“Αν ενωθώ με τους άλλους θα χάσω την ελευθερία μου. Ένας πνευματικός άνθρωπος μόνος του μπορεί να δουλέψει καλύτερα, Ελεύθερος άνθρωπος παλεύει για την Ελευθερία. Δέκα ελεύθεροι άνθρωποι, ενωμένοι, χάνουν την ελευθερία τους. Εκείνο που χρειάζεται είναι ν’ ακολουθήσεις τον δρόμο σου ως την άκρη. Η αξία του δρόμου είναι να μη σταματήσεις ποτέ!” Ν.Κ.
Αυτή είναι και η Ελευθερία του παίχτη που παίζει για να κερδίσει και όχι για να μην χάσει. Είναι η Ελευθερία στο μοναχικό μονοπάτι του πολεμιστή κι αυτή η Ελευθερία είναι και η Ευτυχία του. «Δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιός είσαι» το ‘χεις ξανακούσει έτσι; Αν κάνεις παρέα με τσακάλια θα μάθεις πως να τρως ψοφίμια.
Αν κάνεις παρέα με τον αετό θα μάθεις να πετάς. Τόσο απλό. Αλλά αυτό που είναι πραγματικά καταπληκτικό, είναι πως από τους πλέον ακατάλληλους ανθρώπους που Εσύ έχεις αφήσει να είναι στην ζωή σου, ζητάς συμβουλές, γνώμες, απόψεις, καθοδήγηση, βοήθεια, συμπαράσταση. Αυτό που εισπράττεις ενώ δεν σε ικανοποιεί πάντα, το δέχεσαι και λες το βαρύγδουπο «Έτσι είναι η ζωή». Δεν είναι έτσι η ζωή, οι άνθρωποι που συναναστρέφεσαι είναι έτσι και ΕΣΥ, επιτρέπεις σε ασήμαντους να καθορίζουν τις επιλογές σου, την ζωή σου, την Ελευθερία σου.
Με κάποιους ανθρώπους θα περάσεις ένα βράδυ, με άλλους θα περάσεις περισσότερα, με άλλους μια ζωή, με κάποιους θα επενδύσεις τα χρήματα σου, τα συναισθήματα σου, το μέλλον σου. Κοίτα προσεκτικά που θα σταματήσεις να ζητήσεις οδηγίες για τον δρόμο της ζωής σου. Σοφός είναι αυτός που όταν χρειάζεται συμβουλή, καθοδήγηση η οδηγία, Ξέρει που η ποιόν θα ρωτήσει. [1]
«Δεν θα ήθελα να πεθάνω ποτέ. Μ’ ενδιαφέρει η ζωή, ο άνθρωπος -όχι οι άνθρωποι όλοι μαζί.» Ν.Κ.
Ένας Αρμένης ποιητής είπε κάποτε: «Ο πιθηκάνθρωπος ξεκίνησε να γίνει άνθρωπος, αλλά δεν έφτασε ακόμα.» Ν.Κ.
«Με στοίχημα, σε χίλια χρόνια, μπορεί ο άνθρωπος να γίνει ευτυχισμένος! Ένας χωρικός πήρε έναν κόρακα, για να εξακριβώσει αν αλήθεια ζει εκατό χρόνια, μα ο χωρικός πέθανε πρώτος! Έτσι κι εγώ, και χίλια χρόνια αν ζήσω, δεν θα προφτάσω να δω τους ανθρώπους ευτυχισμένους.» Ν.Κ.
« Τα μεγαλύτερα εμπόδια στην ευτυχία του ανθρώπου; Είναι η έλλειψη πίστης σ’ ένα ιδανικό ανώτερο από το Εγώ του. Αν δεν πιστεύει κανείς σ’ ένα πράγμα ανώτερο από τον ΕΓΩ του, δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος.» Ν.Κ.
Οι άνθρωποι στην κατάσταση του ΕΓΩ, δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν διαφοροποιημένες ή ταυτόσημες έννοιες. Με αποτέλεσμα να θεωρούν άλλο το “Εγώ” κι άλλο τον εγω-ισμό και άλλο την εγωπάθεια ενώ δεν διαφοροποιούνται, είναι έννοιες ταυτόσημες και συνώνυμες. Από την άλλη ταυτοποιούν έννοιες διαφορετικές με αποτέλεσμα κατά την άποψη του Εγώ, η αγάπη, το σεξ και ο έρωτας να είναι το ίδιο, ενώ δεν είναι. Να θεωρούν και μάλιστα να πιστεύουν κι από πάνω πως, τα αισθήματα και τα συναισθήματα, είναι το ίδιο, ενώ δεν είναι. Πως η ανθρωπομάζα – λαός, όχλος και το Gestalt είναι το ίδιο, ενώ είναι εκ διαμέτρου αντίθετες, έννοιες και καταστάσεις.
Ο άνθρωπος στην κατάσταση του ΕΓΏ –του ασήμαντου εγώ [4] του τέρατος με τα 5.000 κεφάλια- είναι απλά βλάκας και το μόνο που κάνει είναι, με χιλιάδες λέξεις, που φροντίζει να αλλοιώνει ή να μπερδεύει τον ορισμό τους, για να δικαιολογεί αλλά και να αντέχει, την βλακεία του. Μερικές φορές αυτό το αποκαλεί ‘φιλοσοφία’, άλλοτε ‘αναζήτηση’, ‘επιστήμη’ ή όπως αλλιώς του ‘ρθει.
Αν πετυχαίνει να βιώσει Ευτυχία ή Ελευθερία, καμία απολύτως σχέση. Αν δεν είναι ικανός κάποιος να είναι ο ίδιος ευτυχισμένος, τι θα δώσει, τι θα απλώσει γύρω του, μα την μιζέρια και την βλακεία που κουβαλάει [5] γιατί απλά δεν διαθέτει τίποτε άλλο, όπως και ο Αρμένης στην πιο πάνω ιστορία, θα περιμένουμε πολύ, μέχρι οι πιθηκάνθρωποι του Εγώ, να γίνουν άνθρωποι.
Ο Κάρλ Γκούσταβ Γιούνγκ, αναφέρει σε ερευνητικό κείμενο του: «Σύμφωνα με τους Ινδιάνους, οι λευκοί είναι όλοι τρελοί. Μόνο οι τρελοί επιβεβαιώνουν την σκέψη με το κεφάλι τους. Αυτή η παρατήρηση με άφησε έκπληκτο και ρώτησα τον ινδιάνο αρχηγό να μου πει με τί σκεφτόταν αυτός. Μου απάντησε ότι σκεφτόταν με την καρδιά». Σκέφτονται χωρίς το εγώ, χωρίς τις λέξεις του και τα συναισθήματα του.
«Ο πόλεμος θα σταματήσει όταν ο πιθηκάνθρωπος γίνει άνθρωπος! Ο μεγαλύτερος κίνδυνος σήμερα είναι η διάσταση που υπάρχει ανάμεσα στον διανοητικό και στον ηθικό άνθρωπο.Ο διανοητικός άνθρωπος έχει φθάσει στο μαγικό, στο υπεράνθρωπο, ενώ ηθικά είναι ανάπηρος. Όταν αρμονισθούν αυτά τα δύο, τότε θ’ αποκτήσει κι η ανθρωπότητα το ισοζύγιο και θα γίνει ευτυχισμένη. Ο σημερινός άνθρωπος μου θυμίζει τον θηριοδαμαστή που μπήκε στο κλουβί των θηρίων νομίζοντας πως η τίγρη ήταν γυμνασμένη.» Ν.Κ.
Οι έννοιες «πυρηνική σχάση» και «πυρηνική σύντηξη» έχουν διδαχθεί στα σχολεία μας και οι περισσότεροι γνωρίζουν τα στοιχειώδη ως προς αυτές. Οπότε, στο συγκεκριμένο άρθρο δε θ’ αναλύσουμε τους επιστημονικούς όρους αλλά θα επιχειρήσουμε μια φιλοσοφική προσέγγιση αυτής της ιστορίας που, ναι μεν ξεκινάει απ’ τις αρχές του 20ου αιώνα αλλά υπάγεται σε μια γενικευμένη τάση της ανθρωπότητας τόσο παλιά, όσο και η ίδια η ανθρωπότητα. Η ιστορία μας διδάσκει ότι στις αρχές του 20ουαιώνα, οι άνθρωποι γνώρισαν τις έννοιες «σύντηξη» και «σχάση».
Στην 1η περίπτωση «ενοποίηση» ενώ στη 2η περίπτωση «διάσπαση».
Στην 1η περίπτωση παράγεται καθαρή ενέργεια ενώ στη 2η περίπτωση απόβλητα άκρως επικίνδυνα για τον άνθρωπο και το περιβάλλον.
Στην 1η περίπτωση χρησιμοποιείται ως πρώτη ύλη νερό, που αποτελεί τα 2/3 του πλανήτη ενώ στη 2η περίπτωση ουράνιο, ένα εξαιρετικά σπάνιο στοιχείο.
Στην 1η περίπτωση, μέσω της θέρμανσης, ενώνονται οι πυρήνες ελαφρών στοιχείων σε βαρύτερα ενώ στη 2ηπερίπτωση έχουμε διαίρεση ενός ατόμου με ιδιαίτερα βαρύ πυρήνα σε δύο, γενικά, πυρήνες ελαφρύτερων στοιχείων.
Στην 1η περίπτωση παράγεται καθαρή ενέργεια ενώ στη 2η περίπτωση απόβλητα άκρως επικίνδυνα για τον άνθρωπο και το περιβάλλον.
Στην 1η περίπτωση χρησιμοποιείται ως πρώτη ύλη νερό, που αποτελεί τα 2/3 του πλανήτη ενώ στη 2η περίπτωση ουράνιο, ένα εξαιρετικά σπάνιο στοιχείο.
Στην 1η περίπτωση, μέσω της θέρμανσης, ενώνονται οι πυρήνες ελαφρών στοιχείων σε βαρύτερα ενώ στη 2ηπερίπτωση έχουμε διαίρεση ενός ατόμου με ιδιαίτερα βαρύ πυρήνα σε δύο, γενικά, πυρήνες ελαφρύτερων στοιχείων.
Η 1η περίπτωση είναι ο τρόπος που παράγουν ενέργεια τα άστρα ενώ η 2η περίπτωση είναι ο τρόπος που ΕΠΕΛΕΞΕ να παράγει ενέργεια ο άνθρωπος της Γής! Ω μα τι “πρωτότυπο”! (Σας θυμίζουν τίποτα όλα τα παραπάνω; Μήπως σας έρχεται στο νου το πασίγνωστο πλέον «Διαίρει και Βασίλευε»;) Ας προβληματιστούμε λιγάκι… Γιατί λοιπόν ο άνθρωπος, ενώ γνώριζε και τις δύο έννοιες για παραγωγή ενέργειας, επέλεξε να χρησιμοποιήσει μονάχα τη μια και όχι την άλλη; Σάμπως δε γνώριζε ότι αυτή του η επιλογή είχε πολλά μειονεκτήματα και οδηγούσε σε μόλυνση και καταστροφή; (όπως κάθε διάσπαση – διαχωρισμός…) Ή μήπως “κάποιος” θέλει να διαιωνίζεται καθ’ όλη την ιστορία της Ανθρωπότητας το γνωστό «Διαίρει και Βασίλευε»… [2]
Δεν είσαι το κέντρο του κόσμου, Κανείς μας δεν είναι !!: Αρκεί να απαλλαγούμε κάπως από την αποχαύνωση για να δονήσει το μέλλον μέσα μας. Αρκεί να ανοίξουμε μόνο τα μάτια μας για να διαπιστώσουμε ότι ο άνθρωπος, φορτωμένος με τόσες και τόσες ατέλειες, με το ασήμαντο εγώ του, το τέρας με τα 5.000 κεφάλια να τον διαφεντεύει, δεν μπορεί να είναι και σίγουρα δεν είναι, το τελευταίο και πιο τελειοποιημένο μοντέλο της φύσης.
Αρκεί να το θελήσουμε και να αρχίσουμε να “βλέπουμε” αντί να κοιτάμε σαν αποχαυνωμένοι, για να καταλάβουμε ότι αν μέσα μας μπορέσουμε να δούμε ίχνη από το μέλλον, αυτό το μέλλον θα μπορεί πια να υπάρχει πλασμένο σε κάποιο μέρος, σε κάποια διάσταση, σε κάποιο κλειδί της ίδιας της φυσιολογίας μας, που αυτή τη στιγμή μας διαφεύγει. Αν δεν μπορέσουμε να δούμε αυτά τα ίχνη, αυτό το μέλλον ποτέ δεν θα υλοποιηθεί στον κόσμο της ύλης. Θα εξακολουθήσουμε να ζούμε στον εφιαλτικό πολιτισμό των πόλεων αγνοώντας τον άπειρο κόσμο της φύσης. [3]
Μέσω της ημιβαρβαρότητάς μας στο σώμα και στις επιθυμίες, έχουμε κρυφή πρόσβαση παντού όπου δεν είχε μια ευγενής εποχή και προπαντός πρόσβαση στο λαβύρινθο των ανολοκλήρωτων κουλτουρών και σε κάθε ημιβαρβαρότητα που υπήρξε μέχρι τώρα πάνω στη γη και στο βαθμό που το σημαντικότερο μέρος της ανθρώπινης κουλτούρας μέχρι τώρα ήταν ημιβαρβαρότητα, η «ιστορική αίσθηση» σημαίνει σχεδόν την αίσθηση και το ένστικτο για καθετί, το γούστο και τη γλώσσα για καθετί: πράμα που αποδεικνύει πως είναι μια μη ευγενής αίσθηση.
Για παράδειγμα, απολαμβάνουμε τον Όμηρο και πάλι: Ίσως είναι το ευτυχέστερο προχώρημά μας το ότι ξέρουμε πώς να εκτιμήσουμε τον ‘Όμηρο, που οι άνθρωποι μιας ευγενούς κουλτούρας (όπως οι Γάλλοι του 17 αι., σαν τον Σεντ Εβρεμόν, που τόνε κατηγορούσε για το ευρύ πνεύμα του και σαν τον τελευταίο αντίλαλό τους, τον Βολταίρο) δε μπορούσαν και δε μπορούν να αφομοιώσουν τόσο εύκολα -τον Όμηρο, τον οποίο δύσκολα επέτρεπαν στον εαυτό τους να τον απολαύσουν.
Το κατηγορηματικό Ναι κι Όχι της γεύσης τους, η εύκολα προκαλούμενη αηδία τους, η διστακτική επιφύλαξη τους απέναντι σε καθετί ξένο, ο φόβος τους για την ανοστιά ακόμη και μιας ζωηρής περιέργειας και γενικά κείνη η απροθυμία μιας ευγενούς κι αυτάρκους κουλτούρας να δεχτεί μια καινούργια επιθυμία, μιαν ανικανοποίηση με τη δική της κουλτούρα, ένα θαυμασμό για ό,τι είναι ξένο: Όλα αυτά τους προδιαθέτουν να βλέπουν με δυσμένεια ακόμη και τα καλύτερα πράγματα στον κόσμο, που δεν είναι ιδιοκτησία τους και που δε μπορούν να γίνουν λεία τους και καμιά αίσθηση δεν είναι τόσο ακατανόητη σε τέτοιους ανθρώπους όσο η ιστορική αίσθηση κι η δουλοπρεπής πληβεία περιέργειά της. Νίτσε
«Ποιο είναι το πολυτιμότερο πράγμα στον κόσμο; Για μένα είναι ο χρόνος. Όπως είπε ο αισθητικός Μπέρναρντ Μπέρενσον, που αποτραβήχτηκε στη Φλωρεντία κι είναι ενενήντα χρονώ, μου έρχεται να κατέβω στο δρόμο και ν’ απλώσω το χέρι μου στους διαβάτες και να τους πω: «Δώστε μου λίγο από το χρόνο που χάνετε.». Ν.Κ.
Ο Χρόνος υπάρχει πάντα όπου υπάρχει η λέξη “υπάρχει” και “πάντα”. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως υπάρχει πάντα. Αυτές οι δύο λέξεις, “υπάρχει” και “πάντα” αλλά και οι λέξεις γενικότερα κάνουν τον χρόνο στην γραμμική του μορφή να υπάρχει. Ο κόσμος των λέξεων και των σκέψεων αλλά και ο τρόπος που τα χρησιμοποιούμε κάνουν τον χρόνο να υπάρχει. Άλλωστε αυτές είναι που δημιουργούν και τον χρόνο και τον χώρο.
Στον νέο κόσμο ο άνθρωπος είναι αιχμάλωτος του Χρόνου, είναι αιχμάλωτος σε έναν αριθμητικό υπολογισμό ωρών, λεπτών, ετών. Ο χρόνος ποτέ δεν φτάνει και αν κάποια στιγμή έχει λίγο παραπάνω ή δεν ξέρει τι να τον κάνει ή τον σπαταλάει σε ανοησίες. Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του δεν υπάρχουν αλλά και ούτε που ξέρει ο άνθρωπος αν υπάρχει αυτό που δεν έχει. Πάντα έτσι ήταν στο γραμμικό κόσμο του “Εγώ” [4] ο άνθρωπος και όλα τα όντα που συνυπάρχουν μαζί του, οργανικά και ανόργανα, είναι κάτω από την κηδεμονία, την εξουσία και τα καπρίτσια του χρόνου.
Υπάρχει ο χρόνος; Όπως τον αντιλαμβανόμαστε και όπως μας χρησιμοποιεί; “Θέλω να κάνω αυτό ή το άλλο αλλά δεν έχω χρόνο” ή “Δεν προλαβαίνω τρέχω όλη την ώρα” ή “καλή νέα χρονιά” και άλλα τέτοια όμορφα λόγια και σκέψεις σου δίνουν την εντύπωση ότι ο χρόνος υπάρχει. Αλλά η σύγχρονη επιστήμη και ειδικά η Κβαντική θεωρία αλλά και η θεωρία του Χάους και τα Fractal και εν μέρη η θεωρία της σχετικότητας λένε ότι ο χρόνος όπως τον μετράς καθημερινά είτε τον κυνηγάς είτε σε κυνηγάει, Δεν υπάρχει. Όχι με την έννοια που έχεις μάθει να του δίνεις.
[2] Σχάση ή Σύντηξη;
[4] Εγώ ή Gestalt
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου