Σύμφωνα με μελέτες, μέχρι την ηλικία των επτά ετών, ο εγκέφαλος μας είναι σε υπναγωγική ή ονειρική κατάσταση, όπου το μυαλό απορροφά ό, τι μπορεί σχετικά με το περιβάλλον μας. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, είμαστε κυριολεκτικά σαν μικρά σφουγγάρια, περνώντας τις μέρες μας ρουφώντας πληροφορίες για τον κόσμο γύρω μας, χωρίς φίλτρα να μας λένε τι είναι κατάλληλο και τι δεν είναι.
Για μας, τα πάντα είναι απλές πληροφορίες, και καταγράφουμε και αποθηκεύουμε κάθε μία από αυτές.
Αυτό περιλαμβάνει τα πράγματα που αργότερα αναγνωρίζουμε σαν τα καλά, τα κακά και τα άσχημα – τις αποφάσεις, τις προκαταλήψεις, συμπάθειες και αντιπάθειες, και τα πρότυπα συμπεριφοράς των γύρω μας, ειδικά των ανθρώπων που μας μεγάλωσαν.
Μπορεί να είναι ακριβώς εξαιτίας αυτής της ευαίσθητης κατάστασης του νου που ο ιδρυτής της τάξης των Ιησουιτών, Ιγνάτιος Λογιόλα, δήλωσε, «Δώσε μου ένα παιδί κάτω είναι 7, και εγώ θα σας δώσω τον άντρα”.
Με όρους οι οποίοι είναι μη-επιστημονικοί με τα σημερινά πρότυπα, Ο Λοϋόλα γνώριζε προφανώς τη δύναμη του υποσυνείδητου νου, και ότι αν μπορούσε να ενσταλάξει τις θρησκευτικές αξίες των Ιησουιτών στα κεφάλια των νεαρών αγοριών, οι απόψεις αυτές θα αποτελούσαν τη βάση των πεποιθήσεων που θα έχουν ως ενήλικες.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο William James είχε επίσης αυτή ακριβώς την αρχή στο μυαλό, όταν είπε, “Αν μπορούσαν οι νέοι, να συνειδητοποιήσουν πόσο σύντομα θα γίνουν απλά δέματα από συνήθειες που περπατούν, θα πρόσεχαν περισσότερο την συμπεριφορά τους, όσο ήταν στην εύπλαστη κατάσταση».
Είτε είμαστε σε σχολείο Ιησουιτών ή με την οικογένειά μας στο σπίτι, είμαστε βυθισμένοι στις εμπειρίες των άλλων σε μια ηλικία όταν απλά τις “κατεβάζουμε” χωρίς φιλτράρισμα και οξυδέρκεια για το τι προσλαμβάνουμε. Έτσι δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι οι πεποιθήσεις των άλλων γίνονται το θεμέλιο αυτού που ισχύει για τον κόσμο και για τον εαυτό μας.
Στο ίδιο μέρος όπου διαμορφώνουμε τις πεποιθήσεις μας, έχουμε ένα αρχείο για κάθε άποψη που είχαμε ποτέ εκτεθεί σε νεαρή ηλικία – από κάθε περίπτωση που μας είπαν ότι θα μπορούσαμε να γίνουμε ό, τι βάζουμε στο νου μας, μέχρι σε όλες τις φορές που μας είπαν ότι δεν θα καταφέρουμε ποτέ τίποτα.
Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί οι απόψεις των άλλων γίνονται οι δικές μας πεποιθήσεις.
Μερικές φορές οι απόψεις της παιδικής ηλικίας μένουν μαζί μας για ολόκληρη τη ζωή μας, και μερικές φορές βρίσκουμε καλούς λόγους για να τις αλλάξουμε. Όλοι είχαμε την εμπειρία να πιστεύουμε ότι οι γονείς μας ήταν παντογνώστες και αλάθητοι όταν επρόκειτο για πράγματα που μας έλεγαν, σωστά;
Υπήρξε μια περίοδος στη ζωή μου όταν πίστευα ότι η μητέρα μου και ο πατέρας μου γνώριζαν τα πάντα. Και μόνον όταν άρχισα να συγκρίνω αυτά που είχα διδαχθεί με αυτά που τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου και οι οικογένειές τους πίστευαν ανακάλυψα ότι υπήρχαν πολλοί τρόποι να βλέπουμε τον κόσμο.
Μερικοί από αυτούς ήταν πολύ διαφορετικοί από ό, τι είχα μάθει μεγαλώνοντας σε μια μικρή πόλη στη συντηρητική ενδοχώρα της Αμερικής.
(Απόσπασμα από το βιβλίο του Gregg Braden “The Spontaneous Healing of Belief: Shattering the paradigm of false limits”)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου