Η ζωή από μόνη της είναι μια εμπειρία, ανερμήνευτη και αχαρακτήριστη. Μπορεί να γίνει όμως δυσλειτουργική και δυσάρεστη, αν παίρνουμε τα πράγματα πολύ στα σοβαρά και
αν ερμηνεύουμε τις καταστάσεις της καθημερινότητας μέσα από τα φίλτρα του Εγώ.
Πολλές φορές ασχολούμαστε με θέματα που, αντικειμενικά, δεν απαιτούν την προσοχή μας. Θέλουμε να έχουμε άποψη για κάτι, να κρίνουμε έναν άνθρωπο, να αποδείξουμε ότι έχουμε δίκιο σε μια συζήτηση, ή να αποδείξουμε στους άλλους την αξία μας, ενώ τίποτα από αυτά δεν είναι απαραίτητο να γίνει. Το αποτέλεσμα είναι ότι σπαταλάμε πολλή ενέργεια και χρόνο, τροφοδοτούμε τα ίδια μοτίβα του παρελθόντος και ενισχύουμε τα συμπτώματα, κάτι που μας εμποδίζει να αλλάξουμε.
Οι πιο λειτουργικοί και ήρεμοι άνθρωποι δεν ασχολούνται μ’ αυτά. Δεν νιώθουν την ανάγκη να έχουν σώνει και καλά άποψη για ένα θέμα, δεν κρίνουν τους άλλους, δεν νοιάζονται για το αν έχουν δίκιο σε μια συζήτηση, ούτε αν αναγνωρίζουν οι άλλοι την αξία τους. Ασχολούνται με τον εαυτό τους, κάνουν τη δουλειά τους και δεν δημιουργούν υποθέσεις, σενάρια και προεκτάσεις εκεί που δεν υπάρχουν. Αυτό οφείλεται στο ότι δεν νιώθουν ανεπαρκείς και άρα δεν προσπαθούν να αντισταθμίσουν την ανεπάρκειά τους με διάφορους τρόπους σαν αυτούς που αναφέραμε.
Κάποιος που νιώθει ανεπαρκής, ανεπίγνωστα, χωρίς να το καταλαβαίνει, κρίνει πολλές καταστάσεις ως ευκαιρίες για να αντισταθμίσει την ανεπάρκειά του. Π.χ. όταν συζητάει με κάποιον, κρίνει σημαντικό το να έχει δίκιο και αντιμετωπίζει τη συζήτηση ως μια ευκαιρία για να πετύχει αυτό το σκοπό. Όταν βρίσκεται σε μια παρέα θεωρεί σημαντικό να τον προσέχουν οι άλλοι και άρα αντιμετωπίζει μια τέτοια κατάσταση ως ευκαιρία για να τραβήξει την προσοχή. Θεωρεί σημαντική την αναγνώριση από ένα πρόσωπο (π.χ. γονιό ή φίλο) και κάθε φορά που έρχεται σε επαφή μαζί του, προσπαθεί να τον πείσει για την αξία του. Αν δεν το κάνει, θα νιώσει ότι έχασε μια σημαντική ευκαιρία. Ή ακόμα, κάποιος μπορεί να κρίνει το κύρος ως καθοριστικό παράγοντα για την αξία του και να αντιμετωπίζει τον εαυτό του και τους άλλους σύμφωνα με κάποια κριτήρια, στα οποία έχει δώσει ιδιαίτερη σημασία (π.χ. επάγγελμα, εισόδημα, εμφάνιση, κοινωνική αναγνώριση, κ.ά).
Το τι θεωρούμε σημαντικό καθορίζεται από το παρελθόν, δηλαδή από την ανατροφή μας, την παιδεία, τη μόρφωση και τα κοινωνικά μας πρότυπα. Αυτά τα κριτήρια, σε συνδυασμό με την αίσθηση της ανεπάρκειας που κουβαλάει κανείς μέσα του, δημιουργούν παραμορφωτικά φίλτρα για την πραγματικότητα. Μετατρέπουν τη ζωή σε μια πολύ σοβαρή υπόθεση, με αποτέλεσμα να χάνουμε την ελαφρότητα και τη χαρά της υπαρξιακής εμπειρίας. Πολλές ουδέτερες καταστάσεις τις μετατρέπουμε σε διλήμματα, συγκρούσεις και ζητήματα ζωής ή θανάτου, χωρίς να υπάρχει κανένας απολύτως αντικειμενικός λόγος.
Για να απεγκλωβιστούμε από αυτά τα μοτίβα πεποιθήσεων και συμπτωμάτων, πρέπει να απεξαρτηθούμε από τη συνήθεια να ψάχνουμε να βρούμε την ηρεμία μας "εκεί έξω" και να αρχίσουμε να την αναζητούμε μέσα μας, εκεί όπου πραγματικά βρίσκεται. Η πληρότητα που αναζητάμε στη ζωή μας είναι ήδη εδώ. Είμαστε ήδη επαρκείς, αρκεί να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε το τώρα με τα φίλτρα του παρελθόντος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου