί του Σύμπαντός μας. Άλλοι το βλέπουν όμως, σαν κάτι που είναι εκεί έξω, δύσκολο να το φτάσεις, γεμάτο μυστήριο και επίπλαστο φόβο, έτσι το προσπερνούν, σαν την αλεπού που τα κάνει “κρεμαστάρια”. Άλλοι ίσως να αναρωτιούνται τι μπορεί να υπάρχει πέραν του “στερεώματος” (άκου λέξη που χρησιμοποιείται, λες και πρόκειται για κάτι στερεό !) ή ουρανού. Άλλοι δεν ξέρω τι.
Ξεκινώ λοιπόν με αυτές τις φράσεις :
“ η εξέλιξη προχωράει πάντα από τις πιο χοντροκομμένες στις πιο εκλεπτυσμένες μορφές”.
«είναι το κεφάλι μου μέσα στον κόσμο, ή είναι ο κόσμος μέσα στο κεφάλι μου;» Ρήση που είχε πει κάποιος ερευνητής, σε πείραμα εγκεφάλου εντός γυάλας. Ο Εγκέφαλος, παρ' ότι δεν ήταν στερεωμένος στη φυσική του βάση, δεχόμενος παρ΄ όλα αυτά, με ακρίβεια, όλες τις εξωτερικές πληροφορίες και ερεθίσματα, με επιστημονική παρέμβαση εντός γυάλας, κατέληγε στο ίδιο δρομολογούμενο αποτέλεσμα !
Είναι κάτι που θα μπορούσαμε να το καταλάβουμε ερευνώντας το βιβλίο της ύλης και της μεταμόρφωσης της.
Όπως όταν θέλουμε να δημιουργήσουμε , τις πιο πολλές φορές, προσπαθούμε με όσο πιο λεπτεπίλεπτο και φινετσάτο τρόπο είμαστε ικανοί να το αποδώσουμε, με όσες περισσότερες πτυχές και λεπτομέρειες, αντίστοιχες της φυσικής υπόστασης που έχουν γίνει αντιληπτές από μας.
Όλες αυτές οι σκέψεις στο μυαλό μου, έχουν ένα σταθμό, που ποτέ δεν τον έχω ξεχάσει, όταν μια όμορφη καλοκαιρινή ημέρα πριν από χρόνια, γυρνούσα από Εύβοια με την μηχανή μου. Κάπου στην διαδρομή σταμάτησα να ξεκουραστώ σε ένα πάρκινγκ, και για τι άλλο; για ένα τσιγαράκι . Εκεί που κάπνιζα, παρατήρησα έναν μέρμηγκα που είχε πάρει το 50 φορές βαρύτερο πολύτιμο φορτίο του, προσπαθώντας να ανεβάσει τον θησαυρό του σε ένα τοίχος μεγάλου ύψους για το ίδιο , υψηλό κράσπεδο-σκαλοπάτι για εμάς. Έκανε μερικές ανεπιτυχείς προσπάθειες, πέφτοντας στο έδαφος κάθε φορά και σε κάποια επόμενη προσπάθειά του , χωρίς εκείνο να αναγνωρίζει, έκανα την παρέμβασή μου ώστε πέφτοντας αυτήν την φορά, να βρεθεί πάνω στο παπούτσι μου. Και πριν ξανά-ξεκινήσει την προσπάθειά του, το απόθεσα μαζί με το πολύτιμο φορτίο του, στο χωράφι που απλωνόταν , από το κράσπεδο και μετά.
Το παρακολούθησα για λίγο. Αφού συνήλθε από την όποια αίσθηση της νέας κατάστασης του, χωρίς βασικά να δώσει και πολύ μεγάλη σημασία πως βρέθηκε στον νέο χώρο , συνέχισε την πορεία του τρεχάτο, σαν να μην συνέβη τίποτα ! Θα μου πείτε, μπορεί να το σκεφτόταν στον δρόμο του (χι χι), αλλά δεν μου έδινε τέτοια εντύπωση με την γλώσσα του μικροσκοπικού του κορμιού. Οι ενεργειακές του κεραίες, το τραβούσαν γραμμή προς τον προορισμό του.
Δύο διαφορετικές οντότητες λοιπόν, με διαφορετικές αντιλήψεις περί κοσμο-αντίληψης διασταυρώθηκαν, τάχατε τυχαία, με αντιδράσεις ανάλογες των κόσμο-θεωριών τους. Η στιγμή ήταν αποκαλυπτική, ερεθιστική για απόμακρες σκέψεις, ανάλογες των εντυπώσεων. Τι μπορεί να σε κάνει να σκέφτεσαι ένα μυρμήγκι ε ; πέραν των δυνατοτήτων του και των κατασκευαστικών προτερημάτων του, αλλά και της κοινωνικής του λειτουργίας !
Είχαμε εντελώς διαφορετική αντίληψη του χώρου, των αισθήσεων και γιατί όχι και του χρόνου. Δύο παράλληλα σύμπαντα, το ένα μικρότερο από το άλλο, με διαφορετική αντιληπτική ικανότητα, υποσύνολα ενός μεγαλύτερου που απλωνόταν κάπου εκεί έξω, άπιαστο, μη προσβάσιμο και ευκολο- κατανοήσιμο. Πως θα μπορούσε η σκέψη να πετάξει για να εξερευνήσει το άγνωστο, χωρίς να έχει έστω ένα ερεθιστικό σημείο αναφοράς ;
Μα παράλληλα μικρά σύμπαντα δεν αποτελούμε και όλοι εμείς μεταξύ μας ; Χώρια η πανίδα, με τα αμέτρητα και σε αρκετές περιπτώσεις, άγνωστα για εμάς είδη της, δρώντας το κάθε ένα από αυτά, στο μικρό δικό του αισθητό χωρο-χρονικό σύμπαν. Ούτε την χλωρίδα δεν αφήνω απ΄ έξω.
Αν δε, επιθυμήσουμε να ξεδιπλώσουμε αυτήν την ιδέα μακράν των γνωστών ορίων μας, τόσο περισσότερο θα γίνεται μαγική ή θα αγγίζει τα όρια της τρέλας . Μια συνεχώς προοδευτική αντίληψη των άγνωστων και αόρατων πολυ-συμπάντων , που αρχίζουν με επίκεντρο τα άτομα (εμάς, αφού αυτό είναι το σημείο της δικής μας εκκίνησης ), αυξανόμενα προσθετικά, διαπλεκόμενα και αλληλεπιδρώμενα το ένα στο άλλο, τείνοντας προς το άπειρο. (Πολύ μου αρέσει το ξαπλωτό 8 ως σύμβολο, αλλά τα πλήκτρα μου είναι φτωχά). Ένας άγνωστος αριθμός άπειρων μπαμπουσκών, όλες μέσα σε μία !
Τι μας κάνει όμως να μην θέλουμε να κατανοούμε , να μην αποδεχόμαστε, πως δεν είμαστε μόνοι μας στην απεραντοσύνη, όταν υπάρχουν απτές , ορατές οντότητες στον κόσμο μας που ούτε καν γνωρίζουμε ότι υπάρχουν, Πως πέραν των δικών μας αντιληπτικών ικανοτήτων, όπως υπάρχουν χαμηλότερες από εμάς συχνότητες, υπάρχουν και ανώτερες ; ή διαφορετικές ;
Αφού εμείς οι ίδιοι κατά αρχήν από μόνοι μας , είμαστε δημιουργοί των δικών μας χαοτικών δημιουργικών σκέψεων , πλάθοντας τα διαφορετικά ατομικά υπό-σύμπαντα του κόσμου των ιδεών μας, ανά κλάσμα του δευτερολέπτου μάλιστα , χωρίς να το πολύ συνειδητοποιούμε, αφού δεν είναι ορατά. Πχ. Κάνουμε μια σκέψη μια συγκεκριμένη στιγμή, κάτω από την επιρροή ενός θυμικού (συναίσθημα) ή ερεθίσματος. Την επόμενη ακριβώς στιγμή, με την επιρροή αλλότριων εσωτερικών συναισθημάτων, προσμετρώντας τους εξωτερικούς παράγοντες, μετατρέπουμε την αρχική θυμοειδή σκέψη συνεχώς σε μια άλλη, με διαφορετική κατεύθυνση κάθε φορά, χάνοντας την ουσία, έστω και αν δεν πρόκειται η αρχική να απολεσθεί, απλά θα αγνοηθεί ! Δυστυχώς όμως ποτέ δεν ξαναγυρνάμε σε αυτήν, παρασυρμένοι από χειμάρρους άπειρων επιρροών και αλληλεπιδράσεων.
Μπορεί να μην είναι ορατή η υλική υπόσταση της σκέψης, αλλά δεν σημαίνει ότι δεν μετασχηματίζεται σε μια λεπτεπίλεπτη μορφή αόρατης ύλης (που στις μέρες μας έχει ήδη φωτογραφηθεί , με τις πολυχρωμίες της). Αρκεί πάντως που έχουμε την μαρτυρία, για την λεπτεπίλεπτη υλική υπόστασή της. Ένα ατομικό πλέγμα σκεπτο-ιδεών και δράσεων, συνεχώς περιπλεκόμενο / εμπλεκόμενο με τα άπειρα αντίστοιχα όλων των υπολοίπων, γνωστών / ορατών και άγνωστων / αοράτων οντοτήτων.
Πως δεν θα αναγκάσει έναν σοφό άνθρωπο, σαν τον Σωκράτη, να αναφωνήσει : ένα γνωρίζω, πως δεν γνωρίζω τίποτα ;
Όπως η εκπομπή της προσωπικής μας αύρας με τα χρώματα της, που διαμορφώνονται από την εκάστοτε κατάσταση της ατομικής εσωτερικότητας, έτσι και η σκέψη μας. Ανάλογα δηλαδή , από τον όποιο χώρο των ιδεών, είτε ως δημιουργική εξελισσόμενη μορφή, είτε ως στατική και δεδομένη. Όπως και νάχει, αυτά τα υπο-υπό-σύμπαντα, άμεσα θα συν-εμπλακούν με άλλα αντίστοιχα, άλλων φορέων . Διάφορες, αενάως καλλιεργούμενες αόρατες σκέψεις και αύρες, πλέκοντας όλο και νέες υλικές λεπτοφυείς αόρατες σκεπτομορφές ! Πάνω σε αυτό εξάλλου στηρίζεται το : δεν έχει σημασία αν κλέψεις, αλλά μετρά ότι το έχεις έστω σκεφτεί και ο Αριστοτέλης πρόσθεσε, “ δεν έχει πρώτιστη σημασία τόσο η σκέψη, όσο η πρόθεση” !
Μια τέτοια συνεχή κυκλική πλεκόμενη και εμπλεκόμενη διαδικασία, μας κάνει να σκεφτούμε πως πραγματοποιημένες και απραγματοποίητες σκέψεις μας, γεννήματα του νου μας, κομμάτι του εαυτού μας, συνεχίζουν κάπου αλλού πάντα να υπάρχουν, διαρκώς διαμορφούμενες , επηρεάζοντας και επηρεαζόμενες , στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Καταλαβαίνουμε λοιπόν πόση μεγάλη σημασία έχει, και ο τρόπος που σκεφτόμαστε ανά δευτερόλεπτο, αλλά και πόσο μοναδικά υπεύθυνοι είμαστε για την ροπή της γνωστής μικρής δικής μας δημιουργίας. Αφού δε, μπλέκονται οι ενεργειακές μας σκέψεις με άλλες κατά την διαδρομή, αποδεικνύεται η οντολογική σημασία και η δυναμική της ενότητας , της ολότητας και της συνοχής, όλων όσων διαδραματίζονται, είτε σε πρωταγωνιστικό ρόλο είτε σε συλλογικό.Στον πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά και στον συλλογικό, μετά την όποια αλληλεπίδραση, (μια διεργασία μη ενσυνείδητα κατανοητή σε μας ), τελικά , επιστρέφουν και πάλι , για έναν νέο κύκλο. Σηματοδοτεί επίσης, την δυναμική κυκλική διαχρονική κίνηση της Παν-γνωστικής εξελικτικής πορείας, ανάλογα με τις επιτρεπόμενες ή ελκόμενες επιρροές , που μεταλαμπαδεύουν το φορτίο τους (θετικό ή αρνητικό). Ο κλειδωμένος μας νους, βαραίνει από την πληρότητα της αρχέτυπης γνώσης-σκέψης, επιφορτισμένος από το πλήθος των μικρο-κοσμικών γνώσεων-σκέψεων-απόψεων, σε μια χαοτική αίσθηση, που δυσκολεύει την συμβολή, στην ανάδυση της πρώτης.
Θησαυροφύλακες : ο Ανθρώπινος νους και ο Συμπαντικός Νους της ΠΑΝ-ΓΝΩΣΗΣ ! Έχω ξανά αναφερθεί αλλού, ο άνθρωπος γνωρίζει πως χρησιμοποιεί ελάχιστο μέρος των διανοητικών δυνατοτήτων του, με την μέγιστη μοναδική αναφορά αυτή του Αϊνστάιν στο 32%, κατά πλειοψηφία άλλων επιστημονικών συμπερασμάτων, όχι πάνω του 12 -15 % !
Γνωρίζουμε ο καθένας μας ξεχωριστά, αλλά πάλι έως ένα βαθμό, την αντίληψη του προσωπικού μας μικρο-σύμπαντος, παρ' όλο που είμαστε οι απόλυτοι , μοναδικοί δημιουργοί και υπεύθυνοι για αυτόν. Ο μυστικός μας εαυτός. Ένα άγνωστο σύμπαν, δίπλα στα άλλα των αγαπημένων μας. Πόσο μάλλον, αν είχαμε ενεργή την πλήρη ατομική ικανότητά μας, Πόσο μάλλον αν είχαμε καλλίτερη πληροφόρηση, ορθή επιμόρφωση και διερευνητική ματιά ! Αν τυχόν δεν μας αρέσει ο εαυτός μας ή δεν είμαστε ικανοποιημένοι και φυσικά το αντιλαμβανόμαστε χωρίς να παίζουμε κρυφτούλι, σημαίνει πως δεν έχουμε ασχοληθεί σωστά και αρκετά μαζί του, ώστε να τον ανακαλύψουμε, να τον ενεργοποιήσουμε, να τον διανθίνουμε και τέλος να τον αποδεχθούμε, ως το τελικό κατόρθωμα μας. Γιατί εάν υπήρχε εσωτερική ισορροπία και πνευματική αρμονία, η εξωτερική ανισορροπία και γαλήνη δεν θα διαταρασσόταν τόσο, καθ' όσον η γνώση είναι αυτή που σώζει, προάγει και διαφυλάσσει τα σύνορα της ψυχής . Σίγουρα δεν καυχώμαι εδώ πως κατέχω την πιό λεπτή μορφή γνώσεως, όμως την θέλγομαι, την επιδιώκω , κάνοντας τα δικά μου βήματα, μοιράζοντας τα ψίχουλα μου , μαζί σας !
Πίστευα και ακόμα πιο εδραιωμένα σήμερα, πως ένα από τα βασικότερα ανθρώπινα ελαττώματα, κάτι σαν το προπατορικό, είναι τα μάτια μας που βλέπουν μόνον προς τα έξω. Βασισμένοι στην ανατομία μας, είναι ξεκάθαρο πως συνηθίσαμε να παίρνουμε ερεθίσματα από τον εξωτερικό κόσμο με ότι σημαίνει αυτό, απαρνούμενοι : τι διαφορετικό μπορεί να μας δώσει ως γνώση , η αυτόβουλη καλλιεργούμενη εσωτερικότητά μας !
Έτσι η ανάλυση των παράλληλων μικρο συμπάντων ξεκίνησε και συνεχίζει με τον ίδιο τρόπο ακόμα στις μέρες μας, να καταλήγει σε ένα συνωμοσιολογικό φαινόμενο, λόγω της άγνοιας μας. Σήμερα σκεφτόμουν περπατώντας στον δρόμο, κατά πόσον έχει αλλάξει ο γνωστός μας κόσμος στην ουσία του, μέσα στις ελάχιστες χιλιετηρίδες, που μας έχουν επιτρέψει να γνωρίζουμε και αυτό παραποιημένα. Κατά βάση, σε τίποτα απολύτως. Μόνον ελάχιστοι Σοφοί άνθρωποι διακρίνονταν, που οι συνθήκες της εποχής το επέτρεπαν, (αλλά και πάλι δεν αρκούσαν, όπως στην περίπτωση του Σωκράτη και πλείστων άλλων που έμειναν αφανείς ήρωες, στις μέρες μας), που ξεχώρισαν στις τότε κοινωνίες, αλλά κανείς δεν τους ξεπέρασε και επιβίωσαν στην ιστορία κρατώντας το σκήπτρο (ράβδος) του Ερμή, ως Κλασσικοί.
Ξεκινώ λοιπόν με αυτές τις φράσεις :
“ η εξέλιξη προχωράει πάντα από τις πιο χοντροκομμένες στις πιο εκλεπτυσμένες μορφές”.
«είναι το κεφάλι μου μέσα στον κόσμο, ή είναι ο κόσμος μέσα στο κεφάλι μου;» Ρήση που είχε πει κάποιος ερευνητής, σε πείραμα εγκεφάλου εντός γυάλας. Ο Εγκέφαλος, παρ' ότι δεν ήταν στερεωμένος στη φυσική του βάση, δεχόμενος παρ΄ όλα αυτά, με ακρίβεια, όλες τις εξωτερικές πληροφορίες και ερεθίσματα, με επιστημονική παρέμβαση εντός γυάλας, κατέληγε στο ίδιο δρομολογούμενο αποτέλεσμα !
Είναι κάτι που θα μπορούσαμε να το καταλάβουμε ερευνώντας το βιβλίο της ύλης και της μεταμόρφωσης της.
Όπως όταν θέλουμε να δημιουργήσουμε , τις πιο πολλές φορές, προσπαθούμε με όσο πιο λεπτεπίλεπτο και φινετσάτο τρόπο είμαστε ικανοί να το αποδώσουμε, με όσες περισσότερες πτυχές και λεπτομέρειες, αντίστοιχες της φυσικής υπόστασης που έχουν γίνει αντιληπτές από μας.
Όλες αυτές οι σκέψεις στο μυαλό μου, έχουν ένα σταθμό, που ποτέ δεν τον έχω ξεχάσει, όταν μια όμορφη καλοκαιρινή ημέρα πριν από χρόνια, γυρνούσα από Εύβοια με την μηχανή μου. Κάπου στην διαδρομή σταμάτησα να ξεκουραστώ σε ένα πάρκινγκ, και για τι άλλο; για ένα τσιγαράκι . Εκεί που κάπνιζα, παρατήρησα έναν μέρμηγκα που είχε πάρει το 50 φορές βαρύτερο πολύτιμο φορτίο του, προσπαθώντας να ανεβάσει τον θησαυρό του σε ένα τοίχος μεγάλου ύψους για το ίδιο , υψηλό κράσπεδο-σκαλοπάτι για εμάς. Έκανε μερικές ανεπιτυχείς προσπάθειες, πέφτοντας στο έδαφος κάθε φορά και σε κάποια επόμενη προσπάθειά του , χωρίς εκείνο να αναγνωρίζει, έκανα την παρέμβασή μου ώστε πέφτοντας αυτήν την φορά, να βρεθεί πάνω στο παπούτσι μου. Και πριν ξανά-ξεκινήσει την προσπάθειά του, το απόθεσα μαζί με το πολύτιμο φορτίο του, στο χωράφι που απλωνόταν , από το κράσπεδο και μετά.
Το παρακολούθησα για λίγο. Αφού συνήλθε από την όποια αίσθηση της νέας κατάστασης του, χωρίς βασικά να δώσει και πολύ μεγάλη σημασία πως βρέθηκε στον νέο χώρο , συνέχισε την πορεία του τρεχάτο, σαν να μην συνέβη τίποτα ! Θα μου πείτε, μπορεί να το σκεφτόταν στον δρόμο του (χι χι), αλλά δεν μου έδινε τέτοια εντύπωση με την γλώσσα του μικροσκοπικού του κορμιού. Οι ενεργειακές του κεραίες, το τραβούσαν γραμμή προς τον προορισμό του.
Δύο διαφορετικές οντότητες λοιπόν, με διαφορετικές αντιλήψεις περί κοσμο-αντίληψης διασταυρώθηκαν, τάχατε τυχαία, με αντιδράσεις ανάλογες των κόσμο-θεωριών τους. Η στιγμή ήταν αποκαλυπτική, ερεθιστική για απόμακρες σκέψεις, ανάλογες των εντυπώσεων. Τι μπορεί να σε κάνει να σκέφτεσαι ένα μυρμήγκι ε ; πέραν των δυνατοτήτων του και των κατασκευαστικών προτερημάτων του, αλλά και της κοινωνικής του λειτουργίας !
Είχαμε εντελώς διαφορετική αντίληψη του χώρου, των αισθήσεων και γιατί όχι και του χρόνου. Δύο παράλληλα σύμπαντα, το ένα μικρότερο από το άλλο, με διαφορετική αντιληπτική ικανότητα, υποσύνολα ενός μεγαλύτερου που απλωνόταν κάπου εκεί έξω, άπιαστο, μη προσβάσιμο και ευκολο- κατανοήσιμο. Πως θα μπορούσε η σκέψη να πετάξει για να εξερευνήσει το άγνωστο, χωρίς να έχει έστω ένα ερεθιστικό σημείο αναφοράς ;
Μα παράλληλα μικρά σύμπαντα δεν αποτελούμε και όλοι εμείς μεταξύ μας ; Χώρια η πανίδα, με τα αμέτρητα και σε αρκετές περιπτώσεις, άγνωστα για εμάς είδη της, δρώντας το κάθε ένα από αυτά, στο μικρό δικό του αισθητό χωρο-χρονικό σύμπαν. Ούτε την χλωρίδα δεν αφήνω απ΄ έξω.
Αν δε, επιθυμήσουμε να ξεδιπλώσουμε αυτήν την ιδέα μακράν των γνωστών ορίων μας, τόσο περισσότερο θα γίνεται μαγική ή θα αγγίζει τα όρια της τρέλας . Μια συνεχώς προοδευτική αντίληψη των άγνωστων και αόρατων πολυ-συμπάντων , που αρχίζουν με επίκεντρο τα άτομα (εμάς, αφού αυτό είναι το σημείο της δικής μας εκκίνησης ), αυξανόμενα προσθετικά, διαπλεκόμενα και αλληλεπιδρώμενα το ένα στο άλλο, τείνοντας προς το άπειρο. (Πολύ μου αρέσει το ξαπλωτό 8 ως σύμβολο, αλλά τα πλήκτρα μου είναι φτωχά). Ένας άγνωστος αριθμός άπειρων μπαμπουσκών, όλες μέσα σε μία !
Τι μας κάνει όμως να μην θέλουμε να κατανοούμε , να μην αποδεχόμαστε, πως δεν είμαστε μόνοι μας στην απεραντοσύνη, όταν υπάρχουν απτές , ορατές οντότητες στον κόσμο μας που ούτε καν γνωρίζουμε ότι υπάρχουν, Πως πέραν των δικών μας αντιληπτικών ικανοτήτων, όπως υπάρχουν χαμηλότερες από εμάς συχνότητες, υπάρχουν και ανώτερες ; ή διαφορετικές ;
Αφού εμείς οι ίδιοι κατά αρχήν από μόνοι μας , είμαστε δημιουργοί των δικών μας χαοτικών δημιουργικών σκέψεων , πλάθοντας τα διαφορετικά ατομικά υπό-σύμπαντα του κόσμου των ιδεών μας, ανά κλάσμα του δευτερολέπτου μάλιστα , χωρίς να το πολύ συνειδητοποιούμε, αφού δεν είναι ορατά. Πχ. Κάνουμε μια σκέψη μια συγκεκριμένη στιγμή, κάτω από την επιρροή ενός θυμικού (συναίσθημα) ή ερεθίσματος. Την επόμενη ακριβώς στιγμή, με την επιρροή αλλότριων εσωτερικών συναισθημάτων, προσμετρώντας τους εξωτερικούς παράγοντες, μετατρέπουμε την αρχική θυμοειδή σκέψη συνεχώς σε μια άλλη, με διαφορετική κατεύθυνση κάθε φορά, χάνοντας την ουσία, έστω και αν δεν πρόκειται η αρχική να απολεσθεί, απλά θα αγνοηθεί ! Δυστυχώς όμως ποτέ δεν ξαναγυρνάμε σε αυτήν, παρασυρμένοι από χειμάρρους άπειρων επιρροών και αλληλεπιδράσεων.
Μπορεί να μην είναι ορατή η υλική υπόσταση της σκέψης, αλλά δεν σημαίνει ότι δεν μετασχηματίζεται σε μια λεπτεπίλεπτη μορφή αόρατης ύλης (που στις μέρες μας έχει ήδη φωτογραφηθεί , με τις πολυχρωμίες της). Αρκεί πάντως που έχουμε την μαρτυρία, για την λεπτεπίλεπτη υλική υπόστασή της. Ένα ατομικό πλέγμα σκεπτο-ιδεών και δράσεων, συνεχώς περιπλεκόμενο / εμπλεκόμενο με τα άπειρα αντίστοιχα όλων των υπολοίπων, γνωστών / ορατών και άγνωστων / αοράτων οντοτήτων.
Πως δεν θα αναγκάσει έναν σοφό άνθρωπο, σαν τον Σωκράτη, να αναφωνήσει : ένα γνωρίζω, πως δεν γνωρίζω τίποτα ;
Όπως η εκπομπή της προσωπικής μας αύρας με τα χρώματα της, που διαμορφώνονται από την εκάστοτε κατάσταση της ατομικής εσωτερικότητας, έτσι και η σκέψη μας. Ανάλογα δηλαδή , από τον όποιο χώρο των ιδεών, είτε ως δημιουργική εξελισσόμενη μορφή, είτε ως στατική και δεδομένη. Όπως και νάχει, αυτά τα υπο-υπό-σύμπαντα, άμεσα θα συν-εμπλακούν με άλλα αντίστοιχα, άλλων φορέων . Διάφορες, αενάως καλλιεργούμενες αόρατες σκέψεις και αύρες, πλέκοντας όλο και νέες υλικές λεπτοφυείς αόρατες σκεπτομορφές ! Πάνω σε αυτό εξάλλου στηρίζεται το : δεν έχει σημασία αν κλέψεις, αλλά μετρά ότι το έχεις έστω σκεφτεί και ο Αριστοτέλης πρόσθεσε, “ δεν έχει πρώτιστη σημασία τόσο η σκέψη, όσο η πρόθεση” !
Μια τέτοια συνεχή κυκλική πλεκόμενη και εμπλεκόμενη διαδικασία, μας κάνει να σκεφτούμε πως πραγματοποιημένες και απραγματοποίητες σκέψεις μας, γεννήματα του νου μας, κομμάτι του εαυτού μας, συνεχίζουν κάπου αλλού πάντα να υπάρχουν, διαρκώς διαμορφούμενες , επηρεάζοντας και επηρεαζόμενες , στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Καταλαβαίνουμε λοιπόν πόση μεγάλη σημασία έχει, και ο τρόπος που σκεφτόμαστε ανά δευτερόλεπτο, αλλά και πόσο μοναδικά υπεύθυνοι είμαστε για την ροπή της γνωστής μικρής δικής μας δημιουργίας. Αφού δε, μπλέκονται οι ενεργειακές μας σκέψεις με άλλες κατά την διαδρομή, αποδεικνύεται η οντολογική σημασία και η δυναμική της ενότητας , της ολότητας και της συνοχής, όλων όσων διαδραματίζονται, είτε σε πρωταγωνιστικό ρόλο είτε σε συλλογικό.Στον πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά και στον συλλογικό, μετά την όποια αλληλεπίδραση, (μια διεργασία μη ενσυνείδητα κατανοητή σε μας ), τελικά , επιστρέφουν και πάλι , για έναν νέο κύκλο. Σηματοδοτεί επίσης, την δυναμική κυκλική διαχρονική κίνηση της Παν-γνωστικής εξελικτικής πορείας, ανάλογα με τις επιτρεπόμενες ή ελκόμενες επιρροές , που μεταλαμπαδεύουν το φορτίο τους (θετικό ή αρνητικό). Ο κλειδωμένος μας νους, βαραίνει από την πληρότητα της αρχέτυπης γνώσης-σκέψης, επιφορτισμένος από το πλήθος των μικρο-κοσμικών γνώσεων-σκέψεων-απόψεων, σε μια χαοτική αίσθηση, που δυσκολεύει την συμβολή, στην ανάδυση της πρώτης.
Θησαυροφύλακες : ο Ανθρώπινος νους και ο Συμπαντικός Νους της ΠΑΝ-ΓΝΩΣΗΣ ! Έχω ξανά αναφερθεί αλλού, ο άνθρωπος γνωρίζει πως χρησιμοποιεί ελάχιστο μέρος των διανοητικών δυνατοτήτων του, με την μέγιστη μοναδική αναφορά αυτή του Αϊνστάιν στο 32%, κατά πλειοψηφία άλλων επιστημονικών συμπερασμάτων, όχι πάνω του 12 -15 % !
Γνωρίζουμε ο καθένας μας ξεχωριστά, αλλά πάλι έως ένα βαθμό, την αντίληψη του προσωπικού μας μικρο-σύμπαντος, παρ' όλο που είμαστε οι απόλυτοι , μοναδικοί δημιουργοί και υπεύθυνοι για αυτόν. Ο μυστικός μας εαυτός. Ένα άγνωστο σύμπαν, δίπλα στα άλλα των αγαπημένων μας. Πόσο μάλλον, αν είχαμε ενεργή την πλήρη ατομική ικανότητά μας, Πόσο μάλλον αν είχαμε καλλίτερη πληροφόρηση, ορθή επιμόρφωση και διερευνητική ματιά ! Αν τυχόν δεν μας αρέσει ο εαυτός μας ή δεν είμαστε ικανοποιημένοι και φυσικά το αντιλαμβανόμαστε χωρίς να παίζουμε κρυφτούλι, σημαίνει πως δεν έχουμε ασχοληθεί σωστά και αρκετά μαζί του, ώστε να τον ανακαλύψουμε, να τον ενεργοποιήσουμε, να τον διανθίνουμε και τέλος να τον αποδεχθούμε, ως το τελικό κατόρθωμα μας. Γιατί εάν υπήρχε εσωτερική ισορροπία και πνευματική αρμονία, η εξωτερική ανισορροπία και γαλήνη δεν θα διαταρασσόταν τόσο, καθ' όσον η γνώση είναι αυτή που σώζει, προάγει και διαφυλάσσει τα σύνορα της ψυχής . Σίγουρα δεν καυχώμαι εδώ πως κατέχω την πιό λεπτή μορφή γνώσεως, όμως την θέλγομαι, την επιδιώκω , κάνοντας τα δικά μου βήματα, μοιράζοντας τα ψίχουλα μου , μαζί σας !
Πίστευα και ακόμα πιο εδραιωμένα σήμερα, πως ένα από τα βασικότερα ανθρώπινα ελαττώματα, κάτι σαν το προπατορικό, είναι τα μάτια μας που βλέπουν μόνον προς τα έξω. Βασισμένοι στην ανατομία μας, είναι ξεκάθαρο πως συνηθίσαμε να παίρνουμε ερεθίσματα από τον εξωτερικό κόσμο με ότι σημαίνει αυτό, απαρνούμενοι : τι διαφορετικό μπορεί να μας δώσει ως γνώση , η αυτόβουλη καλλιεργούμενη εσωτερικότητά μας !
Έτσι η ανάλυση των παράλληλων μικρο συμπάντων ξεκίνησε και συνεχίζει με τον ίδιο τρόπο ακόμα στις μέρες μας, να καταλήγει σε ένα συνωμοσιολογικό φαινόμενο, λόγω της άγνοιας μας. Σήμερα σκεφτόμουν περπατώντας στον δρόμο, κατά πόσον έχει αλλάξει ο γνωστός μας κόσμος στην ουσία του, μέσα στις ελάχιστες χιλιετηρίδες, που μας έχουν επιτρέψει να γνωρίζουμε και αυτό παραποιημένα. Κατά βάση, σε τίποτα απολύτως. Μόνον ελάχιστοι Σοφοί άνθρωποι διακρίνονταν, που οι συνθήκες της εποχής το επέτρεπαν, (αλλά και πάλι δεν αρκούσαν, όπως στην περίπτωση του Σωκράτη και πλείστων άλλων που έμειναν αφανείς ήρωες, στις μέρες μας), που ξεχώρισαν στις τότε κοινωνίες, αλλά κανείς δεν τους ξεπέρασε και επιβίωσαν στην ιστορία κρατώντας το σκήπτρο (ράβδος) του Ερμή, ως Κλασσικοί.
Οι σύγχρονες θεωρίες λοιπόν, στηρίζονται στην Σχετικότητα και την Κβαντομηχανική . Όσο για την ανθρώπινη ικανότητα, αυτή στηρίζεται στον όγκο Hubble ή ορίζοντας παρατήρησης.
Το κλειδί για την κατανόηση των μικρο-συμπάντων σχετίζεται με το πως κατανοούμε ή συνειδητοποιούμε ή αποδεχόμαστε , την διαφορετικότητα ύπαρξης διαστρωμάτωσης άλλων μορφών ύπαρξης !
Δηλαδή εφ΄όσον κατέχουμε την γνώση πως υπάρχει κάποιο καράβι που από κάπου έρχεται, δεν έχουμε παρά να περιμένουμε να φανεί στον ορίζοντα. Πολλές φορές μάλιστα προσπαθούμε να αλλάξουμε το σημείο παρατήρησής μας για γρηγορότερα ορατά δικά μας αποτελέσματα. Αλλά η προϋπόθεση πάντα είναι η προ-υπάρχουσα γνώση.
Που σημαίνει πως αν είχαμε ευρύτερη γνώση για την υφή των αόρατων παράλληλων μικρο-συμπάντων, αλλά και γενικότερα υπο-Συμπάντων, ίσως να προσπαθούσαμε να αλλάξουμε το “σημείο παρατήρησης “ ή ενορατικής θεώρησις των πραγμάτων, με σκοπό την καλλίτερη κατανόησή τους.
Διάβαζα σε φόρουμ, πως εφόσον οι σκέψεις συνεχίζουν να υπάρχουν, γιατί να μην εξακολουθούν να βρίσκονται σε μια άλλη διάσταση, σχηματίζοντας έναν ή πολλούς άλλους παράλληλους εαυτούς μας, που όμως είναι μη κατανοητοί, απτοί, σε μας από όλες τις απόψεις. (κάτι παραπλήσιο ανέφερα παραπάνω κει εγώ).
'Οπως ένα τραγούδι των ENIGMA που λέει : "..ΤΗΕ SHAMAN SAYS,MAN IS THE DREAM OF THE DOLPHIN.."
«Ο Δημόκριτος υποστηρίζει τα ίδια με τον Λεύκιππο, ότι υπάρχουν άπειροι κόσμοι με διαφορετικά μεγέθη. Σε μερικούς από αυτούς δεν υπάρχει ούτε ήλιος ούτε Σελήνη, σε άλλους τα δύο αυτά ουράνια αντικείμενα είναι μεγαλύτερα από όσο στον δικό μας κόσμο, και σε άλλους περισσότερα. Τα διαστήματα μεταξύ των κόσμων είναι άνισα, σε μερικά μέρη υπάρχουν περισσότεροι κόσμοι, σε άλλα λιγότεροι, μερικοί αναπτύσσονται, μερικοί είναι στο αποκορύφωμα της ανάπτυξης τους και μερικοί παρακμάζουν. Αλλού οι κόσμοι γίνονται και αλλού αποσυντίθενται. Η καταστροφή τους οφείλεται στην αμοιβαία τους σύγκρουση...»
Όπως η γνωστή Ηράκλειτος ρήση “τα πάντα ρει” , καθώς και η ρήση “ πόλεμος η αρχή των πάντων”
Όμως στο κατά πόσον όλα αυτά μπορεί να ισχύουν ή σύμφωνα με πιο σκεπτικό , θα το αφήσω σε σας μετά το πέρας της δικής μου σκέψης. Προσωπικά ακολουθώ την θεωρεία του ΠΑΝΤΟΣ, ΠΑΝ, ΣΥΝ-ΠΑΝ =ΣΥΜΠΑΝ, κάτι που εμπεριέχει ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕΣΑ.
Δηλαδή , ναι η πέτρα είναι ένα άλλο άγνωστο συνυπάρχον μικρό-σύμπαν, αλλά εξελίσσεται παράλληλα με μας και ανάλογα με τις εξωτερικές επιρροές που συναντά, πάντα όμως εντός ενός μεγάλου πλαισίου. Μην σας φανεί παράξενο, αν προσθέσω, ανάλογα και με τον εσωτερικό ενεργειακό της κόσμο. Μπορεί να μην έχει ανάγκη για έναν ξεχωριστά δικό της ήλιο ή σελήνη, αλλά δεν σημαίνει πως δεν φωτίζεται ή δεν επηρεάζεται από τον ήλιο και την σελήνη του μεγαλύτερου πλαισίου στο οποίο ανήκει. Η επιστήμη μάς έχει πει, πως υπάρχουν δισεκατομμύρια ήλιοι μέσα στον δικό μας Γαλαξία !
Σύμφωνοι. Καλά καλά δεν αντιλαμβανόμαστε, ούτε τον μικρό - ούτε τον μακρό Κόσμο μας, πως θα απλωθούμε να κατανοήσουμε την ή τις δομές άλλων ηλιακών συστημάτων του Γαλαξία μας ; Ακολουθούν βίντεο του Καθηγητή Νανόπουλου, όπου στην ομιλία του αναφέρει για την ύπαρξη άλλων παράλληλων συμπάντων, που όμως εκτυλίσσονται κάτω από διαφορετικούς Φυσικούς νόμους, από αυτούς του δικού μας Σύμπαντος ! Ίσως να είναι κι έτσι, δηλαδή υποθέτοντας πως ακόμα και να υπάρχουν άλλες δομές, πιστεύω πως καταλήγουν σε μια σπονδυλική στήλη που συνενώνει ΑΠΑΝΤΑ.
Αν αναρωτηθείτε, με ποια ιδιότητα το λέω, απλουστευμένα θα σας πω, πως όλα δεν είναι επιστήμη, αλλά αντιλητπική μορφή ικανότητας. Γι αυτό εύκολα βρίσκεις απλοϊκούς ανθρώπους της υπαίθρου, να κρατούν τέτοια σοφία, εν αντιθέσει με τους ονομαζόμενους γραμματιζούμενους (που τέτοιοι μας έφεραν σε αυτό σημείο). Γιατί η γνώση είναι απλή, ουσιαστική και όχι περιπεπλεγμένη.
Η επιστήμη λοιπόν από πλευράς της στηρίζει την θεωρία των πολυ-συμπάντων , στις ακόλουθες περιπτώσεις :
1η περίπτωση: Το σύμπαν μας είναι παράλληλο με άλλα σύμπαντα που βρίσκονται στον ίδιο χώρο με το δικό μας, αλλά σε διαφορετικό χρόνο, είτε στο παρελθόν, είτε στο μέλλον. Εξ ου και το ταξίδι στον χρόνο !
2η περίπτωση: Τα παράλληλα σύμπαντα βρίσκονται σε "περιοχές" "μακριά" από το δικό μας σύμπαν. Ο μόνος τρόπος για να τα φτάσουμε είναι μέσο κοσμικών σηράγγων, τις σκουληκότρυπες.
Θα τις έλεγα Πύλες, που δεν ενώνουν μόνον όλα τα Σύμπαντα, αλλά αρχίζουν από τα μικρο-σύμπαντα και σπειροειδώς , διαμορφωμένα ως κεντρικός άξονας, ενώνουν όλα τα επίπεδα (από τα μικρότερα , μέχρι τα πιο διευρυμένα ) !
Σημασία έχει ο αριθμός 7, που είναι ιερό νούμερο από την αρχέγονη Βουδιστική Θρησκεία.
7 επίπεδα μετενσάρκωσης (άσχετα αν υποστηρίζουν το ανεβοκατέβασμα της σκάλας. Πιστεύω μόνον στο εξελικτικό ανοδικό), 7 ημέρες δημιουργίας, 7 ημέρες της εβδομάδας, το βρίσκουμε στο Κοράνι (Σουράτ Β΄: Η Βους, 27): «Εκείνος έπλασε δι υμάς όσα υπάρχουσιν επί της γης και αναβάς ύστερον εις τον ουρανόν εποίησεν επτά ουρανούς» κλπ ! Ίσως και 12 σύμφωνα με το ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ που ακολουθεί ή ακόμα και άπειρα !
Αν αυτά τα 7 ή 12 επίπεδα πολύμορφων διαστάσεων, όλο και πιο πολύπλοκων από εμάς, είναι αδύνατον να γίνουν αντιληπτά και κατανοητά, αν δεν γίνουν αρχικά κατανοητές, οι ήδη 4 διαστάσεις του κόσμου που βρισκόμαστε χρονικά αυτήν την στιγμή !
Όντες εμείς, τρισδιάστατοι σε ένα τετρασδιάστατο περιβάλλον, δεν κατανοούμε ούτε αντιλαμβανόμαστε την έννοια του χρόνου, δημιουργού του χώρου, αναγκαζόμενοι να τον οριοθετούμε, έχοντας σαν αποτέλεσμα να κάνουμε τραγικά λάθη, αρχής γενομένης από εμάς !
Ο Καρλ Σαγκάν, στο βίντεο που παραθέτω, μας εξηγεί, πώς κατανοεί την ύπαρξη τής τρίτης διάστασης, η δισδιάστατη και αντίστροφα. Αξίζει να το δείτε και παραστατιικά, ώστε να καταλάβετε την τόση υπάρχουσα διαφορετικότητα αντίληψης, μεταξύ αυτών των δύο επιπέδων!
Δεν θα συμβαίνει λοιπόν κάτι αντίστοιχο εν σχέση με εμάς και την 4η διάσταση ; Φυσικά ΝΑΙ.
Δεν θα συμβαίνει λοιπόν κάτι αντίστοιχο εν σχέση με εμάς και την 4η διάσταση ; Φυσικά ΝΑΙ.
Ευρισκόμενοι εγκλωβισμένοι σε εντελώς διαφορετικό τρόπο σκέψης / αντίληψης , είμαστε μακράν από την κατανόησης της !! Πέραν της χρησιμότητας του νου , τις άγνωστες δυνατότητες του και τα τοιαύτα, αντιλαμβάνομαι το πόσο σημαντικότατο είναι, πως η έννοια χωρόχρονος, κόπηκε στα δύο (εκμεταλλευτικά από τον δυαδικό μας κόσμο) , με αποτέλεσμα να είμαστε εγκλωβισμένοι στον χώρο των τριών διαστάσεων, ΜΗ χρησιμοποιώντας τον ενορατικό μας νού (φαντασία, λεπτεπίλεπτη σκέψη), ούτε φέρνοντας έστω ως ένα παράδειγμα, τις ορατικές διαφορές των σκύλων, βλέποντάς μας ως σκιές. Παραμελούμε επιμελώς την ευρύτερη έννοια του χρόνου. Ως μέλη του φυσικού κόσμου, βεβαίως τείνουμε προς την αθανασία , αφού ο Θάνατος είναι και αυτός μια εικονική πραγματικότητα, που δεν είναι τίποτ΄ άλλο από την μετάβαση από την μία στην άλλη διάσταση ! Αλλά η αυθαιρεσία , η αλαζονεία , η επιθυμία εξουσίας, η υπεροψία, ο εγωϊσμός και αρκετά ή λίγο η εκμετάλλευση των αδυναμιών μας, δεν προσπαθήσαμε να ανακαλύψουμε ποιά είναι αυτή η έννοια του χρόνου !
Άλλος χρόνος στον Ισημερινό, άλλος στον Βόρειο πόλο, εντελώς αλλιομένος στο Σύμπαν. Αντ' αυτού, σαν σκυλάκια ακολουθήσαμε την έννοια της Αρχής και του Τέλους, για τις οποίες σκέφτομαι να υπάρξει κάποια αναφορά , αργότερα. Η μεγάλη μας παραπλάνηση !
Ο κόσμος μας είναι τετραδιάστατος, λόγο της διάστασης του χρόνου. Δυστυχώς κάνουμε λάθος αν νομίζουμε πως ο κόσμος μας είναι τρισδιάστατος.
Ο κόσμος μας είναι τετραδιάστατος, λόγο της διάστασης του χρόνου. Δυστυχώς κάνουμε λάθος αν νομίζουμε πως ο κόσμος μας είναι τρισδιάστατος.
Πως θα κατανοήσουμε κάτι παραπάνω, όταν δεν γνωρίζουμε, πως ακόμα και στον τρισδιάστατο μικρο-σύμπαν μας, μπορεί να συμβαίνουν ακατάπαυστα μεταβολές, ανάλογα με την κίνηση της μάζας , αλλά μη αντιληπτές ! Έχουμε περιθώρια να μιλήσουμε τι γίνεται στον τετραδιάστατο κόσμο μας ;
Ο Νίτσε είχε πει : ο κόσμος που βλέπουμε και βιώνουμε δεν είναι παρά μια εικονική πραγματικότητα. Την μορφή την δίνουμε εμείς, μετατρέποντας τα σε σκεπτομορφές !
Όλα κινούνται , το ίδιο και εμείς , σε τελείως διαφορετική μοριακή συχνότητα. Όλα εμπλέκονται και περνούν ανάμεσα στα άλλα, χωρίς επιρρεασμό !!!
Άντε τώρα να το διανοηθείς αυτό και να το κάνεις και συνειδητό, χειρότερα να το μεταδώσεις κατανοητά !
Τώρα πως αντιλαμβανόμαστε την έννοια Πύλες, είτε ως σήραγγες είτε ως ανώτερες πνευματικές οντότητες, κάτι σαν τις Μοίρες (Πλάτων Μύθος Ηρός) στη δική μας αντιληπτική συχνότητα, είναι καθαρά προσωπική υπόθεση αυτό, όπως όλα !
3η περίπτωση: Το σύμπαν μας είναι μια κοσμική μπουρμπουλήθρα σε έναν ωκεανό πλημμυρισμένο από τέτοιες κοσμικές μπουρμπουλήθρες. Η σύγκρουση δύο τέτοιων μπουρπουλήθρων θα είχε ως αποτέλεσμα το "ξεπέταγμα" (Big Bang) μιας νέας νεογέννητης κοσμικής μπουρμπουλήθρας.
Ο Ωκεανός όμως τι ακριβώς είναι ;
4η περίπτωση : είναι πως το σύμπαν προήλθε από μια μαύρη τρύπα (η αόρατη τεράστιας πυκνότητας ύλη) και πως κάθε μαύρη τρύπα περιέχει ουσιαστικά άπειρο πλήθος συμπάντων.
Αμέσως αμέσως, βγάζουμε το συμπέρασμα, πως πάρα πολύ σωστά οι Σοφοί μας δεν πίστευαν στην έννοια του “μηδενός “ (0) , παρά στην Δημιουργό μονάδα. Κάτι όμως που καταχράστηκε η Οικονομική επιστήμη. Δεν τα πήγαινα ποτέ (κακώς) καλά με τα Μαθηματικά, αλλά αν θυμάμαι σωστά, υπήρχαν ελαχιστότατες φορές που ο άγνωστος Χ είχε τον εαυτό του να ισούται με 1 (Χ=1), αλλά πλειστάκις Χ=0 !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Η 4η περίπτωση του πολυ-σύμπαντος είναι άμεση αντανάκλαση της πλατωνικής θεώρησης ότι οι φυσικοί νόμοι είναι αποτέλεσμα μαθηματικών, και όχι το αντίστροφο.
Τι σημαίνει αυτό ! Πως αν αναγνώσουμε το Πυθαγόριο θεώρημα, η αποκάλυψη του εξωτερικού κόσμου, γίνεται με γνώμονα τον εσωτερικό κόσμο μας, αφού τον έχουμε αναγνωρίσει , επιμερίσει και ενώσει σε αυτό που επιλέγουμε, για να αισθανόμαστε πραγματικά Άνθρωποι ! Αισθανόμαστε όντως Άνθρωποι, ή άνθρωποι ; Γνωρίζουμε την φύση μας ; και αν ναι, μέχρι πόσο την αντιλαμβανόμαστε και πως ; Ο τρόπος, είναι ένας πάρα πολύ σημαντικός παράγοντας στην ζωή μας ! ΤΡΟΠΟΣ !!!! Μεγάλο κεφάλαιο και αυτό.
Νομίζετε, επειδή εσείς βιάζεστε να καταλήξετε κάπου ή να καταγράψετε έννοιες μεγάλης σημασίας, εξαντλούνται σε ελάχιστες αράδες ; Αντιληφθείτε καλλίτερα πως εθιστήκαμε να τρέχουμε για ανούσια πράγματα, αλλά δεν αφιερώνουμε σημαντικό χρόνο για ουσιαστικά ωφέλημα θέματα της ύπαρξής μας, επιτρέποντας να ανελκυθούν άλλες προεκτάσεις.
Νομίζετε, επειδή εσείς βιάζεστε να καταλήξετε κάπου ή να καταγράψετε έννοιες μεγάλης σημασίας, εξαντλούνται σε ελάχιστες αράδες ; Αντιληφθείτε καλλίτερα πως εθιστήκαμε να τρέχουμε για ανούσια πράγματα, αλλά δεν αφιερώνουμε σημαντικό χρόνο για ουσιαστικά ωφέλημα θέματα της ύπαρξής μας, επιτρέποντας να ανελκυθούν άλλες προεκτάσεις.
Ο Πυθαγόρας λέει : "Η μέγιστη κατάτμιση και αραίωση της Ύλης σε Υποατομικά Σωματίδια ήτοι σε Ενέργεια τερματίζεται όπου τερματίζεται και η ύπαρξη κραδασμών ή συχνότητος ταλαντώσεων. Εκεί υπάρχει το ΜΗ ΟΝ ! Αλλιώς ο ΕΝΑΣ, ο ΘΕΟΣ, όπως θα έλεγα εγώ, ο πανταχού παρόν, μαζί με μας και τα αμέτρητα δημιουργήματά του.
Έως πέρα εκεί υφίστανται τα διαστρωμένα Όντα, το δε Μέγιστο Όν Θεός Ένας (ού θεός) ως Οργανισμός Συμπαντικός Περιέχει στο Σώμα του όλη την κλίμακα Αραιώσεων και Πυκνώσεων, ήτοι όλα τα Όντα Όργανα αλλά και Μικροοργανισμούς.
Έως πέρα εκεί υφίστανται τα διαστρωμένα Όντα, το δε Μέγιστο Όν Θεός Ένας (ού θεός) ως Οργανισμός Συμπαντικός Περιέχει στο Σώμα του όλη την κλίμακα Αραιώσεων και Πυκνώσεων, ήτοι όλα τα Όντα Όργανα αλλά και Μικροοργανισμούς.
Πέραν του σημείου Μεγίστης Αραιώσεως και Παύσεως Κραδασμών (ιδιοσυχνότητα ηλεκτρομαγνητική των σωματιδίων) ήτοι στην περιοχή των Στοιχειωδών Δωδεκαεδρικών Ακινητονίων, δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΕ εφ'όσον η Παύση Κραδασμών χαρακτηρίζει τα ΜΗ ΟΝΤΑ δηλαδή τα ΑΝΥΠΑΡΚΤΑ.
Ο Πυθαγόρας, σε ερώτηση αν αποδέχεται με Μαθηματικές Συναρτήσεις το Αληθές ή το Ψευδές του Λογικού Θεωρήματος, θα απαντούσε :
"Εν το σοφόν μόνον, ..γιγνεσθαι ούκ εθέλει και εθέλει Ζηνός Όνομα", ήτοι "Το Έν το οποίο είναι η μόνη σοφία (Μέγιστη Σοφία - Μνήμη του Ανωτάτου Λογικού Όντος), θέλει και δεν θέλει να εκφωνήται με το όνομα του Δία".
"Εν το σοφόν μόνον, ..γιγνεσθαι ούκ εθέλει και εθέλει Ζηνός Όνομα", ήτοι "Το Έν το οποίο είναι η μόνη σοφία (Μέγιστη Σοφία - Μνήμη του Ανωτάτου Λογικού Όντος), θέλει και δεν θέλει να εκφωνήται με το όνομα του Δία".
Δηλαδή τον Μέγιστο Δία, όπως θα έλεγε ο Ηράκλειτος !
Αν παρατηρήσουμε λοιπόν, πως ευφραίνεται η ψυχή μας, τόσο ψηλότεροι και δυνατότεροι αισθανόμαστε. Δεν μπορεί κανείς να το αμφισβητήσει αυτό ! Μα η ψυχή δεν ευφραίνεται με υλικά αγαθά. Για αυτήν είναι απλά το μέσον εκδήλωσης της. Τα δημιούργήματά μας είναι η δική μας υλική έκφραση / τρόπος ! Η ψυχή ευφραίνεται με τα όνειρά μας, αναπολώντας ωραίες εικόνες που κατεγράφησαν, σε μια καλά κριμένη γωνιά της μνήμης μας , της ψυχής που κουβαλά σαν τον Αίαντα, ό,τι χρήσιμο και σκουπίδι της δώσουμε !
Ευφραίνεται με τις καλλότροπές μας σκέψεις / προθέσεις. Όταν ο νους κλείνει τα μάτια και βλέπει τον ορίζοντα με τα δικά του " κυάλια " ή " τηλεσκόπιο " !
Ένας Άθλος που για να πάψει να ισχύει να γυροφέρνει το βάρος ασκόπως, θα πρέπει να αναγεννηθεί εκ των έσω και όχι εκ των έξω προς τα μέσα !
Κοιτάξτε με μεγάλη προσοχή στα βίντεο που σας παραθέτω την ανάπτυξη της τετραδιάστασης σκάλας , για να καταλάβετε πως αναπτυσσόμαστε. Πως ωριμάζει το Σύμπαν.
Σαν να λέμε τα μάτια μας, η μορφή μας γίνεται η έκφραση της ψυχής μας , που αγκαλιάζει όλα τα προσωπικά μας γεννητούρια, με αγάπη και στοργή.
Με άλλα λόγια, η ανάπτυξη μας, όπως σε κάθε μικρό-σύμπαν, ξεπηδά από μέσα μας και όχι το αντίστροφο. Γιατί λοιπόν δεν αναπτυσσόμαστε ; Τι είναι αυτό που μας σταματά και μας εγκλωβίζει ; Μόνον η σκέψη μας ! Αυτή που μπορεί να μας κρατήσει υγιείς, όσο και να μας χαντακώσει !
ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΘΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΑΥΤΟΕΞΕΛΙΞΗΣ ΜΑΣ , ΑΛΛΑ ΚΑΠΟΥ ΣΚΑΛΩΣΕ ΤΟ ΓΡΑΝΑΖΙ !
Το γέλιο μας, η χαρά μας, η λύπη μας, η απελπισία μας, η ανοδική μας πορεία, η αναγέννησή μας, ξεπηδά από μέσα μας, για έναν ακόμα λόγο. Για να λάβει υλική μορφή στην ανάλογη συχνότητα / ταλάντωση της ύλης. Αναλύει ό,τι έχει συγκεντρωθεί από τις εξωτερικές επιρροές, φιλτραρίζεται στον υδάτινο εσώτερο κόσμο και αποδίδει τα δέοντα προς τα έξω και εν συνεχεία αγκαλιάζει , σε όλο πιο διαστελλόμενη μορφή, την εκάστοτε ολότητα (είτε σε ατομικό είτε στο άπειρο συμποντικό) κυκλικά- περιμετρικά, μέχρι να επιστρέψει ξανά στο επίκεντρο κουβαλώντας την νέα τροφή για την επόμενη διεργασία.
Τόσο σημαντική είναι ως νομοτελειακή φυσική λειτουργία, η εσωτερική ψυχολογική ισορροπία, που έγινε εργαλείο σε επιτήδειους επιστήμονες, της μεταφυσικής, του μυστηριακού, του μεταβατικού, της ψυχολογίας, της ιατρικής κ.α. , ώστε εμείς να είμαστε δέσμιοι αποτρεπτικών ιδεολογιών ή παραμορφωμένων επιμέρους πληροφοριών, έρμαια μιας έρπουσας Οικονομικής δύναμης που εκμεταλλεύτηκε ιερά και όσια !
Στο θαυμάσιο βιβλίο “συζήτηση με τον Θεό” του Neale Donald Walschεκδόσεις “Δυναμική επιτυχίας “ , ο Θεός σε ερώτηση απάντησε, πως η Αλήθεια είναι πίσω και ανάμεσα στα όσα ο άνθρωπος νομίζει ότι γνωρίζει ! Όχι όμως σε όλα αυτά που ακολουθεί στην ζωή του !
Είθε να είναι αλήθεια, πως έγγυται η ώρα της μετάβασης μας στο επόμενο επίπεδο, μετά από 26.000 χρόνια. Πόσες φορές εξάλλου δεν μας έχουν απομυθοποιήσει, το πέρασμα από τοίχους, φαντάσματα , UFO ;
Είθε να είναι αλήθεια, πως έγγυται η ώρα της μετάβασης μας στο επόμενο επίπεδο, μετά από 26.000 χρόνια. Πόσες φορές εξάλλου δεν μας έχουν απομυθοποιήσει, το πέρασμα από τοίχους, φαντάσματα , UFO ;
Ίσως το πιό αληθινό ορόσημο, να είναι η ευθυγράμμιση μας με τον πατέρα Ήλιο- Απόλλωνα. Γιατί ΟΧΙ. Οι σκεπτομορφές και οι κόσμοι τους δεν είναι κατά δικοί μας ; Δεν μετατρέπονται σε λεπτοφυείς μορφές ; Ε, μου αρέσει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Οπότε μη αναλύοντας εκταινέστερα ένα θέμα, δεν θα έχουμε περισσότερα εφόδια, ώστε να μπορούμε να διακρίνουμε ευκολότερα, τα όσα ίσως ακολουθούν, από διάφορες πλευρές και μορφές.
Σημασία έχει ο φόβος του άγνωστου, να μην μας καθηλώνει. Οι σκέψεις μας , οι απόψεις μας οφείλουμε να στηρίζονται στα πιο γερά θεμέλια που είμαστε ικανοί να κατασκευάσουμε.
Το "απλά τίποτα δεν υπάρχει πέραν αυτού" ή οτιδήποτε άλλο, δεν μας αφήνει περιθώρια να αποφύγουμε τις πραγματικές ορατές φάκες , που πιθανόν να στηθούν !
Καλές Συμπαντικές διαδρομές
Φιλε μου ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα.
Φιλε μου ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου