Νους, αυτός που μας ενώνει, αυτός που μας χωρίζει

Γράφει η Μαρία Παγκάλου, διεθνής πρωταθλήτρια της ρυθμικής γυμναστικής (Ατλάντα 1996), αρχιτέκτονας και μαθήτρια στο διαλογισμό της RajaYogα

Σεπτέμβρης και ταξιδεύουμε ακόμα νοερά σε μέρη, σε πρόσωπα ή στο μέλλον, κάνοντας τη φαντασία κόσμο μας. Ποια είναι τελικά η πραγματικότητα; Τι επιδιώκουμε μέσα από κάθε τι και πώς θα διατηρήσουμε αυτά που μας ενώνουν; Τι θα μας στηρίξει στην καθημερινότητα, όταν οι πρόσφατες διακοπές μας δεν είναι πλέον αρκετές;
Στην πράξη, υπάρχει μία δίψα που ξεπερνά τις εποχές και τα κλιματικά φαινόμενα. Είναι η δίψα για εμπειρίες, χειμώνα καλοκαίρι, ανά πάσα στιγμή της ζωής μας. Αυτή η δίψα που μας μετέτρεψε σε όντα περισσότερο εξωστρεφή και που αφαίρεσε τα όρια από το λεξιλόγιο της συμπεριφοράς μας. Είναι σε αυτό το κυνηγητό που οι ρυθμοί αυξήθηκαν, γίνανε φρενήρεις. Η αγωνία να ζήσω ότι έχω πριν το χάσω, πριν γεράσω, φύγω ή πεθάνω, πριν παντρευτώ ή αποφασίσω κάτι χωρίς στα αλήθεια να το θέλω μας έβγαλε εκτός εαυτού. Κάπου εκεί γεννήθηκε η ιδιοτελής προτίμηση. Το ‘Εγώ’ πριν τους ‘άλλους’, το ‘περισσότερα’ πριν απ’ όλους, η σπατάλη πριν την απλότητα.
Η στείρα προτίμηση βασιζόμενη στην προχειρότητα, διευκόλυνε την παρεξήγηση, την ανησυχία και τη φλυαρία να απομονώσουν τον αυτοσεβασμό μας. Τα συναισθήματα που παράγονται από τα παραπάνω, είναι τόσο έντονα που καταλύουν την αγνή μας ύπαρξη και προσωποποιούνται τόσο, ώστε να φαντάζουν αληθινά σε μας, σαν μύθοι και παραδόσεις, και νιώθουμε μεγάλοι ενώ γινόμαστε τυφλοί και άμοιροι κύκλωπες.
Η πολιτική της κλίκας και της απόρριψης οποιουδήποτε πράγματος δεν είχε ταξινομηθεί στο χρονοντούλαπο της κατανόησής μας. Έτσι σε ένα περιβάλλον που ο νους δεν διαχωρίζει τι είναι αλήθεια και τι φαντασία, αυτά που μας ενώνουν σπάνε και το νήμα της ομόνοιας (ετυμολογικά = ένας νους) μοιάζει με σπαζοκεφαλιά. Και πάλι όμως, τίποτα δεν είναι μη αναστρέψιμο μπροστά σε μία δυνατή ψυχή, μάλλον το αντίθετο, αρκεί να γνωρίζουμε ποιοι είμαστε, που πάμε και τι θέλουμε.
Αυτό που μας ενώνει ή μας χωρίζει είναι ο νους και το περιεχόμενό του σε σκέψεις και αισθήματα. Με τι θα γεμίσω την απόσταση του νου από εμένα και την απόσταση του νου από αυτά που διαδραματίζονται εκεί έξω, στο έργο της ζωής; Στο τέλος της ημέρας, είναι η κατάσταση του νου μου που θα μου επιτρέψει να κοιμηθώ ή να στριφογυρίζω στο κρεβάτι μου.
Το να πηγαίνω πέρα από τις καταστάσεις και τις προτιμήσεις, σημαίνει απλά να πηγαίνω πέρα από την παλιά μου στάση για τα δρώμενα. Δεν σημαίνει απόρριψη, φυγή ή ουτοπικά σύνδρομα. Τα δρώμενα θα είναι εκεί, θα καθρεφτίζουν κάτι από το μέσα μου που χρειάζεται να δω και να ρυθμίσω. Αν αντισταθώ στην ασχήμια η την παραμικρή ατέλεια, θα μπορέσω να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων και να δω την ομορφιά του μέλλοντος. Η τελειομανία δεν θα με επηρεάζει. Θα μπορώ να διακρίνω την ομορφιά της στιγμής ακόμα και μέσα στο άσχημο που απομένει. Διαφορετικά, θα παραμείνω σαν ξεκούρδιστή κιθάρα σε καλοκαιρινή ξέρα.
Κρατήστε λοιπόν το νου σας, ως έναν από τους λίγους και καλούς φίλους για να έχετε ένα ξένοιαστο χειμώνα. Ελαφρώστε τον από τις περιττές σκέψεις, όπως θα κάνατε με τα περιττά κιλά στο σώμα σας.
Παρατηρήστε, ελέγξτε και αλλάξτε το σκηνικό του νου σας και γίνεται σκηνοθέτης της ζωής σας. Είμαι μία δυνατή ψυχή, μία δημιουργική ψυχή, ένα ον γεμάτο αγνή ενέργεια. Ένα σημείο αγνής συνειδητότητας που μεταμορφώνει τα πάντα μέσα και έξω. Τέτοιεςσκέψεις είναι σύμμαχοι στην αλλαγή και τη διατήρησή της.

inspireyourlife.gr

#Quantumnaut