Η κβαντική περιγραφή του κόσμου και η διαμάχη υλισμού και ιδεαλισμού

Γράφει ο Andreas Apollon EL

Από την Αρχαία Ελλάδα, υπήρχε η διαμάχη μεταξύ των φυσικών φιλοσόφων αλλά και μεταφυσικών για τη φύση της ύλης και του πνεύματος και την μεταξύ τους σχέση. Οι διάφοροι φιλόσοφοι βάσει των απόψεών τους σε αυτό το θέμα στήριζαν μια ολόκληρη οντολογική φιλοσοφία, η οποία είχε και κοινωνικές και πολιτικές προεκτάσεις. Οι τρεις βασικές σχολές φιλοσόφων ήταν η σχολή των Υλιστών, του Πνευματικού Μονισμού και του Δυϊσμού Ύλης και Πνεύματος. Ο Υλισμός υποστηρίζει ότι ΤΟ ΟΝ ( η ύπαρξη) συνίσταται εξ ολοκλήρου από Ύλη. Η ουσία δηλαδή των πραγμάτων είναι η ύλη, η οποία είναι  ένα παθητικό υπόστρωμα.

 Αμιγείς Υλιστές φιλόσοφοι ήταν κατά βάσει οι περισσότεροι εκ των Σοφιστών. Την Ύλη ως παθητικό υπόστρωμα και ουσία όλων των πραγμάτων θεωρούσαν κατά κάποιον τρόπο και ορισμένοι εκ των Προσωκρατικών Φυσικών Φιλοσόφων, ωστόσο θεωρούσαν ως κινητήριες δυνάμεις τη Ψυχή και τον Νου. Κοινό όλων αυτών των φιλοσόφων ήταν ο ισχυρισμός ότι η Ύλη είναι οντολογικά ανεξάρτητη. Από τους μεταγενέστερους Ευρωπαίους φιλοσόφους που υποστήριξαν τον αμιγή Υλισμό, πιο σημαντικοί ήταν ο Μαρξ και ο ‘Ενγκελς.

 Ο Πνευματικός Μονισμός από την άλλη υποστηρίζει ότι η ουσία των πραγμάτων είναι καθαρά Πνεύμα. Ως Πνεύμα άλλοι φιλόσοφοι θεωρούσαν τον Θεϊκό Νου και την Ψυχή (ατομική ή Παγκόσμια), που τα εκλάμβαναν ως κάποιου είδους πνευματικές ουσίες, ενώ κάποιοι άλλοι ως πνεύμα θεωρούσαν το νοητικό υλικό που συνιστά τα όντα. Κάποιου είδους Πνευματικό Μονισμό υποστήριζε και η Ελεατική Σχολή, η οποία θεωρούσε την Ύπαρξη ( το ον), ως ενιαία και την ταύτιζε με αυτό που μπορεί να αντιληφθεί ο Νους, εκμηδενίζοντας κατ΄αυτόν τον τρόπο την Ύλη που γίνεται αντιληπτή μέσω των αισθήσεων. 

Τέλος υπήρχαν και εκείνοι οι φιλόσοφοι που υποστήριζαν τη συνύπαρξη της Ύλης και του Νοητού ως συστατικά στοιχεία της ουσίας των αισθητών πραγμάτων. Οι φιλόσοφοι αυτοί με πρωτοπόρους και πιο σημαντικούς τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη υποστήριζαν με κάποιες διαφορές, ότι τα αισθητά αντικείμενα έχουν ως κοινό υπόστρωμα την άμορφη παθητική Ύλη, ενώ αυτό που τα διαφοροποιεί και κατά  κύριο λόγο συνιστά την ουσία τους,  είναι το Είδος ( μορφή) κατά Αριστοτέλη ή η Ιδέα κατά Πλάτωνα, δηλαδή το νοητικό υλικό (νοητικός-ειδητικός πυρήν) που τα καθορίζει και τα μορφοποιεί.

Το Είδος ( μορφή) ενός αισθητού αντικειμένου κατά Αριστοτέλη είναι αντιληπτό μόνο από τον Νου και εισέρχεται εις αυτόν δια των αισθήσεων. Ο εν λόγω Υλομορφισμός υποστηρίζει τον μη διαχωρισμό του Είδους από την Ύλη, ως συστατικά στοιχεία των αισθητών πραγμάτων. Ως παράδειγμα τίθεται το ερώτημα τι είναι αυτό που συνιστά την Ουσία αλλά και διαφοροποιεί ένα φυτό από ένα δοχείο. Δεν είναι η ύλη που τα αποτελεί αλλά το πληροφοριακό περιεχόμενο που τα συνιστά και τα κάνει να είναι αντιληπτά από το Νου και δια μέσω των αισθήσεων.

Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη αλλά και τον Πλάτωνα, το ειδητικό στοιχείο είναι το ενεργητικό στοιχείο των πραγμάτων, τους δίνει κίνηση αλλά και την μεταδίδει μέσω των διαδραστικών τους αλληλοεπιδράσεων και μεταβολών. Πηγή του συνόλου του ενεργητικού-ειδητικού στοιχείου που συνιστά τον κόσμο αλλά και τον κινεί (μεταβάλλει) είναι ο ενεργητικός Θείος Νους (Θεός).

                                                

  Μέχρι και τις αρχές του εικοστού αιώνα, η λεγόμενη κλασσική Φυσική, που ισχύει στη μακροσκοπική καθημερινή μας εμπειρία θεωρούσε την ύλη που συνιστά το σύμπαν ως ένα μηχανικό παθητικό  μέσο και όλες τις υλικές διεργασίες που συμβαίνουν σε αυτό ως μηχανικές. Αυτό όμως άλλαξε με την ίδρυση της Κβαντικής Θεωρίας που προέκυψε από την μελέτη του υλικού μικρόκοσμου. Σύμφωνα με την Κβαντομηχανική η ύλη(υλικά σωματίδια όπως ηλεκτρόνια, φωτόνια αλλά και πολυπλοκότερα κβαντικά συστήματα όπως άτομα και μόρια) παύει να συμπεριφέρεται ως μηχανικό παθητικό μέσο και οι διεργασίες που συμβαίνουν σε αυτή τη μικροσκοπική κλίμακα δεν είναι μηχανιστικές. 

Εν αντιθέσει με ότι συμβαίνει στη κλασσική μηχανική που ισχύει στη καθημερινή μας εμπειρία στην κβαντομηχανική η περιγραφή ενός κβαντικού συστήματος γίνεται πάντα εν σχέσει με αυτό που μπορεί να μετρήσει ένας παρατηρητής. Ένα κβαντικό δηλαδή σύστημα δεν περιγράφεται αυτό καθ΄αυτό αλλά πάντα όπως εμείς το αντιλαμβανόμαστε μέσω της παρατήρησης (μέτρησης). Πολλοί φυσικοί όπως ο νομπελίστας Eugene Wigner, υποστήριξαν ότι ένα κβαντικό σύστημα υφίσταται επειδή γίνεται αντιληπτό από την συνείδηση του παρατηρητή. Είναι γεγονός ότι για την κβαντική θεωρία έχουν γραφτεί πολλά από πολλούς μη ειδικούς και ορισμένες αναλύσεις είναι εννοιολογικά αλλά και ως προς την φυσική τους σημασία ανακριβείς. Η κβαντική θεωρία είναι μία εξαιρετικά ακριβής, λογική μαθηματική δομή που περιγράφει τον υλικό μικρόκοσμο σύμφωνα με τα πειραματικά δεδομένα. Ένα υλικό σωματίδιο όπως το ηλεκτρόνιο περιγράφεται από την εξίσωση Schrödinger. 

Η εξίσωση αυτή περιγράφει το σωματίδιο ως κύμα πιθανότητας. Με λίγα λόγια, το σωματίδιο έχει και κυματική υπόσταση (κυματοσωματιδιακός δυϊσμός). Η κυμματική φύση και συμπεριφορά του σωματιδίου ερμηνεύεται ως εξής: 

Στο σωματίδιο αντιστοιχεί μια συνάρτηση Ψ, η οποία περιγράφει τη πιθανότητα να ευρίσκεται το εν λόγω σωματίδιο στα διάφορα σημεία του χώρου. Η συνάρτηση αυτή έχει όλες τις μαθηματικές ιδιότητες ενός κύματος. 

Η μορφή της συνάρτησης αυτής καθορίζεται βάσει της εξίσωσης Schrödinger από τις δυνάμεις ( ηλεκτρικές κλπ) που ασκούνται στο σωματίδιο. Στο άτομο π.χ. το ηλεκτρόνιο σύμφωνα με τις ηλεκτρικές δυνάμεις που ασκεί πάνω του το φορτίο του πυρήνα, υπάρχει σε κάποιους δυνατούς χώρους πιθανότητας γύρω από τον πυρήνα που λέγονται τροχιακά. 

Κάπως έτσι περιγράφεται η δομή των κβαντικών συστημάτων, όπως άτομα και μόρια, καθώς και υπερσύνθετα κρυσταλλικά μοριακά πλέγματα. Όπως καταλαβαίνει κανείς η κβαντομηχανική ερμηνεύει όλες τις μακροσκοπικές ιδιότητες (θερμικές, ηλεκτρικές, οπτικές κλπ) των σωμάτων με βάση των μικροσκοπικών κβαντικών διεργασιών, που συμβαίνουν στο εσωτερικό τους. Η κυματοσυνάρτηση περιγράφει την κβαντική κατάσταση του σωματιδίου ή συστήματος και περιέχει όλη τη πληροφορία γι αυτό. 

Περιγράφει όμως το σύστημα όπως το βιώνει ο παρατηρητής μέσω της μέτρησης. Για να γίνει αντιληπτή η σχέση κβαντικού συστήματος και παρατηρητή, παρατίθεται το εξής παράδειγμα: Εάν η γνώση του παρατηρητή για ένα σωματίδιο όπως το ηλεκτρόνιο είναι η ταχύτητα με τη οποία κινείται, τότε η κυματοσυνάρτηση που το περιγράφει έχει τη μορφή κύματος καθορισμένης συχνότητας που απλώνεται όμως στο χώρο σε βαθμό που η γνώση του παρατηρητή για τη θέση του σωματιδίου είναι εντελώς απροσδιόριστη. Το σωματίδιο βρίσκεται συγχρόνως σε όλες τις περιοχές του χώρου με ίση πιθανότητα. Αν όμως ο παρατηρητής μέσω μιας μέτρησης προσδιορίσει τη θέση του σωματιδίου (άρα το παρατηρήσει), η κυματοσυνάρτηση καταρρέει σε ένα σημείο, ενώ η μορφή της δεν του δίνει καμμία πληροφορία για την ταχύτητά του. 

Το φαινόμενο αυτό που εμπίπτει στην αρχή του Heisenberg δείχνει ακριβώς ότι ένα κβαντικό σύστημα όπως πίστευε ο Wheeler είναι κατά βάση πληροφορία, άρα και νοητικό υλικό. Βλέπει κανείς την εννοιολογική σύνδεση μεταξύ του Αριστοτελικού Είδους-Μορφής και της κβαντικής κυματοσυνάρτησης, όπου είναι η πληροφοριακή ειδητική περιγραφή της ύλης.

Το Είδος κατά Αριστοτέλη είναι το πληροφοριακό περιεχόμενο που καθορίζει και συνιστά τα αισθητά αντικείμενα. Από το Αριστοτελικό Είδος(Μορφή) προήλθε η λέξη information(απόδοση μορφής), που στα ελληνικά ταυτίζεται με την έννοια της πληροφορίας. Αυτό οφείλεται στην διάδοση της Αριστοτελικής φιλοσοφίας στη Δύση μέσω του Θωμά του Ακινάτη και άλλων. Μάλιστα σύμφωνα με τον Αριστοτέλη και την Αριστοτελική Λογική που αναπτύχθηκε στο ΟΡΓΑΝΟΝ, ο λογικός αλλά και ο οντολογικός προσδιορισμός του Είδους είναι η απόδοση κατηγορημάτων (ιδιοτήτων) σε αυτό. Στην αριστοτελική αυτή θεώρηση στηρίχτηκε η μαθηματική λογική της Δύσης (Cantor,Russell,Boole) και αποτέλεσε τη βάση έκφρασης και επεξεργασίας της πληροφορίας στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές( BooleanAlgebra). 

Όσον αφορά την έκφραση της κβαντικής πληροφορίας ενός φυσικού συστήματος ο Wheeler εισήγαγε την έννοια των κβαντικών bit (q-bit). Πάνω σε αυτήν την έννοια στηρίχτηκε η υπόθεση κατασκευής και λειτουργίας των κβαντικών υπολογιστών.

Ένα ενδεικτικό παράδειγμα του ρόλου που παίζει η κβαντική πληροφορία (αριστοτελικό Είδος-Μορφή) στον καθορισμό και προσδιορισμό της φυσικής υπόστασης ενός αισθητού αντικειμένου, είναι το παρακάτω:

Η ύλη που αποτελεί ένα κομμάτι κάρβουνου και ενός διαμαντιού είναι η ίδια, ο άνθρακας. Όμως στη περίπτωση του διαμαντιού τα άτομα άνθρακα διατάσσονται με εντελώς διαφορετικό τρόπο από ότι στο μοριακό πλέγμα του κάρβουνου. Η κβαντική δηλαδή πληροφορία που καθορίζει την διάταξη των ατόμων στο μοριακό πλέγμα επειδή είναι διαφορετική στα δύο υλικά τους προσδίδει εντελώς διαφορετικές φυσικές(οπτικές, ηλεκτρικές κτλ )ιδιότητες.

Αντιλαμβάνεται κανείς ότι το πληροφοριακό περιεχόμενο της φυσικής δομής βιολογικών και ιδιαίτερα έλλογων όντων είναι ασύγκριτα μεγαλύτερο. Έχει ενδιαφέρον η περιγραφή (δεν θα επιχειρηθεί εδώ) το πώς η εν δυνάμει γενετική κβαντική πληροφορία εκφράζεται ενεργητικά και κατά Αριστοτέλη τα βιολογικά όντα μεταβαίνουν από την δυνητική κατάσταση (ωάριο) στην ενεργητική (βιολογική ανάπτυξη) και τελικά στην Εντελέχεια (πλήρης βιολογική ανάπτυξη) .

Σύμφωνα με την αριστοτελική θεωρία (σε αντίθεση με τον Πλάτωνα) καθώς και τη φύση της κβαντικής πληροφορίας, ο νοητικός πυρήνας των αισθητών πραγμάτων εκφράζεται πάντα μέσω της ύλης και δεν μπορεί να διαχωριστεί από αυτή. Το ίδιο και η ύλη εκφράζεται πάντα μέσω μιας συγκεκριμένης Μορφής – Είδους ( π.χ ηλεκτρόνια, άτομο κλπ). Τις μόνες οντότητες όπου το υλομορφικό σχήμα θεωρεί ανεξάρτητες της ύλης είναι ο Θεϊκός Νους, Άγγελοι(Νόες των Σφαιρών κατά τον Αριστοτέλη) και ο ενεργητικός νους του ανθρώπου. Εν ολίγοις ο Θεός (Κινούν Ακίνητο) σύμφωνα με τη αριστοτελική φιλοσοφική αντίληψη τροφοδοτεί και διαδίδει με ενεργητικό πληροφοριακό περιεχόμενο το  συμπαντικό κόσμο, δηλαδή κινεί, μεταβάλλει και μορφοποιεί τον αισθητό κόσμο. Το Είδος που διαρρέει και σχηματοποιεί το γίγνεσθαι εισέρχεται στην ανθρώπινη συνείδηση (Νου) δια μέσω των αισθήσεων.

Μοιάζει σαν αυτό που είχε πει ο διάσημος αστρονόμος φυσικός James Hopwood Jeans, ότι παρατηρώντας το σύμπαν στις μεγάλες αλλά και μικροσκοπικές κλίμακες, βάσει των διεργασιών που συμβαίνουν εκεί το σύμπαν μοιάζει περισσότερο όχι σαν μια τεράστια μηχανή αλλά σαν μια τεράστια σκέψη.

thecuriosityofcat

Η κβαντική περιγραφή του κόσμου και η διαμάχη υλισμού και ιδεαλισμού - Β΄ Μέρος-Η Ιδεαλιστική Δυναμική

Γράφει ο Andreas Apollon EL
Οι δύο αυτές βασικές φιλοσοφικές σχολές, ο Ιδεαλισμός και ο Υλισμός, αποτελούν θεωρητική μεταφυσική βάση για την ανάπτυξη πολιτικών πεποιθήσεων (θεωριών) καθώς και απόψεων γύρω από την ανθρώπινη υπόσταση και τη σχέση της με το Θεό.Ο Hegel (Έγγελος) για παράδειγμα ως Ιδεαλιστής φιλόσοφος και υποστηρικτής της πνευματοκρατικής θεώρησης του κόσμου εκκινώντας από την ευαγγελική ρήση: " Και ο Λόγος σάρξ εγένετο " και στηριζόμενος στους Αρχαίους Έλληνες Ιδεαλιστές φιλοσόφους, Πλάτωνα και Αριστοτέλη, κατέληξε στην εξής θεώρηση:
Η Ιδέα (Λόγος, Θείο Πνεύμα) ως πρωταρχική αυθύπαρκτη "καθαρή" πνευματική οντότητα μετασχηματίζεται σε υλική φύση και κατά αυτήν την έννοια δημιουργεί το Σύμπαν. 

Στη συνέχεια από την σύνθεση των δύο αυτών αντίθετων οντολογικών πόλων, Θείου Πνεύματος (Ιδέα) και Υλικού Σύμπαντος, δημιουργείται η νοήμων ύλη και μέσω αυτής εκδηλώνεται η ανθρώπινη νόηση ως έμμεση εκδήλωση του απολύτως "καθαρού" (άνευ ύλης) Θείου Πνεύματος (Ιδέα, Λόγος).

 Στή συνέχεια η ανθρώπινη νόηση εκφράζεται μέσω της Φιλοσοφίας, της  Επιστήμης καθώς και της Τέχνης. Ο Hegel θέτει ως πρωταρχικό Λογικό και Οντολογικό Νόμο, ο οποίος παράγεται από τον Θεό (Λόγος), αλλά και διέπει την ανωτέρω περιγραφείσα δημιουργική διαδικασία, το Λογικό και Οντολογικό Νοητικό σχήμα:
                             
                                  "ΘΕΣΗ" + "ΑΝΤΙΘΕΣΗ" = "ΣΥΝΘΕΣΗ"

Ήταν δηλαδή υποστηρικτής της Οντολογικής Διαλεκτικής του Ηρακλείτου. ΟΗράκλειτος υποστηρίζει ότι η αέναη μάχη μεταξύ των Αντιθέτων στην Δημιουργία υπό την Οντολογική διοίκηση του Λόγου (Θεός κατά τον Ηράκλειτο) ως συμπαντικού Ρυθμιστή είναι ο βασικός μηχανισμός παραγωγής και ροής "γίγνεσθαι". Η δημιουργικότητα στην φύση προέρχεται από την "εναρμόνιση" (Σύνθεση κατά Hegel) των υπαρχόντων στο Σύμπαν αντιθέτων υπό την διαρκή δράση του Λόγου. Βάσει αυτών ο Hegel υποστήριξε τον Διαλεκτικό και τον Ιστορικό Ιδεαλισμό.
 
Ο Διαλεκτικός Ιδεαλισμός υποστηρίζει ότι η διαλεκτική διαδικασία ως Λογική και Νοητική διεργασία έχει Οντολογική υπόσταση και διέπει όλη την Συμπαντική Δημιουργία και τον Άνθρωπο.
Πηγή βεβαίως της Διαλεκτικής διαδικασίας είναι ο αρχικός Λόγος ( Θεϊκός Νους). Τα παραπάνω υπό μίαν μορφή πίστευε και ο Πλάτων, αφού η Διαλεκτική διαδικασία στον Άνθρωπο του επιτρέπει να αποκτά Γνώση του πλέγματος των Ιδεών και των σχέσεων μεταξύ τους που ουσιαστικά είναι τα Νοητικά Αρχέτυπα τα οποία παραγόμενα από τον Θεό σχηματοποιούν και διαμορφώνουν την ύλη σε αισθητή Πραγματικότητα. Ο δε Αριστοτέλης αντικαθιστά την Διαλεκτική διαδικασία και τους νόμους της, με την Λογική διαδικασία και τους Λογικούς Νόμους.

Η Αριστοτελική Λογική, όπως αυτή διατυπώνεται στο Όργανον ("Αναλυτικά Πρότερα", "Αναλυτικά Ύστερα") καθώς και οι Λογικοί Νόμοι, έχουν ουσιαστική Οντολογική Υπόσταση αφού αποτελούν την βάση της Λογικής και Αιτιακής Δομής του Κόσμου και διέπουν ολόκληρο το έν-υλον Είδος (Μορφή) που τον σχηματοποιεί και τον κάνει αισθητό στον άνθρωπο μέσω των αισθήσεων.
Η Κβαντική Φυσική από την μεριά της φαίνεται να υποστηρίζει την Ιδεαλιστική θεώρηση του κόσμου.Για την κβαντική θεωρία όλες οι μικροσκοπικές υλικές (φυσικές) διεργασίες κάθε άλλο παρά μηχανιστικές είναι.Όπως ήδη ελέχθη (στο Α΄Μέρος του άρθρου), ένα κβαντικό σύστημα είναι "καθαρή" πληροφορία και περιγράφεται πάντα εν σχέσει με τον παρατηρητή. Μάλιστα η πράξη παρατήρησης του κβαντικού συστήματος από τη μεριά μας καθορίζει όχι μόνο τη φυσική του υπόσταση αλλά και την συμπεριφορά του.

Η πληροφορία ενός κβαντικού συστήματος (κβαντική πληροφορία) εκφράζεται μέσω των q-bits(κβαντικά bits) που υπακούουν σε μια άλγεβρα παρόμοια (γενικευμένη) με την άλγεβρα Boole, στην οποία υπακούουν τα bits(κλασσική πληροφορία). Οι κβαντικές φυσικές διεργασίες (συμπεριφορά κβαντικών συστημάτων) εκφράζονται σαφώς και αυτές μέσω των q-bits, αφού όπως και οι κλασσικές (μακροσκοπικές) φυσικές διεργασίες δεν είναι τίποτα άλλο άπό ανταλλαγή και επεξεργασία πληροφορίας μεταξύ φυσικών συστημάτων μέσω μίας εισόδου (input) και μίας εξόδου (output).
Τα παραπάνω περιγράφονται από την θεωρία Δυναμικών συστημάτων (Dynamical Systems) και την επιστήμη της Κυβερνητικής (Cybernetics).
Ως εκ τούτου το υλικό Σύμπαν είναι μία γιγάντια πληροφοριακή δομή. 

Η παραγόμενη πληροφορία εκκινώντας από την μικροσκοπική κλίμακα (υποατομική, ατομική, μοριακή) εισρέει και δομεί την Νανο-κλίμακα [σύνθετες μοριακές δομές, βιολογικά μακρομόρια (DNA,RNA,πρωτεϊνες κλπ...)] και τέλος αναδύεται στην μακροσκοπική κλίμακα την οποία σχηματοποιεί σε αισθητή πραγματικότητα. Όλες οι φυσικές διεργασίες δόμησης και οριοθέτησης του Κόσμου είναι άκρως λογικές (Νοητικές) και αποτελούν την βάση της φυσικής πολυπλοκότητας. Οι σύνθετες πληροφοριακές δομές (βιολογικά όντα), δηλαδή το φαινόμενο της ζωής ( γενετικό υλικό, δίκτυο νευρώνων) δεν προέκυψε κατά τύχη, αλλά αποτελεί αναπόφευκτο στάδιο της εξελικτικής πορείας επεξεργασίας της πληροφορίας, όπως αυτή ορίζεται και πηγάζει από την κεντρική πηγή (Θεός, Λόγος).
Την ανωτέρω διαδικασία ανέλυσε ο Αριστοτέλης μέσω του σχήματος Δυνάμει Ον-Ενεργεία Ον-Εντελεχεία Ον.
Η διαδικασία αυτή η οποία εφαρμόζεται σε βιολογικά και μη όντα (συστήματα) έχει ως εξής:
Το Είδος, δηλαδή ο πληροφοριακός ενεργητικός πυρήν των όντων, διαμορφώνεται και διαβιβάζεται μέσω ενεργητικής αλληλεπίδρασης μεταξύ των όντων. Πώς όμως ένα όν λαμβάνει το Είδος του;
Στην αρχή βρίσκεται στην δυναμική κατάσταση (Δυνάμει Ον), έχει δηλαδή την δυνατότητα να δεχτεί το εν λόγω Είδος. Στην συνέχεια δέχεται την επενέργεια ενός άλλου όντος το οποίον έχει ήδη λάβει Είδος (Ενεργεία Ον).
Δια της επενέργειας αυτής μεταβιβάζεται το Είδος (ενεργητική πληροφορία) από το ήδη έχον Είδος ον (Ενεργεία Ον) στο μη έχον Είδος ον (Δυνάμει Ον) και συμβαίνει η μετάβαση του δυνάμει όντος σε ενεργεία ον (ενεργητική κατάσταση - ανάπτυξη).

Τέλος, όταν η ανάπτυξη του όντος (βιολογική ή μη) έχει πλήρως επιτευχθεί και το ον έχει λάβει Είδος, τότε είναι Εντελεχεία Ον.
" ἀεὶ γὰρ ἐκ τοῦ δυνάμει ὄντος γίγνεται τὸ ἐνεργείᾳ ὂν ὑπὸ ἐνεργείᾳ ὄντος", γράφει ο Αριστοτέλης.
 
Για να μετετραπεί δηλαδή το δυνάμει ον σε ενεργεία ον χρειάζεται η επενέργεια ενός ενεργεία όντος. Αυτό αναλύεται και μέσα από τα τέσσερα οντολογικά αίτια ερμηνείας του " γίγνεσθαι" όπως αναπτύχθηκαν από τον Αριστοτέλη. Πάσα φυσική μεταβολή που πιθανόν και να οδηγεί στον σχηματισμό φυσικού όντος ερμηνεύεται μέσω του υλικού αιτίου (άμορφη ύλη - δυνάμει ον), του εις αυτήν εισρέοντος Είδους ( Ειδητικόν αίτιον - ενεργεία ον), του αιτίου ένερξης της μεταβολής( αίτιον αρχικόν - κινητικόν) από το οποίο ως ενεργεία ον, απορρέει το εισρέον Είδος και τέλος το τελικόν αίτιον ( σκοπός της μεταβολής - " ου ένεκα " ).
 Είναι φανερόν ότι η Αριστοτελική φυσική δυναμική είναι τελεολογική και εμπεριέχει ως σκοπόν οριζόμενον από τον Θεόν το Τέλειον και το Άριστον.
Τους αριστοτελικούς όρους Δυνάμει και Δυναμική δανείστηκε η επιστήμη των Δυναμικών Συστημάτων ( Dynamical Systems) που περιγράφει ακριβώς την δυναμική εξέλιξη διαφόρων ειδών συστημάτων (φυσικών, βιολογικών, οικονομικών, κοινωνικών κτλ...).

Κατά την αριστοτελική θεωρία το παραπάνω σχήμα περιγράφει την μεταβολή του γίγνεσθαι και διέπει την διαδικασία μεταβίβασης και διάδοσης του Είδους στο Σύμπαν. Η διάδοση αυτή συνεπάγεται και μεταφορά ενέργειας αφού κατά τον Αριστοτέλη η ενέργεια είναι Είδος και το Είδος ενέργεια. Είναι ενδιαφέρων ο παραλληλισμός της Ύλης κατά τον Αριστοτέλη με το κβαντικό " κενό". Κατά τον Αριστοτέλη η Ύλη είναι το εντελώς δυνάμει ον, το εντελώς αόριστον (άνευ Είδους), άμορφον " υλικόν" που υφίσταται στον χώρο και είναι δεκτικόν Είδους ώστε να μετατραπεί σε Ενεργεία ον.

Το κβαντικό κενό, ο " κενός " συμπαντικός χώρος ουσιαστικά, όπως προκύπτει ακριβώς από την Κβαντική Θεωρία Πεδίου ( Quantum Field Theory), βρίσκεται σε έναν διαρκή δυναμικό αναβρασμό. Κάθε χρονική στιγμή σε κάθε σημείο του χώρου δημιουργούνται και καταστρέφονται " δυνάμει" σωματίδια, όπως τα ονομάζουν οι φυσικοί ή αλλοιώς " virtual" (εικονικά). Τα σωματίδια αυτά είναι εξαιρετικά βραχύβια και υφίστανται όσο δεν γίνονται αντιληπτά από τον παρατηρητή, αφού η ύπαρξή τους παραβιάζει την αρχή διατήρησης της Ενέργειας. 
Οι ενεργειακές διακυμάνσεις του κβαντικού κενού, οι οποίες αντιστοιχούν σε σωματίδια (ηλεκτρόνια, φωτόνια.κτλ...) υφίστανται σε όλον τον χώρο. Η εισροή όμως πληροφορίας ( Είδους) στο κβαντικό κενό (δυνάμει ον), ακόμα και μέσω μεταφοράς ενέργειας (αρχικόν αίτιον μεταβολής), μπορεί να οδηγήσει στη δημιουργία ενός πραγματικού σωματιδίου (ενεργεία σωματίδιο), όπως π.χ ένα πρωτόνιο. Η πηγή από όπου εισρέει το ενεργητικό Είδος στο Σύμπαν είναι ο Θεός ( Ακίνητον Κινούν), ο οποίος ως " καθαρόν" Είδος και " καθαρά" Ενέργεια, μεταβάλλει, διαμορφώνει, σχηματοποιεί και ζωοδοτεί το Σύμπαν.
Όσον αφορά τον Ιστορικό Ιδεαλισμό κατά Hegel, αυτός υποστηρίζει ότι τα Ανθρώπινα Νοητικά παράγωγα, οι Ιδέες όπως τις ονομάζει ο Hegel, είναι αυτές οι οποίες καθορίζουν την ροή της ανθρώπινης Ιστορίας. 

Η διαμόρφωση της ανθρώπινης κοινωνίας, Πολιτείας καθώς και Οικονομίας ορίζεται από την ανθρώπινη διανοητική ενέργεια ( Σκέψη ) παράγωγα της οποίας είναι οι Φιλοσοφικές, Επιστημονικές, Πολιτικές Ιδέες ακόμα και η Τέχνη. Όπως έλεγαν σαφώς και οι Αρχαίοι Έλληνες Φιλόσοφοι πλην των Σοφιστών, ο άνθρωπος είνια κοινωνικόν, οικονομικόν αλλά κυρίως Πολιτικόν ον. Δημιουργεί δηλαδή εκ φυσικής παρορμήσεως Πολιτεία όπου αυτή δεν είναι παρά μία κοινότητα Ιδεών. Συνοψίζοντας η σχολή των Ιδεαλιστών Φιλοσόφων υποστηρίζει την Πνευματοκρατία της Δημιουργίας, Υλικής και μη. Ο Θεός (Λόγος, Θείος Νους) μέσω της διανοητικής του Ενέργειας παράγει, διαμορφώνει, μεταβάλλει και σχηματοποιεί τον Κόσμο, καθώς μέσω του από Αυτόν εκπορευομένου Ειδητικού, Νοητικού, Ενεργητικού Πληροφοριακού πυρήνα τον καθιστά (τον Κόσμο) αυτό που ονομάζουμε αισθητή Πραγματικότητα.

Η Πληροφορία παράγεται από τον Θεό, εισρέει στον Κόσμο, τον διαμορφώνει, συγκεντρώνεται και δημιουργεί σύνθετες πληροφοριακές δομές όπως βιολογικά όντα και τελικά Ευφυία στον Άνθρωπο. Ο άνθρωπος δια των αισθήσεων του συγκεντρώνει εισρέουσα πληροφορία και αφού την επεξεργαστεί διανοητικά (Λογικά) την εκφράζει δια μέσω των ανθρωπίνων σχέσεων ( δυναμικά κοινωνικά δίκτυα) και τελικά μέσω της Φιλοσοφίας, Επιστήμης, Τεχνολογίας, Πολιτικής και Τέχνης. Δηλαδή ο Θεός είναι ο πομπός της πληροφορίας και ο Άνθρωπος ή οι κατά την Χριστιανική Παράδοση Άγγελοι (Νόες των σφαιρών κατά Αριστοτέλη) είναι οι δέκτες αλλά και οι διαχειριστές αυτής.
 
Η Τέχνη βέβαια ως ανθρώπινο νοητικό παράγωγο περιέχει και το ανθρώπινο συναίσθημα. Ο άνθρωπος δια της ικανότητος βίωσης συναισθήματος και μέσω της δια των αισθήσεων εισρέουσας πληροφορίας αντιλαμβάνεται και βιώνει την αισθαντικότητα των πραγμάτων, η οποία στη βάση της καθορίζεται από τον Θεό, πολλές φορές όμως διαμορφώνεται (αλλοιώνεται) λόγω της αντίστοιχης ανθρώπινης ψυχικής κατάστασης. Εν παραδείγματι η αισθητική Ωραιότητα της Υλικής Δημιουργίας (Φύση) αντικειμενικά καθορίζεται από τον Θεό, στατιστικά ωστόσο παρατηρούνται διαφοροποιήσεις στη αισθητική της απόλαυση από άνθρωπο σε άνθρωπο. Φαίνεται πάντως ότι η Δημιουργία είναι Ενέργεια, Πληροφορία, Συναίσθημα.

Τέλος  ο σχηματισμός κοινωνίας, οικονομίας και τελικά Πολιτείας είναι έμφυτη τάση στον άνθρωπο και μέσω αυτής (της Πολιτείας), η οποία είναι οργάνωση των ανθρώπων επί τη βάσει κοινού νοητικού πλαισίου και ως εκ τούτου αποτελεί Κοινότητα Ιδεών, οι άνθρωποι ανταλάσσοντας Νοητικό Υλικό υπό την μορφή Επιστήμης, Φιλοσοφίας και Συναισθήματος δια μέσω των διαπροσωπικών σχέσεων, κοινωνικών δομών και δικτύων, βιώνουν έκαστος εξ αυτών δια μέσω του κοινού Όλου ψυχική και πνευματική ανάπτυξη και εξέλιξη. Σκοπός φυσικά της Πολιτείας ως πνευματικός οργανισμός κατά τους Ιδεαλιστές φιλοσόφους Πλάτωνα και Αριστοτέλη είναι η επίτευξη δια έκαστον εκ των Πολιτών, η ψυχική και πνευματική ολοκλήρωση. Αυτά πρεσβεύει ο Ιδεαλισμός ως θεωρητική βάση.
 

ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΔΕΥΤΕΡΟΥ  ΜΕΡΟΥΣ  Γράφει ο Andreas Apollon EL για το THE PERSISTENCE OF A FREE PHOTON Η αναδημοσίευση ενυπόγραφων άρθρων και μεταφράσεων του ιστολογίου επιτρέπεται μόνο με έγγραφη ενεργή αναφορά στο ιστολόγιο.

THE PERSISTENCE OF A FREE PHOTON

THE CURIOSITY OF CAT  

thecuriosityofcat.blogspot.gr

Η κβαντική περιγραφή του κόσμου και η διαμάχη υλισμού και ιδεαλισμού - Γ΄ ΜΕΡΟΣ - Οι Πολιτικές προεκτάσεις

Γράφει Ο Andreas Apollon EL

Εν αντιθέσει με τον Ιδεαλισμό, ο Υλισμός έχει ως θεωρητική μεταφυσική βάση την άρνηση της ύπαρξης του Θεού και φυσικά την άρνηση της ύπαρξη του Πνεύματος, ως αυθύπαρκτη οντότητα. Για τους Υλιστές φιλοσόφους με κύριο εκφραστή τους τον Κάρλ Μαρξ ( Λεβί ), ο οποίος εμπνεύστηκε από τους αρχαίους Σοφιστές φιλοσόφους, η μοναδική οντότητα που συνιστά την ουσία των πραγμάτων είναι η Ύλη. Ο Μαρξ και έπειτα ο Ένγκελς (Engels) υποστήριξαν τον Διαλεκτικό Υλισμό. Η διαλεκτική διαδικασία κυριαρχεί στην υλική πραγματικότητα όπως πίστευαν και οι οπαδοί του Διαλεκτικού Ιδεαλισμού, ωστόσο δεν πηγάζει ούτε εφαρμόζεται στον κόσμο από τον Θεό αλλά είναι μηχανιστικής φύσεως ιδιότητα της Ύλης.

Παράγωγο της "μηχανιστικής" αυτής Ύλης είναι τα βιολογικά όντα και ο Άνθρωπος. Ο Άνθρωπος ως παράγωγο της Ύλης περιέχει και εκφράζει μέσω της νόησης του την "μηχανιστική" Διαλεκτική διαδικασία. Τέλος η Διαλεκτική διαδικασία αποτυπώνεται και αντανακλάται στην ανθρώπινη κοινωνία και οικονομία. Ουσιαστικά ο Μαρξ, όπως και οι Σοφιστές θεώρησαν τα παράγωγα της ανθρώπινης Νόησης ως κοινωνικές "συμβάσεις", καθοριζόμενα από την κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα.

Οι Σοφιστές ειδικά καταργούσαν γενικά τον κριτικό λόγο του ανθρώπου, διαδίδοντας τον  απόλυτο σχετικισμό, δηλαδή την "σχετικότητα" των πραγμάτων, την μη απόλυτη απόδοση ιδιοτήτων, ποιοτήτων ή χαρακτηρισμών σε αυτά και μηδένιζαν την ύπαρξη των Νόμων της Λογικής, όπως η Αρχή της Αντιφάσεως ή του Μέσου ή Τρίτου Αποκλίσεως. Έντονη κριτική άσκησαν σε αυτούς ο Σωκράτης, ο Πλάτων και φυσικά ο Αριστοτέλης. Γενικά ο Μαρξ θεωρούσε την ανθρώπινη νοητική δραστηριότητα και τα παράγωγα αυτής, ως δευτερεύοντα παράγωγα εποικοδομήματα της οικονομικής δραστηριότητας. Ο Μαρξ υποστήριξε έτσι τον Ιστορικό Υλισμό, δηλαδή ότι την ροή της ανθρώπινης Ιστορίας καθορίζουν όχι οι Ιδέες αλλά η οικονομική δραστηριότητα και τα υλικά αγαθά. Ο άνθρωπος κατά τον Μαρξ είναι κατά  βάσει Οικονομικό ον και όχι Πολιτικό.
Τον Ιστορικό Υλισμό όμως φαίνεται να αντικρούει η κβαντική θεωρία καθώς και η επιστήμη Συστημάτων, αλλά και η Κυβερνητική ( Cybernetics). Οι δύο τελευταίες μελετούν τα Δυναμικά Συστήματα (φυσικά, βιολογικά, οικονομικά, κοινωνικά κτλ...) με βάση τις διεργασίες που επιτελούνται στο εσωτερικό τους και βάση τις αλληλεπιδράσεις των δομικών τους μερών (στοιχείων). Για την μελέτη αυτή η επιστήμη Συστημάτων και η Κυβερνητική επικαλούνται την έννοια της Πληροφορίας. Ουσιαστικά οι αλληλεπιδράσεις των δομικών μερών ενός δυναμικού συστήματος δεν είναι παρά ανταλλαγή πληροφορίας μεταξύ αυτών. Οπότε οποιαδήποτε δυναμική διεργασία συμβαίνει στο εσωτερικό ενός δυναμικού συστήματος δεν είναι παρά επεξεργασία πληροφορίας. 

Τα διάφορα φυσικά, βιολογικά, κοινωνικά, οικονομικά δυναμικά συστήματα μπορούν κατ΄αυτόν τον τρόπο να εξελίσσονται με πολλούς τρόπους. Κάποια συστήματα ( τα περισσότερα) είναι ανοικτά. Αυτό σημαίνει ότι λαμβάνουν από το περιβάλλον πληροφορία μέσω μιας ή πολλών εισόδων (input), την επεξεργάζονται και την αποβάλλουν (output), αυξάνοντας ή μειώνοντας το πληροφοριακό τους περιεχόμενο και ενισχύουν αντίστοιχα την συνοχή, την πολυπλοκότητα και την οργάνωση της δομής τους.

Αναμφίβολα τα πιο δημιουργικά δυναμικά συστήματα είναι τα ανοικτά, που είναι και τα περισσότερα. Τα ανοικτά συστήματα έχουν συνεχώς εξελισσόμενη δομή και είναι πιο ευσταθή ενώπιον εξωτερικών μεταβολών. Ένα τέτοιο σύστημα είναι ολόκληρη η φύση, τα βιολογικά όντα, ο άνθρωπος ως φυσική ψυχοσωματική οντότητα καθώς και η ανθρώπινη κοινωνία και οικονομία. Διαρκώς μέσω των φυσικών, βιολογικών, ψυχικών και κοινωνικών δικτύων διαβιβάζεται, επεξεργάζεται και ρέει πληροφορία.

Άν συγκρίνουμε λοιπόν τον Ιστορικό Υλισμό με τον Ιστορικό Ιδεαλισμό και αν σεβαστούμε την αρμονική αλληλοσύνδεση των δυο αντίθετων οντολογικών πόλων, Νούς (Πνεύμα) και Ύλη, μάλλον θα πρέπει να καταλήξουμε στην εξής θεώρηση:
Σαφώς και το οικονομικό πληροφορικό περιβάλλον επιδρά στην ανθρώπινη κοινωνία, σαφώς όμως συμβαίνει και το αντίστροφο. Τόσο η ανθρώπινη κοινωνία (κοινωνικά δίκτυα) όσο και το οικονομικό σύστημα είναι δύο ανοικτά σε πληροφορία, αλληλεπιδρώντα συστήματα που το ένα διαμορφώνει το άλλο μέσω φαινομένων ανάδρασης. Η ανάδραση (feedback) είναι συνήθης όρος των ανοικτών, μνημονικών, χαοτικών και αυτοοργανούμενων  δυναμικών συστημάτων. Το σίγουρο είναι ότι η Πληροφορία διαμορφώνει τον κόσμο μας και τον σχηματοποιεί. Δεν είναι τυχαίο, που οι υπηρεσίες κατασκοπίας ονομάζονται συνήθως εθνικές υπηρεσίες Πληροφοριών .
Όπως έλεγε ο Νίτσε, " η Γνώση (νοητική πληροφορία) είναι δύναμη".
Ας επιστρέψουμε όμως στον Ιστορικό Υλισμό όπως αναπτύχθηκε από τον Μαρξ. Γι αυτόν ο άνθρωπος είναι κατά βάσει οικονομικό ον και όχι πολιτικό.
Ως εκ τούτου το κράτος θα πρέπει να έχει ως σκοπό την παραγωγή υλικών αγαθών και τη διανομή τους στην ανθρώπινη κοινότητα. Σκοπός οποιασδήποτε επιστημονικής έρευνας θα είναι η αύξηση της παραγωγικής ικανότητας του κράτους και η διανομή των υλικών αγαθών.
Η πολιτική νομοθετική δραστηριότητα (και κατά συνέπεια το δημοκρατικό πολίτευμα) δεν έχει νόημα αφού η ανθρώπινη νοητική σκέψη κινείται μέσω "συμβάσεων " και τα αποτελέσματά της είναι " σχετικά" επηρεαζόμενα μάλιστα από την οικονομική δομή του κράτους π.χ. οικονομικές τάξεις, ...).
Αναπόφευκτα και οι νόμοι θα είναι " σχετικές κοινωνικές συμβάσεις "οριζόμενες μάλιστα και επιβαλλόμενες ακόμα και προπαγανδιστικά από τις ανώτερες οικονομικές τάξεις προς τις κατώτερες προς όφελος φυσικά των πρώτων. Ο Μαρξ υποστήριξε τελικά ότι η πάλη των τάξεων οδηγεί εξελικτικά με απόλυτη ακρίβεια και αναγκαιότητα στη κατάργηση τους και στην ίδρυση μιας παγκόσμιας αταξικής κοινωνίας, πράγμα που συνεπάγεται φυσικά και την κατάργηση των Εθνών- Κρατών αφού η νομική κατοχύρωση της ύπαρξης τους είναι και αυτή ανθρώπινη σύμβαση.

Το παγκόσμιο απολίτικο αταξικό "μηχανιστικό" κράτος θα στηρίζεται αποκλειστικά στη παραγωγή και ισοδιανομή απολύτως συγκεκριμένων υλικών αγαθών, που φυσικά θα ελέγχεται και θα ορίζεται από το κράτος, απαγορεύοντας σε οποιονδήποτε ιδιώτη (άτομο) να δημιουργήσει δική του παραγωγή υπηρεσιών ή αγαθών και φυσικά να τα διανείμει. Είναι ολοφάνερη η ομοιότητα μιας τέτοιας κοινωνίας με την κοινωνία των μερμυγκιών. Το θέμα είναι ότι όπως είχε πει και ο μεγάλος Ντοστογιέφσκι :
"Τα μερμύγκια και οι μέλισσες ξέρουν τους Νόμους τους, μόνον ο άνθρωπος δεν τους ξέρει".
Ο άνθρωπος δεν έχει τις ίδιες ψυχοπνευματικές ανάγκες προς ολοκλήρωση σε σχέση με τα μερμύγκια και τις μέλισσες. Ως εκ τούτου μια τέτοια υλιστική κοινωνία σαν αυτή που υποστήριξε ο Υπαρκτός Σοσιαλισμός όχι μόνον δεν καλύπτει τον Άνθρωπο ψυχοπνευματικά, αλλά τον αλλοτριώνει κιόλας και τον παρακμάζει. Αντί να αφυπνίζει και να εξελίσσει την ψυχοπνευματική του ισχύ, την υπνώνει τελείως. 
Εν αντιθέσει η ελεύθερη παραγωγή και ανταλλαγή καθώς και διακίνηση αγαθών συμβάλλει σε μια πλουραλιστική ( ποκιλόμορφη) και εξελισσόμενη κοινωνία εν σχέσει με την στατική κοινότητα που πρότεινε ο Μαρξ και η οποία κατά κανέναν τρόπο δεν βιώνει εξέλιξη.

Η ιδιωτική πρωτοβουλία του ατόμου που τόσο πολύ λάμβανε υπόψιν η αρχαία ελληνική Πόλη - Κράτος συμβάλλει ακόμα, μέσω της ελεύθερης παραγωγής και διακίνησης ιδεών σε προσωπικό επίπεδο (διαπροσωπικές σχέσεις, δυναμικά κοινωνικά δίκτυα κτλ...) αλλά και σε επίσημο επίπεδο (επιστήμη, φιλοσοφία, τεχνολογία, τέχνη...) στην παραγωγή πνευματικής αναπτυσσόμενης ποικιλομορφίας και άρα επιτάχυνση της δυναμικής εξέλιξης.
Όπως προκύπτει από την Θεωρία του Χάους (Chaos Theory) καθώς και από την μελέτη της δυναμικής των χαοτικών συστημάτων, η απόλυτη Τάξη (Υπαρκτός Σοσιαλισμός) είναι στείρα, ενώ η ελεγχόμενη αταξία είναι δημιουργική μέσω της αναδυόμενης από αυτήν Τάξης μέσα από φαινόμενα αυτοοργάνωσης. Αυτή είναι η δυναμική (χαοτική) που διέπει την φύση και τα φυσικά φαινόμενα και από αυτήν προκύπτει η ποικιλομορφία αλλά και η αναδυόμενη πολυπλοκότητα στην φύση.

 Η δυναμική αυτή ορίστηκε από τον Θεό και διέπει και τον Άνθρωπο. Η απόλυτη τάξη και άκαμπτη στατική οργάνωση του κόσμου φαντάζει τρομακτική έως και "διαβολική σκέψη". 
Η δημιουργική ελευθερία που παραχωρήθηκε από τον Θεό στον άνθρωπο κατά την Χριστιανική Θεώρηση αποτελεί ύψιστον αγαθόν σε βαθμό "ιερότητας". Φυσικά τόσο κατά την αρχαιοελληνική φιλοσοφική παράδοση όσο και στον Χριστιανισμό, η ελευθερία αυτή περιορίζεται σε βαθμό που δεν παραβιάζεται η ελευθερία των υπολοίπων. Η παράβαση αυτή θεωρείται Ύβρις και Ανομία για την Δημιουργία και ως εκ τούτου τελείται παρέμβαση προς απόδοση Νεμέσεως και αναλογικού Δικαίου και αποκατάσταση της νομιμότητας.
Αυτά βέβαια εμπίπτουν στην κατηγορία του άγραφου Δικαίου (Θεϊκού) ή άγραφων Νόμων, ωστόσο σε πολλές περιπτώσεις αποτέλεσαν και αποτελούν στήριγμα για την δημιουργία γραπτού Δικαίου.
Πάντως μάλλον μία ελεύθερη κοινωνία και Πολιτεία οδηγεί στην εξέλιξη του Ανθρώπου και όχι μία οικονομικά και πνευματικά απολυταρχική.
Για να έλθουμε δε στο ζήτημα της οντολογικής νομιμότητας θέσπισης Νόμων και την δημιουργία Πολιτείας, σε αντίθεση με ότι πίστευαν οι Σοφιστές και ο Μαρξ περί κοινωνικών και λογικών νοητικών συμβάσεων ας περιγράψουμε τι λέει ο Αριστοτέλης σχετικά με το θέμα.

Για τον Αριστοτέλη οτιδήποτε είναι "φυσικόν", προέρχεται δηλαδή, ορίζεται και συμβαίνει από την Φύση (η οποία περιέχει μέσα της και την διέπει το εκ του Θεού προερχόμενον Είδος) είναι και οντολογικά νόμιμον.
" Πάντα του άγαθοΰ έφίεται " λέει ο Αριστοτέλης, δηλαδή η φύση και πάντα τα από αυτήν προερχόμενα όντα τείνουν εκ φυσικής παρορμήσεως προς το "αγαθόν", με την αρχαιοελληνική έννοια βέβαια του οντολογικά Τέλειου, Ορθού αλλά και Συμφέροντος. Ακόμα λέει για το "αγαθόν" με την παραπάνω περιγραφείσα έννοια, ότι "τέλος γὰρ γενέσεως καὶ κινήσεως πάσης τοῦτ' ἐστίν".
Δηλαδή και με βάση την Αριστοτελική φιλοσοφία η Φύση (και τα φυσικά φαινόμενα ως εκφάνσεις αυτής) περιέχει μέσα της ένα δυναμισμό ο οποίος είναι τελεολογικός και έχει ως σκοπό την παραγωγή του "αγαθού". Επί πλέον λέει ο Αριστοτέλης ότι ο άνθρωπος είναι φύσει κοινωνικόν, οικονομικόν, αλλά πρωτίστως Πολιτικόν ον. Δημιουργεί δηλαδή εκ φυσικής παρορμήσεως Πολιτεία, η οποία εξ΄ ορισμού είναι κοινότητα Ιδεών, πνευματικών απόψεων και θέσεων. Ο Άνθρωπος είναι εκ φυσικής συστάσεως νοήμον και έλ-λογον ον με ικανότητα κριτικής σκέψης, το οποίο βιώνει διαρκή ψυχοπνευματική εξέλιξη ατομικά και συλλογικά. Άρα ο σχηματισμός Πολιτείας, αφού επιτάσσεται από τη φύση είναι και οντολογικά νόμιμος και μάλιστα οδηγεί τον Άνθρωπο όπως ελέχθη, σε ψυχοπνευματική εξέλιξη και τελειοποίηση.

Οι δε Νόμοι θα πρέπει να ορίζονται παρατηρώντας και θεωρώντας την δυναμική της Φύσης και συμμορφώνοντας την με την ανθρώπινη φυσική υπόσταση που στον μεγαλύτερο βαθμό ακολουθεί την φυσική δυναμική. Απλά εν σχέσει με τα υπόλοιπα βιολογικά όντα ο Άνθρωπος δεν δρα μόνον μέσω φυσικού ενστίκτου (παρόρμησης), αλλά ως έλ-λογον (Νοήμον) ον έχει την ικανότητα να ρυθμίζει και να προσαρμόζει την συμπεριφορά του, πολλές φορές όμως δρώντας παρά φύσει.
Εν αντιθέσει τα υπόλοιπα ζώα αδυνατούν να δράσουν παρά φύσει. Ουσιαστικά η ελεύθερη βούληση είναι η αιτία πρόκλησης ατέλειας στον άνθρωπο σε περίπτωση μη σωστής χρήσης της.
Χριστιανικό παράδειγμα είναι η λεγόμενη "Πτώση" από τον Παράδεισο.
Ο όσον είναι όμως δυνατόν κριτικά έμπειρος άνθρωπος, καθώς και ο έχων γνώση (όσο γίνεται) επί παντός επιστητού (φιλοσοφία, φυσική, ιστορία, τέχνη...), δηλαδή  το αρχαιοελληνικό ιδεώδες, σαφώς έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να προσεγγίσει περισσότερο την Αλήθεια και να πράξει το "πρέπον αγαθόν" (Ορθόν, Τέλειον,Συμφέρον).

Τελικά είναι πιθανόν το άγραφο Δίκαιο (οριζόμενο από τον Θεό) και φυσικό Δίκαιο (το οριζόμενο από την φύση στον άνθρωπο) να ταυτίζεται.
Το δε γραπτό Δίκαιο θα πρέπει να ορίζεται βάσει των δύο παραπάνω, αφού ανακαλυφθούν από την ανθρώπινη Αίσθηση και Νόηση, αλλά και από το ανθρώπινο Συναίσθημα ως μέσο αντίληψης της αισθαντικότητας των πραγμάτων, όπως π.χ  της Αισθητικής Ομορφιάς, αλλά και την βίωση του συναισθήματος της Αγάπης ή του αισθήματος Δικαίου. Τα συναισθήματα αυτά εννοείται πως είναι έμφυτα τον  Άνθρωπο, όπως και η Αίσθηση και η Νόηση.
Αυτή είναι κατά το πλείστον η αρχαιοελληνική πολιτική θεώρηση αλλά και αυτή του Χριστιανικού δόγματος μέσω της ανθρώπινης πνευματικής εκ-κλησίας, που παραπέμπει σημειολογικά στην εκκλησία του Δήμου (των Πολιτών).

Και οι δύο αυτές θεωρήσεις σέβονται το Ανθρώπινο Άτομο Ον και το λαμβάνουν υπ΄όψιν τους, μη εκμηδενίζοντας το εν σχέσει με το σύνολο, προορίζοντας το όμως να δρα με βάσει το κοινό συμφέρον (του συνόλου), καθιστώντας τον Άνθρωπο, Πολίτη όχι μόνον της Πόλης αλλά και του Σύμπαντος.

                                                                               ΤΕΛΟΣ

thepersistenceofafreephoton