Όσο περισσότερο φόβο έχουμε μέσα μας, τόσο περισσότερα
αρνητικά συναισθήματα βιώνουμε - πόνο, θλίψη, αδικία, ζήλια,
θυμό ή ενοχές. Εγκλωβιζόμαστε στον νου, χάνεται η
συνειδητότητα, χάνεται ο παρατηρητής και δεν μπορούμε να
ζήσουμε πια στο παρόν. Έτσι ζούμε σε δύο ανύπαρκτους
χρόνους: στο παρελθόν και στο μέλλον.
Ζούμε στο παρελθόν νιώθοντας πίκρα, αδικία, παράπονο, θυμό και ενοχές, για πράγματα που
πιστεύουμε ότι δεν θα έπρεπε να είχαν γίνει, ή που έγιναν και μας βλάψανε. Πρόσφατα είχα μία
συζήτηση με έναν άντρα που εδώ και 40 χρόνια δεν έχει ξεπεράσει το γεγονός ότι δεν
παντρεύτηκε τη γυναίκα που ήθελε. Για 40 χρόνια ζει στο παρελθόν. Ζει τον πόνο της απόρριψης
από αυτή τη γυναίκα. Και είναι σχεδόν νεκρός. Ουσιαστικά είναι σαν να μην ζει. Και έχει γεράσει
πάρα πολύ.
Όλη η δυστυχία μας, η πίκρα, ο πόνος, ο θυμός, ακόμα και οι ενοχές και η ντροπή που
αισθανόμαστε, δεν έχουν θέση στο παρόν. Αφορούν κάτι που έχει γίνει στο παρελθόν. Και αν
αυτά τα συναισθήματα υπάρχουν μέσα μας, δεν μπορούμε να ζήσουμε στο παρόν. Είναι σαν να
ζούμε κάτι που δεν υπάρχει πια και το κρατάμε με τον νου μας. Αυτό μας φθείρει και μας εμποδίζει
να βιώσουμε τη χαρά, την επίγνωση και τη μοναδική αλήθεια, που είναι η παρούσα στιγμή.
Η αλήθεια είναι αυτό που συμβαίνει εδώ και τώρα. Το παρελθόν είναι ανύπαρκτο. Και το παρελθόν
δεν είναι ένα γεγονός. Είναι μία ερμηνεία ενός γεγονότος. Ένας άλλος άντρας που θα τον
απέρριπτε μια γυναίκα, θα έλεγε "εντάξει, υπάρχουν κι άλλες γυναίκες", ή "και μόνος μου καλά
είμαι", ή "μάλλον έτσι έπρεπε να γίνουν τα πράγματα αφού έτσι έγιναν", ή "εμπιστεύομαι τη σοφία
της ζωής και τις δυνάμεις μου", κ.ο.κ. Δεν υπάρχει το παρελθόν. Υπάρχει μόνο η ερμηνεία του
παρελθόντος.
Ο άλλος χρόνος είναι το μέλλον. Όλοι οι φόβοι μας, το άγχος και οι έγνοιες αφορούν το μέλλον.
Φοβόμαστε ότι κάτι κακό μπορεί να συμβεί. Πολύ σπάνια ο φόβος και το άγχος αφορούν το
δευτερόλεπτο που κυλάει αυτή τη στιγμή. Ο μόνος λόγος που θα φοβόμουν τώρα, θα ήταν αν το
κτήριο άρχιζε ξαφνικά να κουνιέται και να καταρρέουν οι τοίχοι. Ή αν έμπαινε ένα πεινασμένο
λιοντάρι στο δωμάτιο. Μόνο σ' αυτές τις περιπτώσεις θα μπορούσε ο φόβος να αφορά το παρόν.
Αλλιώς ο φόβος αφορά σκέψεις του τύπου "τι μπορεί να πάθω όταν γεράσω", "ποια θα είναι η
οικονομική μου κατάσταση στο μέλλον", "πώς θα είναι η υγεία μου στο μέλλον", "πώς θα είναι τα
παιδιά μου στο μέλλον", κ.ά. Όλα αυτά αφορούν το μέλλον.
Όταν ζω στο παρόν απελευθερώνομαι αμέσως από ένα τεράστιο βάρος συναισθημάτων: την
πίκρα, τον πόνο, τον θυμό, τις ενοχές και την ντροπή από το παρελθόν, και όλο το φόβο και το
άγχος που αφορούν το μέλλον. Το 90% από όλα αυτά που φοβόμαστε ότι θα συμβούν στο
μέλλον, δεν συμβαίνουν ποτέ. Και αυτά που συμβαίνουν δεν είναι ποτέ τόσο φοβερά όσο τα
φανταζόμασταν. Είναι άλλο πράγμα να οργανώνω το μέλλον μου και άλλο να αγχώνομαι και να
φοβάμαι γι' αυτό. Όταν θέλω να οργανώσω ένα ταξίδι, θα κάνω την έρευνα που χρειάζεται και θα
πάρω τις απαραίτητες αποφάσεις. Είναι περιττό να αγχώνομαι και να φοβάμαι για το τι μπορεί να
συμβεί σ' αυτό το ταξίδι στο μέλλον.
Για να μπορέσουμε να ολοκληρώσουμε το σκοπό της ζωής μας, που είναι το βίωμα του αληθινού
μας εαυτού, πρέπει να ζούμε στο παρόν. Γι' αυτό χρησιμοποιούμε και τον διαλογισμό. Εστιάζουμε
την προσοχή μας σε ένα αντικείμενο του παρόντος και φέρνουμε τον νου ξανά και ξανά σ' αυτό το
σημείο, μέχρι να διαλυθούν οι αυτόματοι μηχανισμοί του νου και να βιώσουμε την αληθινή μας
φύση. Και η αληθινή μας φύση είναι η αγνή συνειδητότητα. Μέσα σ' αυτή τη συνειδητότητα
γεννιέται ο νους που αποτελεί ένα εργαλείο για τη δημιουργία, την έκφραση και την εξέλιξή μας σ'
αυτόν τον υλικό κόσμο. Ο νους γεννήθηκε για να υπηρετεί τη συνειδητότητα. Δεν μπορεί να
υπάρξει νους χωρίς συνειδητότητα. Η συνειδητότητα όμως μπορεί να υπάρξει χωρίς τον νου.
*Απόσπασμα από ομιλία του Ηλία Ρόμπερτ Νατζέμυ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου