Ο Κόσμος, δεν είναι η αιτία που υπάρχει κάποιος Παρατηρητής, αλλά "ο Κοσμος, είναι το Αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης αυτού του Παρατηρητή με την Αιτία"...
Στο άρθρο αυτό λοιπόν, θα περιγράψουμε τον τρόπο που δημιουργείται ο αισθητός κόσμος, βλέποντάς τον με τη ματιά ενός σύγχρονου παρατηρητή, αφήνοντας απ έξω οποιαδήποτε άλλη πληροφορία η οποία θα μπορεί να σχετίζεται με αυτό το θέμα, όπως θρησκεία ή και μεταφυσική…
Ο κόσμος αυτός λοιπόν γύρω μας, ο τρισδιάστατος κόσμος που μάθαμε να αναγνωρίζουμε ως μοναδικό και πραγματικό, είναι απλά το σύνολο των σημάτων που λαμβάνουμε συνεχώς από το περιβάλλον μας και τα οποία μπορούν να αποκωδικοποιηθούν από τις αισθήσεις μας… Οτιδήποτε άλλο υπάρχει, είναι αόρατο, άδηλο και μη αισθητό… Όμως όλος αυτός ο κόσμος που αναγνωρίζουμε ως πραγματικό, εμφανίζεται μεν μέσα στις τρεις γνωστές και ορατές διαστάσεις, αλλά ξεκινά από το αόρατο μέρος του. Ένα μέρος του κόσμου αυτού, υπάρχει αόρατα, πέραν της 3ης διάστασης, δηλαδή στην 5η και 4η διάσταση, των οποίων η ουσία και των δύο μεν σχετίζεται με το "χρόνο", αλλά το μέτρο (σε αντιστοιχία του μήκους της 1ης, του πλάτους της 2ης και του ύψους της 3ης), σχετίζεται με τους όρους "προσδοκία" για την 5η και "διάρκεια" για την 4η αντίστοιχα...
1. Η εμφάνιση του αισθητού κόσμου
Για να κατανοήσουμε τις -πέραν της 3ης- αυτές υπερδιαστάσεις, θα πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε τον τρόπο που δημιουργείται ο δικός μας αισθητός κόσμος. Αυτός που ονομάζεται πραγματικός, ο οποίος υπάρχει γύρω μας συνεχώς και μέρος του οποίου είναι τόσο τα δικά μας τα σώματα όσο και όλων των άλλων πλασμάτων, αντικειμένων και καταστάσεων στο σύμπαν που γνωρίζουμε. Σύμφωνα με τις σύγχρονες αντιλήψεις της κβαντικής θεώρησης των πραγμάτων λοιπόν, ο αισθητός κόσμος υπάρχει μέσω του κάθε «παρατηρητή» που αλληλεπιδρά μαζί του και στον οποίον γίνεται μοναδικά αισθητός. Η εμφάνιση δηλαδή του κόσμου γύρω μας, εξαρτάται αποκλειστικά από τον κάθε παρατηρητή, μιας και γίνεται αντιληπτός μονάχα στις δικές του πέντε γνωστές αισθήσεις και μετριέται ή από τα όργανα αυτών των αισθήσεών του (όπως μάτια, αυτιά, γλώσσα, δέρμα και μύτη) ή από τα όργανα τα οποία έχει κατασκευάσει ο ίδιος για τον σκοπό αυτό, (όπως μέτρα, ρολόγια, ημερολόγια κλπ.)…
Ο παρατηρητής δηλαδή στην ουσία, είναι -ο ίδιος- φορέας της υλοποίησης του κόσμου, αν όχι ο δημιουργός της μορφής που λαμβάνει τελικά… Κι αυτό διότι ο αισθητός κόσμος δημιουργείται ακριβώς στο όριο των δύο διαστάσεων 4ης και 3ης. Στο σημείο που η μία αγγίζει την άλλη… Και η δημιουργία του αυτή, δεν είναι τίποτε άλλο από την εμφάνιση της μορφής του κόσμου στον παρατηρητή… Δηλαδή η λήψη ενός ενεργού σήματος από τον παρατηρητή και η αποκωδικοποίηση του σήματος αυτού από τις αισθήσεις του. Ο παρατηρητής όμως (στην ουσία τα αισθητήρια όργανά του) βρίσκεται μονάχα μέσα στο «χώρο» των τριών διαστάσεων και όχι πέραν αυτής… Ο «χώρος» της 4ης διάστασης -από τον οποίο προέρχεται το σήμα-, είναι αόρατος στον παρατηρητή μας… Αυτό σημαίνει, ότι –δυνητικά- ο κόσμος γύρω μας υπάρχει μονάχα όσο υπάρχει κάποιος παρατηρητής… Ένας παρατηρητής, ο οποίος διαθέτει τις πέντε γνωστές αισθήσεις… -για αυτό λέγεται και «αισθητός κόσμος»-… Πράγμα που σημαίνει, ότι αν απουσιάζει ο οποιοσδήποτε παρατηρητής από το χώρο των τριών διαστάσεων, τότε απλά, κόσμος δεν υπάρχει… Όχι «δεν τον παρατηρεί κάποιος», αλλά αυτός ο κόσμος«δεν υπάρχει» ολοκληρωτικά…
2. Το ενεργό σήμα στις αισθήσεις του παρατηρητή
Είπαμε παραπάνω ότι, η εμφάνιση του αισθητού κόσμου συμβαίνει μόλις γίνει η λήψη ενός ενεργού σήματος από τον παρατηρητή και η αποκωδικοποίηση του σήματος αυτού από τις αισθήσεις του. Άρα στον παρατηρητή ο οποίος βρίσκεται μέσα στο χώρο των τριών διαστάσεων, φτάνει ένα ενεργό σήμα, το οποίο αποκωδικοποιείται από τις αισθήσεις του σαν εικόνα, ήχος, γεύση, άρωμα ή άγγιγμα… Από πού έρχεται όμως αυτό το ενεργό σήμα… Αφού ο κόσμος δημιουργείται στο όριο ανάμεσα στην 3η και 4ηδιάσταση και ο παρατηρητής βρίσκεται μέσα στην 3η διάσταση -μαζί με τον κόσμο που μορφοποιείται από αυτόν-, τότε το ενεργό αυτό σήμα έρχεται από τον αόρατο χώρο της 4ης διάστασης… Προσπίπτει πάνω στο όριο των δύο διαστάσεων (3ηςκαι 4ης) και διαπερνώντας το φτάνει στα όργανα των αισθήσεων του παρατηρητή, τα οποία το αποκωδικοποιούν μορφοποιώντας όλο αυτό το σύμπαν γύρω μας. Σύμφωνα με την κβαντική θεώρηση, η διαδικασία αυτή της αποκωδικοποίησης ενός ενεργού σήματος και η μετατροπή του σε υλικό κόσμο, λέγεται «κβαντική κατακρήμνιση»… Δηλαδή τι συμβαίνει…
Οτιδήποτε υπάρχει μέσα στην 4η διάσταση, είναι -για τις αισθήσεις του παρατηρητή- αόρατο και μη υλικό… Ο χώρος δηλαδή πέραν της 3ηςδιάστασης είναι καθαρά ενεργειακός αποτελούμενος από ενεργά πεδία πληροφορίας… Προσέξτε τον όρο αυτό «ενεργά πεδία πληροφορίας». Άρα, το ενεργό σήμα που φτάνει στο όριο της 3ης διάστασης και το οποίο λαμβάνει τελικά ο παρατηρητής, προέρχεται από το ενεργό αυτό πεδίο πληροφορίας, το οποίο βρίσκεται αόρατο μέσα στην 4η διάσταση, αλλά και εφαπτόμενο στο όριο της 3ης. Ένα ενεργό πεδίο δηλαδή, βρισκόμενο αόρατο πέραν της 3ηςδιάστασης, περιμένει σε κατάσταση αναμονής, κάποιον παρατηρητή ο οποίος να βρεθεί στην 3η διάσταση και να το ενεργοποιήσει παρατηρώντας το… Μόλις υπάρξει αυτό το γεγονός και κάποιος παρατηρητής βρεθεί μέσα στον τρισδιάστατο χώρο, συμβαίνει το εξής… Η αλληλεπίδραση του παρατηρητή με το όριο των δύο διαστάσεων, δημιουργεί ένα μοναδικό σωματίδιο-καταλύτη (σωματίδιο Higgs), το οποίο μετατρέπει το ενεργειακό σήμα σε υλική μορφή… Μετατρέπει δηλαδή, το σημείο του πεδίου το οποίο εφάπτεται στο όριο των διαστάσεων (3ης και 4ης), σε «υλικό αισθητό κόσμο»… Ο παρατηρητής δηλαδή, έχει τέτοιες ιδιότητες, οι οποίες έχουν την ικανότητα και δυνατότητα, ώστε, το ενεργειακό πεδίο πληροφορίας -το οποίο βρίσκεται αόρατο μέσα στο χώρο της 4ηςδιάστασης και εφάπτεται του χώρου στον οποίο αναπτύσσεται ο τρισδιάστατος κόσμος- να το μετατρέπουν στον υλικό αισθητό κόσμο τον οποίο γνωρίζουμε και μέσα στον οποίο ζούμε…
3. Τέταρτη διάσταση: Όλες οι στιγμές του «τώρα»
Τι είναι η 1η διάσταση; Μια ευθεία γραμμή… Δηλαδή μια σειρά, από άπειρα σημεία (μηδενικές διαστάσεις) ενωμένα μεταξύ τους παράλληλα. Τι είναι η 2η διάσταση; Ένα επίπεδο… Δηλαδή μια σειρά, από άπειρες ευθείς γραμμές (1ες διαστάσεις), ενωμένες μεταξύ τους παράλληλα. Τι είναι η 3η διάσταση; Ένας κύβος… Δηλαδή μια σειρά από άπειρα επίπεδα (2ες διαστάσεις), ενωμένα μεταξύ τους παράλληλα… Άρα κάθε διάσταση, εμπεριέχει άπειρες διαστάσεις της μικρότερης διάστασης κι αυτό είναι κάτι το οποίο πρέπει να κατανοήσουμε βαθιά… Γιατί; Διότι και ο κόσμος που γνωρίζουμε είναι τρισδιάστατος… Ολόκληρος ο αισθητός κόσμος είναι η 3ηδιάσταση… Άρα η 4η διάσταση (η ο ποία είναι η αμέσως μεγαλύτερη της 3ης), περιέχει άπειρους τρισδιάστατους κόσμους ενωμένους μεταξύ τους παράλληλα… τους δικούς μας κόσμους, όχι άλλους ξένους ή εξωγήινους… Η 4ηδιάσταση, εμπεριέχει σε άπειρο αριθμό, τον κόσμο τον οποίο γνωρίζουμε και στον οποίο ζούμε…
Πως γίνεται αυτό… Ο κόσμος που γνωρίζουμε σαν πραγματικό, είναι μονάχα «Τώρα»… Μόνο αυτό ζούμε… Μονάχα το «τώρα» είναι υπαρκτό και υλικό για μας τους παρατηρητές του. Το «παρελθόν» και το «μέλλον» είναι αόρατα μιας και δεν έχουμε πρόσβαση σε αυτά μέσω των αισθήσεών μας… Άρα όλοι αυτοί οι τρισδιάστατοι κόσμοι που υπάρχουν στην 4η διάσταση, είναι όλα αυτά τα «τώρα» που έχουν συμβεί (ή θα συμβούν) μέσα στο γραμμικό χρόνο… Όλες οι στιγμές μιας χρονικής διάρκειας μικρότερης του εκατομμυριοστού του δευτερολέπτου, τις οποίες ζήσαμε, ζούμε και θα ζήσουμε σαν κόσμος και σύμπαν, αποτελούν όλα αυτά τα «τώρα»… Όλους αυτούς τους κόσμους… Κάθε στιγμή απειροελάχιστης διάρκειας δηλαδή, είναι ένας ολόκληρος κόσμος μέσα στην 4η διάσταση… Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι, η 4ηδιάσταση, είναι ο χώρος μέσα στον οποίο υπάρχει ο αισθητός κόσμος, μοιρασμένος σε –απειροελάχιστης χρονικής διάρκειας στιγμές (χρονικές φέτες)-, οι οποίες ανήκουν στο παρελθόν και το μέλλον του… Η 4η διάσταση δηλαδή, είναι όλη η διάρκεια της ζωής του κόσμου που ονομάζουμε πραγματικό ή αισθητό από τη γέννησή του μέχρι το θάνατό του… Και μέτρο αυτής, ο χρόνος…
4. Ολόκληρος ο κόσμος ρέει συνεχώς ενεργειακά
Έτσι ο παρατηρητής, ο οποίος βρίσκεται στην 3ηδιάσταση και αλληλεπιδρά με το όριο των διαστάσεων (3ης και 4ηςόπως είπαμε προηγουμένως), υλοποιεί μια χρονική στιγμή απειροελάχιστης διάρκειας… Δίνει μορφή σε ένα «τώρα»… Αυτό ζει και αντιλαμβάνεται σαν παρατηρητής… Αυτό καταγράφουν οι αισθήσεις του σαν «αισθητό κόσμο»… Όμως, αφού ο παρατηρητής υλοποιεί ένα μονάχα «τώρα» και αυτό διαρκεί μονάχα κάποιο εκατομμυριοστό του δευτερολέπτου, τότε πως είναι δυνατόν να αντιλαμβάνεται τον κόσμο έτσι όπως είναι σαν συνεχή και όχι σαν φωτογραφία, η οποία να αντιστοιχεί στην εικόνα αυτής της απειροελάχιστης διάρκειας; Διότι, από τη στιγμή που θα ξεκινήσει την αλληλεπίδραση αυτή ο παρατηρητής, θα ξεκινήσει μια συνεχής ροή «στιγμών» από «τώρα», τα οποία δημιουργούνται το ένα μετά το άλλο με τέτοια ταχύτητα, που στις αισθήσεις (όπως στο μάτι κλπ) μοιάζει σαν να είναι ένα, μόνιμο και σταθερό, συνέχεια εκεί… Δηλαδή στην ουσία, κάθε εικόνα, κάθε ήχος, κάθε γεύση, κάθε άρωμα και κάθε άγγιγμα που θα φτάσει στις αισθήσεις του παρατηρητή, αφού δημιουργηθεί, μένει λίγο και ύστερα χάνεται (αποσύρεται) για να δημιουργηθεί (αναδυθεί) στη θέση του ένα καινούργιο… Όμοιο ή λίγο διαφορετικό από το προηγούμενο, έτσι ώστε για να μας μοιάζει με κίνηση… Όπως τα καρέ κινηματογραφικής ταινίας…
Τι συμβαίνει… Την στιγμή που ξεκινάει η παρατήρηση, ξεκινάει η ροή του ενεργειακού πεδίου πληροφορίας, το οποίο είπαμε στην αρχή ότι βρίσκεται αόρατο μέσα στην 4η διάσταση… Ο παρατηρητής δηλαδή, τη στιγμή που -μέσω της αλληλεπίδρασής του με τον τρισδιάστατο κόσμο-, παράγει το σωματίδιο-καταλύτη Higgs, δημιουργεί -στο ενεργειακό πεδίο πληροφορίας αυτό- μια «διαφορά δυναμικού», η οποία το θέτει σε συνεχή «ροή… Το θέτει σε συνεχή κίνηση… Η πληροφορία του ενεργειακού πεδίου, φτάνει (αγγίζει) στο όριο των διαστάσεων (4ηςκαι 3ης), αλληλεπιδρά με τον παρατηρητή μορφοποιούμενη (αναδύεται) σε υλικό κόσμο και επιστρέφει (αποσύρεται) πάλι μέσα στο αόρατο για να πάρει τη θέση της μια καινούργια που ακολουθεί… και ούτω καθ εξής…
Στη γεωμετρία, υπάρχει ένα σχήμα που ονομάζεται υπερκύβος (ν-διαστάσεων) ή τεσσεράκτιο (4-διαστάσεων) όπως στη διπλανή φωτογραφία… Η 4η διάσταση λοιπόν γεωμετρικά, θα μπορούσε να παραστεί με αυτό το σχήμα. Ο μικρός κύβος που βλέπετε μέσα στον μεγάλο, αποτελεί σχηματικά την «επόμενη στιγμή» του γραμμικού χρόνου που γνωρίζουμε εμείς… Αυτό που θα επακολουθήσει, αυτό που θα έρθει, θα συμβεί… Το μέλλον… Το τμήμα του «ενεργού πεδίου πληροφορίας» το οποίο (ενώ βρισκόταν αόρατο στην 4η διάσταση) θα μετατραπεί σε υλικό κόσμο… Μόλις αλληλεπιδράσει ο παρατηρητής με τον αισθητό κόσμο, ο μικρός κύβος (το τμήμα του ενεργού πεδίου πληροφορίας, το οποίο -αόρατο μέσα στην 4ηδιάσταση- αποτελεί το μελλοντικό «τώρα») αναδύεται από μέσα και γίνεται παρόν «τώρα»… Η ενεργός πληροφορία, λαμβάνει υλική μορφή και γίνεται εξωτερικός κόσμος, δηλαδή από αόρατος (μέλλον ή εσωτερικός κόσμος) γίνεται ορατός (παρόν ή αισθητός κόσμος), ενώ ο εξωτερικός (ο οποίος είχε μόλις πάρει μορφή και είχε γίνει υλικός και αισθητός στον παρατηρητή) στρέφεται πάλι προς τα μέσα (αποσύρεται) και γίνεται αόρατος (δηλαδή παρελθόν)… Επαναλαμβάνω ότι το μέλλον και το παρελθόν είναι αόρατα, ενώ το παρόν («τώρα») είναι το μοναδικό ορατό και υλικό του αισθητού κόσμου… Αυτή λοιπόν η μορφοποίηση του ενός «τώρα» από τον παρατηρητή, δημιουργεί μια διαφορά δυναμικού με το αόρατο (στον παρατηρητή) «ενεργό πεδίο πληροφορίας», η οποία ξεκινάει τη συνεχή ροή του κόσμου… Ενός κόσμου από άπειρα «τώρα».
5. Ο νόμος της «αντίστροφης ροής»
Όπως βλέπουμε και στην εικόνα, το σημείο Α είναι το σημείο που βρίσκεται ο παρατηρητής, δεξιά του υπάρχει ο τρισδιάστατος αισθητός κόσμος και αριστερά του, ο αόρατος χώρος των υπερδιαστάσεων από όπου προέρχεται κάθε «τώρα» και όπου κατευθύνεται αμέσως μετά… Στο όριο λοιπόν που εφάπτεται η 4ηδιάσταση στην 3η (σημείο ΖΘ), συμβαίνουν τα εξής… Πριν υπάρξει παρατηρητής, δεν υπάρχει αισθητός κόσμος… Ο τρισδιάστατος χώρος δεν έχει υλική, αισθητή μορφή αλλά αποτελεί ένα ενεργό πεδίο πληροφορίας αδιευκρίνιστης σύνθεσης (θα μιλήσουμε για αυτό σε άλλο άρθρο)… Θεωρείται, ότι μέσα στο ενεργό πεδίο πληροφορίας το οποίο βρίσκεται στο χώρο πέραν του τρισδιάστατου κόσμου, υπάρχει κωδικοποιημένη η πληροφορία του κόσμου αυτού… Η μορφή της κωδικοποίησης όμως αυτής, είναι εντελώς ασύμβατη με το νου και τη σκέψη του παρατηρητή… Επίσης, λόγω της καθαρά ενεργειακής της φύσης, παραμένει αόρατη στις αισθήσεις του… Μέσα στην 4η διάσταση λοιπόν, υπάρχει -σε ενεργή και κωδικοποιημένη μορφή-, σε αναμονή, ολόκληρη η πληροφορία που σχετίζεται με τον αισθητό κόσμο… Τότε, την απειροελάχιστης χρονικής διάρκειας στιγμή, κατά την οποία ο παρατηρητής αλληλεπιδρά με τον αισθητό κόσμο συμβαίνει η δημιουργία και υλοποίηση του αισθητού κόσμου, σε τρεις φάσεις. Στις δύο πρώτες από αυτές, εμφανίζεται και υλοποιείται ο αισθητός κόσμος, ενώ στην τρίτη υπάρχει κενό υλοποίησης…
Όπως βλέπουμε και στην εικόνα, το σημείο Α είναι το σημείο που βρίσκεται ο παρατηρητής, δεξιά του υπάρχει ο τρισδιάστατος αισθητός κόσμος και αριστερά του, ο αόρατος χώρος των υπερδιαστάσεων από όπου προέρχεται κάθε «τώρα» και όπου κατευθύνεται αμέσως μετά… Στο όριο λοιπόν που εφάπτεται η 4ηδιάσταση στην 3η (σημείο ΖΘ), συμβαίνουν τα εξής… Πριν υπάρξει παρατηρητής, δεν υπάρχει αισθητός κόσμος… Ο τρισδιάστατος χώρος δεν έχει υλική, αισθητή μορφή αλλά αποτελεί ένα ενεργό πεδίο πληροφορίας αδιευκρίνιστης σύνθεσης (θα μιλήσουμε για αυτό σε άλλο άρθρο)… Θεωρείται, ότι μέσα στο ενεργό πεδίο πληροφορίας το οποίο βρίσκεται στο χώρο πέραν του τρισδιάστατου κόσμου, υπάρχει κωδικοποιημένη η πληροφορία του κόσμου αυτού… Η μορφή της κωδικοποίησης όμως αυτής, είναι εντελώς ασύμβατη με το νου και τη σκέψη του παρατηρητή… Επίσης, λόγω της καθαρά ενεργειακής της φύσης, παραμένει αόρατη στις αισθήσεις του… Μέσα στην 4η διάσταση λοιπόν, υπάρχει -σε ενεργή και κωδικοποιημένη μορφή-, σε αναμονή, ολόκληρη η πληροφορία που σχετίζεται με τον αισθητό κόσμο… Τότε, την απειροελάχιστης χρονικής διάρκειας στιγμή, κατά την οποία ο παρατηρητής αλληλεπιδρά με τον αισθητό κόσμο συμβαίνει η δημιουργία και υλοποίηση του αισθητού κόσμου, σε τρεις φάσεις. Στις δύο πρώτες από αυτές, εμφανίζεται και υλοποιείται ο αισθητός κόσμος, ενώ στην τρίτη υπάρχει κενό υλοποίησης…
Φάση 1η: Το αόρατο ενεργό σήμα που βρίσκεται μέσα στην 4η διάσταση, αγγίζει το όριο της 3ης , το διαπερνά και εισέρχεται (αναδύεται) στον τρισδιάστατο κόσμο σαν «τώρα» . Στη φάση αυτή, η πληροφορία του σήματος που αγγίζει το όριο των δύο διαστάσεων, είναι ακόμη αυθεντική και πραγματική.
Φάση 2η: Το ενεργό σήμα που εισέρχεται στον τρισδιάστατο χώρο, αποκωδικοποιείται από τις αισθήσεις του παρατηρητή σε αισθητό κόσμο… Αυτό που αντιλαμβάνεται δηλαδή ο παρατηρητής, δεν έχει σχέση με την αρχική αυθεντική, πραγματική πληροφορία του σήματος, αλλά είναι αλλοιωμένο και εικονικό. Ο λόγος είναι πολύπλοκος και -εκτός από το μεταφυσικό μέρος του θέματος-, θεωρείται ότι το αποκωδικοποιημένο σήμα, αποτελεί μονάχα τη μετάφραση μιας ενεργούς πληροφορίας, την οποία έχουν διαμορφώσει οι πέντε αισθήσεις του σε εικόνα, ήχο, γεύση, άρωμα και αφή… Μιας μετάφρασης η οποία προκύπτει, από την ικανότητα του παρατηρητή να παράγει ειδικές συνθήκες (όπως το σωματίδιο- καταλύτη Higgs), οι οποίες μορφοποιούν τελικά την ενέργεια σε ύλη. Η 2η φάση δηλαδή, συμβαίνει επειδή ο παρατηρητής διαθέτει αυτή την ικανότητα ή αν θέλετε, ο τρισδιάστατος κόσμος είναι έτσι δημιουργημένος, ώστε να στερεί από τον παρατηρητή την δυνατότητα να «δει» την πραγματική φύση της πληροφορίας, αλλά να την αντιλαμβάνεται αλλοιωμένη και εικονική (θα αναφερθούμε σε άλλο άρθρο σε αυτό, το οποίο έχει σχέση με το μεταφυσικό βάθος του θέματος)…
Φάση 3η: Το ενεργό σήμα το οποίο διαμόρφωσε στον παρατηρητή, ένα απειροελάχιστης χρονικής διάρκειας εικονικό«τώρα», επιστρέφει (αποσύρεται) πάλι πίσω και μέσα στην 4η διάσταση (με αντίστροφη φορά), για να δώσει τη θέση του σε ένα νέο, το οποίο αναδύεται όπως το προηγούμενο… Όμως τώρα, το ενεργό σήμα αυτό, εμπεριέχει μέσα του, τόσο την αρχική αυθεντική πληροφορία του κόσμου, όσο και την αλλοιωμένη η οποία προέκυψε από την αλληλεπίδραση του παρατηρητή μαζί της… Περιέχει δηλαδή την πραγματική και την εικονική. Η φάση αυτή, αποτελεί το 1/3 της όλης διαδικασίας και στην ουσία αποτελεί «κενό» υλοποίησης. Ένα «κενό» που δημιουργείται από την παράλληλη αποχώρηση του παρελθόντος και την ταυτόχρονη ετοιμασία εισόδου του μέλλοντος μέσα στον αισθητό κόσμο τον οποίο γνωρίζουμε ως πραγματικό, μόνιμο και σταθερό…
Για να ενώσουμε τις τρεις αυτές φάσεις μπορούμε να πούμε ότι στην 1η φάση, η πληροφορία προσπίπτει στο όριο του αισθητού κόσμου (ΖΘ) και αντανακλάται πάλι ως 3η φάση, επιστρέφοντας μέσα στην 4ηδιάσταση -σε αντίστροφη φορά από πριν-, αφού προηγουμένως έχει δημιουργήσει μέσω του παρατηρητή την εικονική αντανάκλασή της 2ης φάσης, ως αισθητό κόσμο…
Οι τρεις φάσεις αυτές, αποτελούν το νόμο της «αντίστροφης ροής» και είναι η κβαντική θεώρηση του τρόπου που λαμβάνει μορφή ο κόσμος μας… Και οι τρεις φάσεις αποτελούν τη διαδικασία γέννησης του κάθε «τώρα»… Μια διαδικασία που ακολουθεί την ταχύτητα του φωτός και συμβαίνει μέσα σε απειροελάχιστης διάρκειας χρόνο… Το ένα «τώρα» μετά το άλλο, με μια ασύλληπτη –για τις αισθήσεις του παρατηρητή- ταχύτητα περίπου 100.000 φορές το δευτερόλεπτο, ο κόσμος μας μοιάζει να αναβοσβήνει εμπρός στα μάτια μας… Ένα ολόκληρο σύμπαν δημιουργείται, και ύστερα αποσύρεται στο άπειρο του χρόνου...
6. Διάρκεια. Η διττή μορφή του χρόνου
Θα προσπαθήσω να κρατηθώ μακριά από τη μεταφυσική προσέγγιση του θέματος… Κι αυτό διότι όταν μιλάμε για την υλοποίηση του κόσμου μας και το νόμο της αντίστροφης ροής, αναγνωρίζουμε το γεγονός ότι ο κόσμος μας αναδύεται από έναν αόρατο χώρο και επιστρέφει σε αυτόν… Μπορεί μαθηματικά να τον έχουμε προσδιορίσει και κατανοήσει αρκετά, αλλά παραμένουν πολλά ακόμη να αντιληφθούμε… Όπως για παράδειγμα, ότι το μέλλον αναδύεται από ένα χώρο (4ηδιάσταση), μέσα στον οποίο επιστρέφει σαν παρελθόν… Κι όμως, αυτά τα δύο (το μέλλον και το παρελθόν) παραμένουν ξέχωρα και διακριτά για μια πάρα πολύ μεγάλη χρονική διάρκεια… Κάθε γεγονός δηλαδή που συμβαίνει, καταλαμβάνει μια συγκεκριμένη χρονική διάρκεια, μέσα στην οποία δημιουργείται στον παρατηρητή η εντύπωση του παρελθόντος του (αυτό που ήδη έχει αισθανθεί), του παρόντος του (αυτό που αισθάνεται «τώρα») και το μέλλοντος του (αυτό που θα γίνει αισθητό σε αυτόν, σε κάποιες στιγμές αργότερα)… Όμως και τα τρία αυτά είναι σχετικά και κανένα από αυτά δεν ανταποκρίνεται σε κάτι απόλυτο και σταθερό… Διότι ακόμη και το «τώρα» το οποίο παρατηρούμε, είναι εντελώς σχετικό… Είναι μονάχα το δικό μας «τώρα»… Το «τώρα» του παρατηρητή και τίποτε άλλο…
Οι περισσότεροι από τους αναγνώστες, θα θυμούνται από τη φυσική στο σχολείο, ότι αν κάποιος ο οποίος βρίσκεται σε απόσταση 1000 ετών φωτός από τη Γη και έχει τη δυνατότητα να παρατηρήσει τον πλανήτη μας, τότε αυτό που θα δει θα είναι, ο πλανήτης μας πριν από 1000 χρόνια… Δηλαδή, εκείνο το «τώρα» που υλοποιήθηκε σαν κόσμος του πλανήτη μας πριν από 1000 χρόνια, έχει ταξιδέψει με την ταχύτητα του φωτός και βρίσκεται στο βαθύ διάστημα, σε μια απόσταση 1000 ετών φωτός… Εκεί, ώστε να μπορεί να το παρατηρήσει κάποιος… Το παρελθόν δηλαδή του κόσμου μας, αφού προηγουμένως έχει γίνει «τώρα» και έχει πάρει μορφή στους παρατηρητές του, αρχίζει και ταξιδεύει με την ταχύτητα του φωτός προς τα έξω, εκεί στο βαθύ διάστημα κατευθυνόμενο προς τους μακρινούς γαλαξίες του σύμπαντος… Τους γαλαξίες, που κι εμείς όταν τους παρατηρούμε, βλέπουμε αυτό που υπήρχε σε αυτούς πριν χιλιάδες χρόνια και όχι «τώρα» που υλοποιείται το σώμα μας… Ένα σώμα, που κι αυτό ακολουθεί τον ίδιο ακριβώς νόμο της "αντίστροφης ροής "της δημιουργίας του κόσμου… Αυτή η κατεύθυνση που ακολουθεί το παρελθόν μας όμως, όπως και η κατεύθυνση που ακολουθεί το μέλλον μας, αν και είναι αντίστροφες, βρίσκονται στον ίδιο χώρο...
Διότι ο χρόνος είναι απλά το μέτρο της διάρκειας… Και η διάρκεια, είναι μια έννοια η οποία μας απεγκλωβίζει από τα όρια που θέτουν έννοιες όπως «παρελθόν», «παρόν» και μέλλον, καθότι μας επιτρέπει να κινούμαστε ελεύθερα μέσα της, τόσο εμπρός όσο και πίσω στο χρόνο … Η αντίληψη αυτή μας βοηθά να κατανοήσουμε ότι και οι τρεις παραπάνω έννοιες, είναι απλά κατευθύνσεις του χρόνου οι οποίες στην πραγματικότητα συνυπάρχουν στον ίδιο χώρο της «διάρκειας»… Σε εμάς τους παρατηρητές οι οποίοι έχουμε μάθει -μέσα από την εκπαίδευσή μας- να αναγνωρίζουμε το χρόνο μονάχα γραμμικά, μας είναι αδιανόητο να κατανοήσουμε την παράλληλη ύπαρξη του μέλλοντος με το παρελθόν… Μας είναι δύσκολο να αντιληφθούμε την ξέχωρη αλλά δυναμική, ενεργειακή επίδραση του ενός στο άλλο… Όπως μας είναι αδιανόητο να κατανοήσουμε ότι για υπερβολικά μεγάλα διαστήματα χρονικής διάρκειας (όπως για παράδειγμα η χρονική στιγμή της εκκίνησης της δημιουργίας του κόσμου), το παρελθόν και το μέλλον τείνουν να ταυτίζονται, όπως περίπου ταυτίζεται η μηδενική μοίρα του κύκλου με τις 360…
7. Γέννηση και επιστροφή σε ένα αόρατο και άδηλο «κενό»
Η κβαντική θεώρηση των πραγμάτων, μια προσέγγιση που ξεκίνησε από τη μελέτη των μικροσωματιδίων, έχει αντιληφθεί εδώ και καιρό, ότι το μόνο που υπάρχει ανάμεσα στην συμπαγή –στις αισθήσεις μας- ύλη, δεν είναι τίποτε άλλο παρά «κενό»… Ένα «κενό» από το οποίο αναδύεται η ύλη αυτή και παίρνει μορφή εμπρός μας… Αναδύεται από μέσα της, γίνεται «τώρα» και απομακρύνεται στο βαθύ διάστημα, σαν απεικόνιση ή αποτύπωμα εκείνου του «τώρα» το οποίο πριν από λίγο είχε πάρει μορφή… Ολόκληρος ο κόσμος μας δηλαδή, γεννιέται από «μέσα» του… Αναδύεται από αυτό το αόρατο «κενό» το οποίο υπάρχει ανάμεσα στα μικροσωματίδια της ύλης που τον αποτελεί και ύστερα, απομακρύνεται στο βαθύ διάστημα εκεί έξω… Έρχεται αόρατα και φεύγει πάλι αόρατα… Εμείς κοιτάζουμε εκεί έξω, κι ενώ γνωρίζουμε ότι αυτό το μακρινό και βαθύ «έξω» συμβαίνει «τώρα» στην ουσία αποτελεί το παρελθόν μας… Ένα παρελθόν το οποίο παραμένει στις αισθήσεις μας ακόμη αόρατο… Γιατί… Διότι στην ουσία, εισέρχεται πάλι στον αόρατο χώρο από τον οποίο προέρχεται… Το «μέσα» και το «έξω», -αν και νομίζουμε ότι μπορούμε να τα αντιληφθούμε ως εντελώς διαφορετικά- στην πραγματικότητα παραμένουν στις αισθήσεις μας εντελώς αόρατα διότι προέρχονται από τον ίδιο χώρο και πηγαίνουν πάλι (αν και ξέχωρα και διακριτά μεταξύ τους) στον ίδιο αυτό χώρο.
Αυτό το «έξω» το οποίο αναγνωρίζουμε εμείς σαν τέτοιο δια γυμνού οφθαλμού, στην ουσία είναι το δικό μας «τώρα», το βαθύ διάστημα που είναι αδύνατον να το δούμε χωρίς τεχνητά μέσα αποτελεί το παρελθόν μας και ο εσωτερικός μας Εαυτός που υπάρχει μέσα από τα μικροσωματίδια της ύλης που αποτελεί το σώμα μας, αποτελεί για μας, το δικό μας μέλλον… Στην 3ηφάση της αρχής της «αντίστροφης ροής», παρατηρούμε ότι υπάρχει «κενό» υλοποίησης… Μια φάση όπου ο αισθητός κόσμος «καταρρέει» προετοιμαζόμενος να δώσει τη θέση του στον νέο που αναδύεται ως νέο «τώρα»… Αυτό το «κενό» το οποίο, είναι απλά κενό για τις αισθήσεις μας, είναι γεμάτο από μια ενεργειακή πληροφορία η οποία δεν έχει πάρει μορφή… Γεμάτο από "μη υλοποιημένη ενέργεια"… «άκτιστο φως»… άδηλο και απροσδιόριστο κενό… Αυτό το «κενό» όμως, είναι κενό μονάχα για τον παρατηρητή… Διότι ο παρατηρητής συνθέτει τον αισθητό κόσμο μέσα από τις ιδιότητες και δυνατότητες που έχει ή που δεν έχει… Τόσο η εμφάνιση και η απόσυρση του κάθε «τώρα» όσο και το «κενό» που υπάρχει ανάμεσά τους, οφείλεται στην αποκωδικοποίηση που διενεργούν οι αισθήσεις του παρατηρητή… Δηλαδή ο αισθητός κόσμος σχετίζεται με τον τρόπο που είναι διαμορφωμένη η δική του «εσωτερική» πληροφορία, για το πως αντιλαμβάνεται το περιβάλλον του… Το βαθύτερο μυστικό δηλαδή της δημιουργίας του κόσμου που αντιλαμβανόμαστε, δεν είναι κρυμμένο στον ίδιο τον κόσμο, αλλά «μέσα» στην πληροφορία του παρατηρητή… Κι αυτό, διότι στην ουσία, η 3ηφάση της κβαντικής αρχής της αντίστροφης ροής, μας λέει με μεγάλα γράμματα, ότι δεν υπάρχει «κενό» υλοποίησης που οφείλεται στον κόσμο, αλλά «κενό» της δυναμικότητας του παρατηρητή να υλοποιεί –μέσω των αισθήσεων του- τον κόσμο…
8. Η ροή του ενεργού πεδίου πληροφορίας της Συνειδητότητας
Βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή… Ο κβαντικός τρόπος αποκωδικοποίησης του σύμπαντος, μόλις μας έδωσε τη δυνατότητα, όχι να κοιτάξουμε το σύμπαν, αλλά να στρέψουμε την προσοχή προς τα «μέσα» μας… Κι αυτό δεν είναι μια μεταφυσική προσέγγιση αλλά μια άποψη εντελώς και καθαρά επιστημονικά τεχνοκρατική… Μπορεί να πλησιάζει παλαιότερες μεταφυσικές αναζητήσεις, αλλά η ουσία είναι μία… Ο Κόσμος, δεν είναι η αιτία που υπάρχει κάποιος Παρατηρητής, αλλά "ο Κοσμος είναι το Αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης αυτού του Παρατηρητή με την Αιτία"... Όμως ποια είναι η Αιτία; Είτε το θέλουμε είτε όχι, ο αόρατος μεταφυσικός Λόγος, η κρυμμένη αιτία που μέσω της αλληλεπίδρασής της με τον κάθε παρατηρητή δημιουργεί το σύμπαν, είναι εκεί και είναι εντελώς διάφορη με την ύπαρξη ή μη αυτού που θεωρούμε αισθητό κόσμο… Όλα δείχνουν ότι το αόρατο μέρος του κόσμου, η 4η και πέραν αυτής διαστάσεις, αποτελείται από ενεργό πεδίο πληροφορίας, η οποία έχει την ικανότητα να αλληλεπιδρά με τον παρατηρητή και να τροποποιείται από αυτόν… Ο κάθε παρατηρητής δηλαδή, μέσω της αλληλεπίδρασής του με το πεδίο αυτό της πληροφορίας, έχει την δυνατότητα να υλοποιεί τον αισθητό κόσμο και όλο αυτό να το επιστρέφει σαν πρόσθετη πληροφορία μέσα στο αρχικό της πεδίο…
Κατανοώντας την αρχή της αντίστροφης ροής και της δημιουργίας των άπειρων «τώρα», αντιλαμβανόμαστε ότι η μνήμη που δημιουργείται στον άνθρωπο δεν είναι τίποτε άλλο από αυτή την πρόσθετη πληροφορία που αφήνει κάθε παρατηρητής να αθροιστεί σε αυτό το ενεργειακό πεδίο… Αντιλαμβανόμαστε ότι οι συνάψεις δεν συμβαίνουν μέσα στον εγκέφαλό μας –αφού σε κάθε δευτερόλεπτο υλοποιούνται 100.000 σώματα με τον δικό τους εγκέφαλο το κάθε ένα-, αλλά οι συνάψεις δεν είναι τίποτε άλλο παρά ενεργειακές συνδέσεις όλων αυτών των πρόσθετων πληροφοριών με το «τώρα»… Ενεργειακές συνδέσεις μεταξύ όλων των «τώρα»… Μόνο για αυτή τη φράση που μόλις διαβάσατε όμως, θα μπορούσαν να γραφτούν δεκάδες βιβλία… Η συνείδηση δηλαδή που δημιουργείται σε κάθε ένα παρατηρητή, δεν είναι τίποτε άλλο από αυτή τη νέα πληροφορία που προστίθεται στο ενεργειακό αυτό πεδίο πληροφορίας από τον κάθε ένα μας… Γνωρίζοντας όμως ότι Συνειδητότητα είναι το φέρον ενεργειακό πεδίο όλων των συνειδήσεων, τότε αντιλαμβανόμαστε ότι η Αιτία η οποία δημιουργεί τον αισθητό κόσμο δεν είναι άλλη από τη Συνειδητότητα… Μια Συνειδητότητα η οποία αλληλεπιδρά με τον κάθε παρατηρητή (όχι μονάχα το υλικό σώμα του) και υλοποιεί τον αισθητό κόσμο… Ο ίδιος ο αισθητός κόσμος είναι η ίδια ή μέρος της Συνειδητότητας (τουλάχιστον αποτελεί ολόκληρο το «αισθητό» μέρος της)… Και ο παρατηρητής, δεν είναι τμήμα του κόσμου, αλλά ο δημιουργός -διακόπτης που μέσω της αλληλεπίδρασής του μαζί της, δημιουργεί τη διαφορά δυναμικού ώστε να αρχίσει η συνεχής ροή της και να δημιουργηθεί ο κόσμος… Αυτός ο κόσμος που μέχρι σήμερα, θεωρείτο μόνιμος και σταθερός… Πραγματικός… Η συνεχής ροή της Συνειδητότητας…
9. Ο πνευματικός δρόμος
Άφησα για το τέλος, να γράψω μερικά λόγια για την εσωτερική, πνευματική διάσταση της αρχής της αντίστροφης ροής για την ανθρωπότητα… Κι αυτό διότι έχουμε συνηθίσει να συνδέουμε την επιστήμη με την τεχνολογία και τον υλικό κόσμο… Όμως εδώ, η επιστήμη έκανε μια υπέρβαση… Όχι τόσο διότι, αυτός ήταν ο σκοπός της όταν αποφάσισε να μελετήσει τα μικροσωματίδια και την συμπεριφορά τους, αλλά επειδή αυτό προέκυψε από την εξέλιξή της… Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν υπήρξε διαχωρισμός μέσα στη σκέψη της, αλλά απλά, είχε και έχει ένα διαφορετικό τρόπο έκφρασης των αποτελεσμάτων και θεωρήσεών της… Πάντα έψαχνε να αποτυπώσει με ένα σύγχρονο τρόπο τα ευρήματά της και αυτή τη φορά θεωρώ ότι τα κατάφερε… Η μελέτη της συμπεριφοράς των μικροσωματιδίων, κατάφερε να ανοίξει δρόμους, μέσα από τους οποίους οι σύγχρονοι και χωρίς δογματισμούς μελετητές, κατάφεραν να κατανοήσουν αυτά που πριν μερικές χιλιάδες χρόνια, τόσο Έλληνες όσο και Ασιάτες φιλόσοφοι, είχαν μιλήσει για την «εσωτερική» γνώση και γέννηση του κόσμου…
Η κατανόηση των ιδιοτήτων του «παρατηρητή», άνοιξε το δρόμο της σύνθεσης των δύο κόσμων τους… Η μελέτη της δημιουργίας του κόσμου μέσω της αλληλεπίδρασης του κάθε ένα από μας και η αντίληψη ότι αυτό που αισθανόμαστε σαν περιβάλλον, πηγάζει από ένα μέλλον το οποίο βρίσκεται βαθιά μέσα μας, αρχίζει να δημιουργεί μια διαφορετική συνείδηση στην ανθρωπότητα… Η αντίληψη της ενεργειακής φύσης των διαστάσεων πέραν της 3ης, δημιουργεί μέρα με τη μέρα, την βεβαιότητα ότι ο κάθε ένας από μας, σαν ανεξάρτητη οντότητα στο σύμπαν, έχει τη δυνατότητα και ικανότητα να επιδράσει πάνω στη Συνειδητότητα και να δημιουργήσει το δικό του μέλλον. Ο κάθε άνθρωπος ο οποίος αρχίζει να κατανοεί τα βαθύτερα μηνύματα της συμπεριφοράς του μικρόκοσμου, έχει πλέον τη δυνατότητα να κατανοήσει, ότι αυτό που αλληλεπιδρά με το περιβάλλον του τελικά, δεν είναι μονάχα το σώμα του –μιας και αυτό ανήκει στον αισθητό κόσμο-, αλλά υπάρχει και κάτι άλλο, το οποίο αν και είναι αδιευκρίνιστο αυτή τη στιγμή, δημιουργεί ένα νέο πνευματικό ορίζοντα… Έναν ορίζοντα, όπου ο ήλιος του, μόλις έχει αρχίσει να ανατέλλει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου